|
|
||
|
|
 The blues is
the roots, the rest is the fruits… Dat moet je Paul
Ambach aka Boogie Boy niet meer leren. En
zijn organisatietalent bezorgde zijn bedrijf Make It
Happen voorname successen in de
entertainmentbusiness. Paul verkocht het ondertussen
aan de Amerikaanse concertgigant Clear Channel
Entertainment, nu Live Nation. Maar op een podium
heeft de brave huisvader, inmiddels 73, nog steeds
die 'good vibe'. Momenteel toert Boogie Boy met het
project 'Way To The Blues'. Samen met bassist Carlo
Van Belleghem, drummer Eric Casteel en Eric Melaerts
op gitaar grasduinde Boogie Boy door het rijke
blueserfgoed. Zo bracht hij o.a. T-Bone Walkers
‘Stormy Monday’, een jazzy ‘Let The Good Times Roll’
en Muddy Waters’ ‘Got My Mojo Working’ én ‘Hoochie
Coochie Man’. Een andere inspiratiebron voor Ambach
is uiteraard ook Ray Charles. Na een ‘Fur
Elise-intro' knalde het swingende ‘I Got A Woman’
onbesuisd door de woofer. Maar ook B.B. Kings ‘The
Thrill Is Gone’ en ‘How Blue Can You Get’ mochten en
konden niet ontbreken op de setlist. Boogie Boy, ja,
die heeft nog steeds die ‘good feeling’ on stage... In de kleinere
'Roots'-tent mochten Kirri Willy et Le Magasin
Dangereux als eersten hun instrumenten
inpluggen. De groepsnaam verwijst naar een spontaan
ontstaan project tussen Kris ‘Kirry’ Valvekens en
Wim Huybrechts, juist, den Huibbe van Chilly Willy.
Voeg daarbij ook nog eens Bruno Verhoeven, de
programmator van dit festival, en u heeft een
feestelijk gezelschap. Boogie, swing, wat sampy
tunes, het hoort er allemaal bij. Kirry opende
enigszins extraordinair met Sonny Boy Williamsons
'Checkin' Up On My Baby'. Daarna barstte het feestje
los. ‘Hey Baby Que Paso’ van de Texas Tornados was
een voortrekker. Net zoals ‘She’s About A Mover’,
origineel van het Sir Douglas Quintet uit 1965. Zijn
12-bar-bluesstructuur leidde ons naar een zwoel
Mardi Gras-sfeertje met songs als ‘Mama Told Papa
Boogie’ (Clifton Chenier) en ‘New Orleans’. Van
Morrisons ‘Brown Eyed Girl’ werd een swampy versie
en de band blies de aftocht met ‘All Night Long’, de
voorbode van een lange nacht... Het
Stef Paglia Trio is voor ons en heel
bluesminnend België (en ver daarbuiten) allang geen
onbekende meer. Jaren geleden maakte Stef voor het
eerst naam en faam als gitarist bij The BluesBones.
Hij maakte kennis met de blues door zijn vader en
ook van Stevie Ray Vaughans dvd’s 'Live At The El
Mocambo' én 'Live In Austin City Limits' (1989)
raakte hij danig onder de indruk. Op zijn twaalfde
nam hij voor het eerst een gitaar in handen, en
plots ging zijn muzikale carrière de hoogte in. Twee
jaar geleden trok Stef het kanaal over, richting
Superfly Studios in Nottinghamshire. Daar blikte hij
met producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole)
tien rijkelijk geïnstrumenteerde tracks in. Zijn
debuutalbum ‘Never Forget’ was een feit en meteen
ook de rode draad doorheen zijn optreden hier in
Varenwinkel. Samen met zijn soulmates Geert
Schurmans (bas) en drummer Sven Bloemen opende Stef
met een instrumentale Texasbluesshuffle om naadloos
zijn weg te vervolgen met knallers als het funky
‘Take Me Away’. Met ‘Head Into The Unknown’ ging het
gas er voor even af. Voor heel even dan toch, want
ook de single ‘Watch Out’ en het van stemming
wisselende ‘Dirty Woman’, met flarden ‘Miss You’,
konden ons bekoren. De mid-tempo-rocker ‘Crush On
You’ stond dan weer haaks op bluesrockers als
‘Mystery Heaven’ en ‘Freedom’ dat alweer was
ingezaaid met knappe funky gitaarriffs. Het trio was
net terug uit Roemenië, oogde wat vermoeid, maar er
zat gelukkig nog net genoeg energie in de setlist om
dit alles boeiend te houden. Everyone Is Guilty was de tweede
formatie in de ‘Roots’-tent. Ze zijn een a-typische
rootsband en
kruiden hun set met alternatieve country, folk en
donkere blues. Het is een band die als een
staartster door het Belgische rootsfirmament knalt.
Mirco Gasparrini, een Liégeois met Italiaanse roots,
is het meesterbrein achter de band. Slim Cessna
ontdekte de formatie doorheen zijn passage in ons
land. Ook hij was al even snel onder de indruk.
Welgeteld zestig minuten kregen Mirco Gasparrini
(vocals, gitaar), Jérôme Mardaga (elektrische
gitaar), Jon Crespini (akoestische gitaar), Eric
François (bas) en drummer Pierre Mulder van de
organisatie. En in die tijdspanne hoorden we heel
wat alternatieve country én Denver-sound-beïnvloede
songs. Heerlijk waren vooral de single ‘A Wolf &
A Lamb’, de knappe countryboogie ‘Peter’s Sermon’,
het psychedelische en door 16 Horspower begeesterde
‘Five Horses’, het prikkelende ‘Mother’ en vooral
‘God’s Or Nothing’, de perfecte uitsmijter. De tijd vliegt
snel want in de grote tent had de Nederlandse
formatie Phil Bee & Band net zijn
soundcheck afgewerkt. Wie regelmatig de
bluesfestivals in de Benelux en Duitsland afschuimt,
zal hoogstwaarschijnlijk in het verleden al eens
onder de indruk zijn geraakt van bands als King Mo
of Phil Bee & The Buzztones. Frontman was steeds
vocalist Phil Bee, pseudoniem van Philippe
Bastiaans. Na het ontbinden van zijn band King Mo
nam Phil een break van enkele maanden. Maar al snel
volgde een nieuw project. Met zijn band Freedom
maakte hij in 2014 het live-album ‘Caught Live’.
Twee jaar later waren we onder de indruk van het al
even imponerende ‘Memphis Moon’ en ‘Live At Moulin
Blues’ maakte in 2019 de cirkel voorlopig rond. Met
‘Moving Down The Line’ zat de hier sfeer meteen
goed. Heel wat landgenoten van Phil hadden zich
vooraan genesteld, en als er iets is wat je
Hollanders niet moet leren, is hoe ze een feestje
moeten bouwen. Van een funky ‘Come Togheter’, jawel,
het Beatles-nummer ging het naar ‘Soulshine’, het
mooi geconstrueerde ‘Wheels Of Emotion’ en ‘Whippin’
Post’. Dit was een knappe, gevarieerde en aangename
set.  De band
Well Well Well mocht zowaar twee sets spelen
in de ‘Roots’-tent. Het trio R.L. Lesire
(gitaar/zang), mondharmonicavirtuoos Lord Benardo en
drummer Easy G serveerden een mix van 'kick ass
boogie' en primitieve blues. Met swampy songs als
‘Long Hair Doney’, ‘Here I Am’ en ‘Wild About My
Baby’ stond de tent haast meteen ‘on fire’.Het Duitse gitaarwonder Kai Strauss is ook allang geen onbekende meer binnen de Europese bluesscene. Kai was meer dan vijftien jaar leadgitarist voor Memo Gonzales’ Bluescasters, toerde twee jaar geleden met Chicagoan Mike Wheeler én heeft nu met ‘In My Prime’ een nieuw album in de winkelrekken. Een getailleerd overhemd, glimmende puntschoenen en gel in het haar... Zo hoort het, want Kai straalt op een podium steeds die zelfverzekerdheid uit. Hij is geen vernieuwer, want de Moezel is nu ook de  Mississippi-rivier niet.
Maar zijn gitaarspel lijkt zo eenvoudig dat het een
kunst op zich is. Een kunst die enkel rasartiesten
toebehoort. Strauss speelde in het verleden met een
hele waslijst collega's, maar liet zich in
Varenwinkel begeleidden door zijn Electric Blues All
Stars. Hij benaderde Chicagoblues op een wel heel
speciale manier en opende in stijl met de muzikale
intro ‘Watermelon Man’. De song ‘B.B. King Slow
Blues’ was een knappe ballade en een aardige
afwisseling voor geëlektrificeerde Chicagoblues als
‘Guest In The House Of Blues’ en ‘I Ain’t Buying
It’. We trokken samen met de opwindende
blazerssectie naar de West Side van de Windy City
voor soulnummers als ‘The Blues Is Handmade’ en
‘Feel So Bad’. De titeltrack ‘In My Prime’ had dan
weer een swingende bigbandfeeling en in de slotsong
'Let Me Love You Baby' eerde Strauss Buddy Guy. Kai
Strauss maakte een overtuigend statement in
Varenwinkel. Met Robert
Jon & The Wreck waren we toe aan de
laatste act in de grote tent. De band ontving
wereldwijd heel wat lofbetuigingen van
rockliefhebbers, muziekorganisaties en media sinds
ze in 2011 in Orange County, Californië werden
opgericht door de getalenteerde Robert Jon Burrison.
Niet veel later was de debuutplaat ‘Fire Started’
een succesverhaal. Sindsdien gaat het crescendo. Na
het briljante 2020-album ‘Last Light On The Highway’
heeft de band met ‘Shine A Light On Me Brother’
alweer een dijk van een plaat te promoten.
Geschreven tijdens de pandemische lockdown vormen de
ruwe songs en Jons in whisky gedrenkte vocalen de
basis voor die geëigende sound. Drummer Andrew
Espantman, Steve Maggiora (keyboards) , Henry James
(leadgitaar) en bassist Warren Murrel vormen sinds
dag en dauw The Wrecks. De vrolijke,
rock-'n-roll-stomp ‘I Know It’s Wrong’ was meteen
raak. Strak openen noemen wij dit. En ook ‘Do You
Remember’ en ‘Cold Nigh’ was Southern rock en
muzikaal vakmanschap van een wel heel hoog allooi.
'Work It Out' was een bluesy soulnummer, net zoals
‘Oh Miss Carolina’ een rocknummer is met die diepe
zuidelijke roots. Het funky ‘Everyday' divergeerde
dan weer met het met gospel geënthousiasmeerde
‘Shine A Light On Me Brother'. Geweldige samenzang,
het harmonisch vernuft, een strakke ritmesectie en
heel wat slidegitaar vormden de basis doorheen deze
krachtige set.(Ge)Varenwinkel anno 2021 is alweer een succesverhaal voor de geschiedenisboeken. Noteer alvast 25-26 en 27 augustus 2022 voor een 24ste editie. tekst grote tent &
foto's: Philip Verhaege terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Philip Verhaege
|
