Chicago Blues Festival
Banana Peel, Ruiselede - 21 november 2022

Het zijn niet de mensen van Banana Peel die de naam 'Chicago Blues Festival' hebben bedacht voor deze tweedaagse. Al sinds mensenheugenis organiseert een Frans boekingskantoor jaarlijks in november een tour onder deze roepnaam. Meestal komt het artiestenpackage daadwerkelijk uit de Windy City maar we hebben ook al edities meegemaakt waarin de muzikanten uit verschillende windstreken kwamen en het zijn zelfs eens allemaal Texanen geweest. Chicagoblues wordt het best gespeeld door artiesten uit de Chicago-scene, vinden wij. En nu we toch de zeurkous hebben aangetrokken, geven we ook even mee dat we niet zo goed begrijpen waarom dit een 'festival' wordt genoemd. Wellicht zijn we al te vaak op het échte Chicago Blues Festival geweest, waar deze tour geen enkel uitstaans mee heeft, behalve dan dat er in het beste geval artiesten worden aangetrokken die representatief zijn voor wat er in Chicago leeft. In het beste geval! Aha! Editie 2022 was er zo een! Met Toronzo Cannon kregen we het boegbeeld van Alligator Records en met Ivy Ford en Joey J Saye twee jonge snaken die in Chicago nu al de toekomst van de blues veilig hebben gesteld.

Zoals gezegd, was dit een tweedaagse. Ook op zondag 20 november was het gezelschap neergestreken in de Ruiseleedse juke-joint. Twee keer uitverkocht! Vermeldenswaardig is dat er opvallend veel jonge toeschouwers waren. Twintigers en jonge dertigers. Als een jonge generatie bluesmuzikanten erin slaagt om voor deze muziek een nieuw publiek te creëren, dan kunnen wij daar alleen maar bijzonder gelukkig om zijn...

Het verloop van dit jaarlijkse evenement is ondertussen genoegzaam bekend. Drie frontliners spelen, begeleid door dezelfde band, enkele nummers waarna de twee sets een gezamenlijke finale krijgen.Deze avond opende Joey J Saye echter akoestisch en in zijn uppie. Sorry voor dit vreemde woord maar Nederland leest hier mee en we moeten ons voor die mensen ook ietwat verstaanbaar uitdrukken nietwaar? De gemoedelijke 29-jarige zanger-gitarist van Liberiaanse komaf speelde zijn signature song '99', Robert Jr. Lockwoods 'Steady Rollin' Man' en Broonzy's 'Oh Yes'. Dit was blues in zijn puurste vorm en Joey – die dit jaar op het grote CBF een 'emerging artist set' op het hoofdpodium invulde – kon ons hiermee alvast bekoren. In deze akoestische setting kwamen zijn stem en vinnige vingers goed uit de verf. Hij nam de tijd om contact te maken met zijn publiek en zeer onderhoudend te zijn.

Dynamietbrok Ivy Ford uit Waukegan, Illinois, markeerde dit jaar nog het hoogtepunt van Swing Wespelaar maar wij volgden haar opmars in de Chicagoscene al langer ter plaatse en in februari 2020 sierde ze de cover van ons tijdschrift. Ze opende met een stevige versie van 'Rock Me', sloeg de vlam in de publiekspan met 'Big Boss Man' en waagde zich vervolgens aan een eigen nummer. Ivy zingt voortreffelijk en met een groot inlevingsvermogen. Haar gitaarspel is rudimentair maar functioneel en gedreven. Zoals we dat van haar gewoon zijn, zette ze een puike prestatie neer. Ook Ivy behoort met haar 29 lentes tot de nieuwe generatie Chicagobluesartiesten. Met Toronzo Cannon lieten we u in BTTR 90 (januari 2013) al kennismaken. Deze jonge vijftiger stapte na twee succesvolle albums op Delmark Records over naar Alligator en is – samen met Kingfish – tegenwoordig zowat het uithangbord van het meest prestigieuze blueslabel. Toronzo is eigenlijk de verpersoonlijking van de sterk geëlektrificeerde sound van Alligator en dé perfecte referentie van hoe de gemoderniseerde Chicagoblues hoort te klinken. We onthielden een retestrakke versie van 'Tee Na Nee Na Nu' en zijn lijflied 'Walking Off' met grappige tekst en dito gimmicks. "75 procent van wat ik zing, is echt gebeurd", zei Toronzo. "Jullie zoeken het zelf maar uit wat wel en wat niet", voegde hij eraan toe.

De tweede set ving Joey J Saye elektrisch aan, begeleid door de band. En over die band willen wij ook iets zeggen. Bassist Brian Quinn – die we nog kennen van bij Mississippi Heat – klonk krachtig, funky en pulserend. Knap! De piepjonge vingervlugge toetsenman Adam Pryor is iemand om in de gaten te houden. Die gaat nog potten breken! En de ervaren drummer Melvin Carlisle – hij speelt in Chicago met God en heel de wereld – toonde zich andermaal de klokvaste ruggengraat van het gezelschap. Misschien kwam de stem van Saye nu iets minder tot haar recht, maar dat ligt uiteraard aan de intensiteit en de kracht van het globale bandgeluid. Ivy Ford zette het zootje vervolgens volledig naar haar hand. We onthielden vooral een ijzersterke versie van 'It's A Man's World' waarvan het vooraf duidelijk niet was afgesproken dat Ivy het zou spelen. "Let op", zei ze tegen de band. "Ik speel het anders dan de anderen. Ik speel het in mineur." Brian Quinn volgde met het meeste gemak op bas en legde moeiteloos de fundering voor de andere bandleden. Ook in 'Voodoo Woman' van Koko Taylor schitterde hij bijzonder 'funkyfied'. Toronzo hekelde de armtierige sociale zekerheid in de States in 'Insurance', bezong huwelijksperikelen in 'Bad Contract' (we zijn niet zeker of dit tot de bewuste 75 procent behoort) en dwong liefdesgeluk af in 'John The Conqueror Root'. Tot slot volgde een dynamische finale met alle artiesten in de Jr. Wells-klassieker 'Messin' With The Kid' en een stuwende bounceversie van Slim Harpo's 'King Bee'.

Nog twee anekdotes in de marge. Bij de aankondiging aan het begin van de avond stelde Bananaveteraan Jean – een fenomeen op zich – elkeen op zijn gemak in dit tijdperk van diversiteit en gendervariëteiten met de woorden "Er is vanavond ook een zangeres en dat is een vrouw." Nou, wie had dat kunnen bevroeden? En na afloop, bij het buitenschuifelen, zei een collega ons: "Verdorie, het was Melvin Carlisle op drums en nochtans stond Pooky Styx vermeld op de website." Ha! Voor wie het nog niet wist, Pooky Styx is de nickname van... jawel!

"We were the Chicago Way", had Ivy aan het eind van de avond nog gezegd. Toronzo had op het podium de vlag van Chicago opgehangen en zijn gitaar was in hetzelfde motief gelakt. Echte ambassadeurs waren het! De fierheid droop ervan af en wij, als liefhebbers van al wat zich op bluesvlak in de hoofdstad van het genre afspeelt, konden alleen maar goedkeurend knikken en dankbaar wezen.

• fotogalerij