|
|
||
|
|
 Men mag niet altijd denken dat
het gemakkelijk is. Maar voor alles is er een
eerste keer. Echt waar. Nog nooit in ons hele
leven – en we gaan nu toch al een tijdje mee –
zijn we naar een gemaskerd bal geweest. Tot
dusver wisten we eigenlijk niet zo heel goed wat
we ons daarbij moesten voorstellen. Mensen die
dansen terwijl de helft van hun gezicht achter
een masker bedekt is, hoe gaat dat dan? Kom je
dan van zo'n feest thuis met de gedachte 'ik heb
daar iemand een tong gedraaid maar ik weet
eigenlijk niet wie'? Enfin, onze verbeelding
slaat een beetje op hol en ons bekje staat
vanwege een zeer kwalitatieve bluesavond in
Schoten op de smileystand. Maar feit is wel dat
het publiek hier de muzikaliteit en de ambiance
gemaskerd heeft moeten beleven. En voor alle
duidelijkheid, hier was de onderste helft van
het gezicht bedekt. “Is dit nu het vreemdste
bluesfestival dat u ooit heeft meegemaakt?”
vroeg een journalist van de Gazet van Antwerpen
ons. Wel, om eerlijk te zijn... we hebben daar
niet zo bewust bij stilgestaan. En het merendeel
van het publiek ook niet, denken we. Het naleven
van de pas uitgevaardigde strengere coronaregels
was eigenlijk een evidentie. En eenieders
aandacht was gefixeerd op wat zich op het podium
afspeelde... We gaan
u zometeen ook nog iets vertellen over de muziek
van deze editie. Maar eerst en vooral willen we
het hier loud and clear hebben gezegd hoe moedig
we het vinden van de organisatoren, dat ze
ervoor hebben gekozen om hun festival te laten
plaatsvinden. Mét gebruik van het CST, met
verplicht een fel gereduceerd publieksaantal en
nu dus ook mét de mondmasterplicht. Op dat vlak
heeft Blues in Schoten een voortrekkersrol
gespeeld. Hier heeft men bewezen dat het kan.
Wij denken niet dat er ook maar één aanwezige in
de zaal last heeft gehad van de tegenwoordig
vaak geclaimde vrijheidsbeperking. Mits
het naleven van enkele eenvoudige regels, hebben
alle bluesliefhebbers hier mateloos kunnen
genieten van hun favoriete muziek. De afwezigen
– onder hen zeker een aantal mensen die maar
niet schijnen te beseffen dat ze hun eigen
vrijheid inperken – hadden weer eens ongelijk...
De beeldspraak is wellicht niet zo heel goed gekozen wanneer we zeggen dat elke muzikant heeft gespeeld alsof het optreden van vanavond zijn allerlaatste was. Op de terugweg vertelt een saaie nieuwslezer op de radio zeer monotoon hoe slecht het met de cijfers is gesteld. We hopen dat de boel straks inderdaad weer niet voor onbepaalde tijd op slot gaat. Maar vanavond kunnen ze ons alvast niet meer afnemen... Franky
Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|
De dag zelf heeft de
eerste band, Highway To The Blues,
vanwege ziekte van een bandlid moeten afzeggen.
Ofwel hebben wij het niet gehoord, ofwel heeft
MC Henk daar met geen woord over gerept. Wij
denken dat laatste. Maar de organisatoren hebben
het via hun website gecommuniceerd en het
leeuwendeel van het publiek bleek via dat kanaal
duidelijk geïnformeerd. Het was dus geen
verrassing dat er geen vier maar slechts drie
bands waren en dat het Blue Riot Combo
mocht openen. Twee gitaren, harmonica en een
zingende drummer, het recept is ons inmiddels
welbekend. Ze brengen een mix van eigen
materiaal en hoofdzakelijk traditionals,
gebracht met een authenticiteit die de
liefhebber stilistisch terugvoert naar de
hoogdagen van de vroege elektrische blues in het
Chicago van de jaren '40 en '50. Misschien was
Little Walter iets minder nadrukkelijk aanwezig
dan bij vorige optredens die we van de band
hebben gezien, maar de gitaren van Bart Jult en
Bart Mulders die afwisselend virtuoos soleren,
bijvoorbeeld in 'Be Careful What You Do' (John
Brim) gaven ons het louterende gevoel van
thuiskomen. Dit was Blue Riot ten top. Je mist
eigenlijk geen bassist in deze band. In 'Bright
Lights, Big City' (Jimmy Reed) schitterden Bart
Jult en harmonicaspeler Werner Braïto in
opmerkelijke solo's. En Howlin' Wolfs 'Howlin'
On My Darling' zoog de eerste dansers naar de
frontlinie. De verrassing van dit optreden was
echter een zeer smaakvolle cover van 'Wild Cat
Tamer', niet in de rockabillyversie van Dale
Hawkins die misschien iets bekender is, maar
gebaseerd op het origineel van Tarheel Slim uit
1958. Komaan zeg, Tarheel Slim! Wie bijgod en al
zijn heiligen kent Tarheel Slim? We hadden nooit
durven vermoeden dat iemand hem kent, laat staan
dat een Belgische band zijn muziek zou
vertolken. Nu is er vorig jaar wel een fraaie
compilatie op cd verschenen, een soort
carrière-overzicht (Jasmine Records), maar dit
zit zelfs in de blues in een zodanige niche dat
we deze naam nimmer op een playlist zouden
hebben verwacht. Super!
De Steven Troch
Band gaf vervolgens het beste optreden dat
we ooit van hen hebben gezien, maar we weten
niet echt of dit wel een compliment is. “Hoezo?”
vraagt u wellicht. “Leg ons dat nu eens
uit.” Welnu, vroeger was er de band Fried
Bourbon, met harmonicaspeler Steven Troch en
gitarist Tim Ielegems. Die band ging jaren
geleden ter ziele en er ontstonden twee nieuwe
bands: de Steven Troch Band en Shakedown Tim
& The Rhythm Revue. Vanavond waren bij de
Steven Troch band gitarist Matti Mahony en
drummer Bernd Coene afwezig. Ze werden vervangen
door Shakedown Tim Ielegems en diens drummer
Dennis De Gier. Ooit splitte een band in twee en
vanavond werden twee bands weer één. En dat
resulteerde in een eerder Westkust-georiënteerde
swingstijl die eigenlijk perfect past bij de
nummers van Steven Troch. Bovendien is Tim een
publieksmenner en hier scoorde hij torenhoog.
Het leek alsof Steven daar zelf energie uit
pleurde. Voor ons was dit Fried Bourbon met twee
frontmannen die ouder, wijzer en zoals het bier
van Orval met de tijd alleen maar beter zijn
geworden. Complimenten hebben we ook voor
Stevens getrouwe bassiste Liesbeth Sprangers die
uit haar elektrische bas een klank als vanuit
een contrabas plukt. Letterlijk. En ook hier is
weer die symbiose. Hoogtepunten, vraagt u? Nou,
'Bad Taste' bijvoorbeeld. Omwille van de
grappige tekst (She got bad taste. She puts
ketchup on spaghetti. But when you see her,
she's so damn pretty). Of 'The Chance Is
On Me', door Steven op chromatische harmonica
gespeeld en waarin hij laat zien dat hij – in
tegenstelling tot veel collega's – wél weet waar
die knop voor dient. En Sonny Boy Williamsons
'Nine Below Zero', omdat Steven diens stijl –
alweer in tegenstelling tot heel wat collega's –
wél beheerst. Nog hoogtepunten, vraagt u?
Eerlijk? Elke gebenedijde solo die de
verbluffende Tim Ielegems uit zijn snaren heeft
geknepen en de manier waarop een aantal
gemaskerde dansers ongeremd de teugels
vierden...
Met The
Bluesbones bestegen na de Steven Troch
Band nog meer winnaars van de Belgian Blues
Challence het podium. Kijk, we willen geen open
deuren intrappen en wellicht raken we hier
verstrikt in de valkuil van de retoriek maar het
kan ons geen fluit schelen. We gaan het toch
zeggen. Deze jongens staan er gewoon. Zelfs de
zalige Hammondspeler Edwin Risbourg, die
neerzit, staat er gewoon! Wij vinden Nico De
Cock een van de beste, zo niet dé beste
bluesvocalist 's lands en in dit ietwat hardere
segment van de blues moet gitarist Stef Paglia
al de grote plas oversteken om zijn gelijke te
vinden. We weten het, de bones zijn al vaak
bewierookt maar ook hier in Schoten bewezen ze
waarom dat meer dan terecht is. Leuk is dat ze
ook oudere nummers hebben gespeeld die ze
destijds hebben opgenomen met de vroegere
bezetting (waarin twee gitaristen zaten) en die
nu eigenlijk nog veel beter uit de verf komen
door de Hammond-accenten. Zo genoten we enorm
van 'Find Me A Woman', mede door Stefs leuke
slide en een stijl die het midden aanhoudt
tussen blues en country. En van de slow 'I Try',
waarin Stef ronduit verschroeiend gitaarwerk
poneerde. Het zou niet eerlijk zijn om The
Bluesbones als bluesrockers te bestempelen want
dit is zoveel meer. Van deze soort krijg je er
verdorie geen zestien in een dozijn. Zelfs geen
dertien. Ook in de uptempo-nummers hoorden we de
frivole en dartele Hammond in een glansrol en in
'She's Got The Devil In Her' hoorden we tot in
de perfectie waarvoor een Leslie Box dient. We
bedoelen maar dat The Bluesbones een subliem
uitgekiende sound hebben, waarin elk instrument
een rol vervult. En het wordt allemaal
geserveerd op een manier die de toeschouwer in
staat stelt om al die verschillende rollen van
elkaar te onderscheiden en op te pikken. Enfin,
we weten niet zo goed of u snapt waar we naartoe
willen. In elk geval hebben de bones hier al hun
grote nummers gespeeld. 'A Better Life', 'Going
Down', Betrayal, noem maar op. Ze waren de
perfecte afsluiters voor een geslaagde editie
van Blues In Schoten.