Blaublues Festival
Zaal De Levaard, Haringe - 12 november 2022

Voor de 22ste keer vond in het Westhoekse Haringe de jaarlijkse hoogmis van de rurale bluessociologie plaats. Het is waarlijk opmerkelijk dat er in zaal De Levaard telkens dubbel zoveel mensen aanwezig zijn dan het minuscule dorpje inwoners telt. Van heinde en verre, zoals dat heet, komen de bluesliefhebbers afgezakt voor wat bekend staat als een van de gezelligste bluesfestivalletjes te lande. Belgen, Fransmannen en -vrouwen en dit jaar ook heel wat Nederlandse bluesvrienden vonden – zelfs met een dichte mist – de weg naar Blaublues. Ook al is het festival omwille van de kleinschaligheid budgettair gebonden aan een selectie uit lokale acts en bands die op dat moment door onze contreien toeren, toch herbergt de affiche telkens weer een gezonde balans tussen verschillende bluesstijlen en een gewaarborgde kwaliteit. Niet voor niets prijkte naar goede gewoonte het bordje 'sold out' op de Facebookpagina en bij de inkom van het evenement.

Limburgs fruit en West-Vlaamse bieten bevatten beiden veel natuurlijke glucose, dus op dat vlak is er weinig verschil. Zodoende kon Black Cat Biscuit ook hier een 'band van eigen bodem' worden genoemd. In 2018 wonnen ze de Belgian Blues Challenge; het jaar daarop gingen ze in Portugal aan de haal met de vierde plaats op de European Blues Challenge. Om maar te zeggen dat we te maken hebben met een formatie die het niveau van een lokaal bluesgroepje onderhand ruimschoots heeft overstegen. Bovendien viel het ons op dat Black Cat Biscuit sinds hun moment de gloire nog meer cohesie heeft opgebouwd en als groep hechter is gaan klinken. Hopman Yasser Arnauts stak ons de ogen uit met een mooie, vette Gretsch-gitaar door een onooglijk klein Supro Delta King-versterkertje dat klonk als een Zwitserse bel. Hij klonk relatief West Coast terwijl Raffe Claes op zijn Fender Strat eerder een rootsrockgeluid produceerde. In combinatie met contrabas en een bijwijlen schurende harmonica definieert deze setting in hoge mate de sound. Of we deze heren als vrouwvriendelijk mogen beschouwen, laten we in het midden. 'If you think you're mean, that's just an average to me', zong Yasser. Vrij vertaald: "Wijf, als je denkt dat je gemeen bent, weet dan dat ik meer dan dát gewoon ben". En het daaropvolgende nummer was 'I Don't Need Your Love No More'. Enfin, laat ons er gewoon maar van uitgaan dat Yasser en kornuiten een pose aannamen maar dat ze van nature vrouw- en vredelievende zielen zijn. In elk geval was het publiek zeer ontvankelijk voor hun muziek, zongen ze desgevraagd uit volle borst(en) mee en was iedereen het erover eens dat dit een geslaagde opener was.

Daarna was het de beurt aan Katriva Thabita – Kat voor de vrienden – Riggins en haar Blues Revival Movement. In 2019 was ze hier ook én met heel veel succes. Wij, en samen met ons de talrijke fans van de Miamiaanse Kat, vonden het dus helemaal niet erg dat Blaublues bij deze Europese Riggins-tour ook weer op de kar is gesprongen. Het was trouwens interessant om te zien (en vooral te horen) dat er bij de Nederlandse begeleidingsband enkele personeelswissels zijn doorgevoerd. De gitarist is tegenwoordig Hein Meijer (Little Boogie Boy). Hij vormt het bluesy tegengewicht voor de rockrichting die Kat soms uit lijkt te gaan. Haar muziek vraagt gewoon om een bluesgitarist als Hein. Met Brian Kruit hoorden we de sterkste bassist van vanavond. Zijn trefzekere veelzijdigheid, zowel in de blues- als de iets funkier nummers, was fenomenaal! En Kat... wel, die was weer haar goedlachse opzwepende bloedmooie zelf. "Drie jaar geleden hebben we elkaar ook al ontmoet hé", sprak ze het publiek toe. Het zou een hilarisch momentje worden. "Ik begin jullie stilaan als familie te zien. En voor familie heb ik niets te verbergen. Ze zitten niet goed en ik wil zonder problemen aan het eind van het volgende nummer geraken. Jullie vinden het vast niet erg dat ik het hier op het podium even snel in orde breng?!", waarna ze zonder schroom twee vooraanstaande lichaamsdelen op de goede plaats stouwde. Moet kunnen. Gedurende de hele show stonden de vele fans in dichte drommen voor het podium. Ze genoten duidelijk van Kats rasperige en sensuele zangtalent en de prima band achter haar. Voor ons was het funky 'Voodoo Woman' het hoogtepunt van het zeer degelijke optreden.

En dan het moment waar we reikhalzend naar hebben uitgekeken! Eindelijk zouden we supergitarist Chris Cain, uit San Jose, California, eens met zijn eigen Amerikaanse band aan het werk zien. Niet dat de Italiaanse groep rond Luca Giordano slecht presteerde bij de vorige tournees van Cain. Zeer zeker niet en begrijp ons vooral niet verkeerd. Luca is super maar wij waren toch wel benieuwd want doorgaans voelt een artiest zich toch het meest comfortabel als hij met zijn eigen muzikanten kan optreden. Dat straalt zich vrijwel altijd af op het publiek en hier was dat niet anders. Cain begon zijn set redelijk jazzy en nam hiermee een risico. Een berekend risico, zo bleek, want het publiek was onmiddellijk mee. Monden vielen open van verbazing want hier was een gitarist buiten categorie aan het werk. Zowel vocaal als instrumentaal viel ons weer die invloed van B.B. King op, maar eigenlijk gaat Cain muzikaal nog een stuk verder. Met de gitaar gewoon ingeplugd op een Fender Super Reverb, geen ene pedaal dus, toverde hij een licht distorsiërende klank vanuit de vingers tevoorschijn en zijn verbuigingen in de volle akkoorden terwijl hij de ritmepartijen inspeelde, waren nog weergalozer dan we ze ooit hoorden. Hoogtepunt van de set, voor ons althans, was het funky 'Hush Money' uit Chris' recente cd 'Raisin' Cain' op Alligator Records. Waarom? Misschien omdat de grappige tekst ons aansprak. "I pay my baby a little hush money to keep the house nice and clean...". Bij elke gitaarsolo explodeerde het publiek en ook de polyvalente toetsenman Greg Rhan kaapte meermaals de algemene appreciatie weg. We hebben Chris Cain nu toch al vaak live gezien, maar hier op Blaublues was hij op zijn best. Laat ons het clichéblik maar opentrekken voor de gevleugelde uitspraak 'Hij kwam, hij zag en overwon'. Cain heeft ons weer eens diep gelukkig gemaakt. Het talent van deze ondertussen 67-jarige gitaargod is niet meer te bevatten. Bovenaards. Verheven. Mystiek!

Afsluiters van dienst waren de Californische bluesrockers Johnny Mastro & Mama's Boys. Nu moeten wij eerlijkheidshalve een bekentenis doen waarmee we met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weinig nieuwe vrienden zullen maken. We hebben het immers nooit torenhoog op gehad met Mastro. Wij vinden hem – en dit is een zeer persoonlijke mening – slechts een middelmatige harmonicaspeler en dito zanger. Maar hij heeft iets aanstekelijks, al verbergt hij dat achter grote donkere brillenglazen die wel driekwart van zijn snuit verhullen. Een aantal jaren geleden, we schatten een kleine tien, waren ze hier ook al eens en ook nu weer sloeg hun stijl à la Red Devils en/of Lester Butler de vlam in de Haringse pan. Gitarist Smokehouse Brown werd enkele dagen voor aanvang van hun Europese tour aangereden en moest zodoende verstek geven. De naam van de stand-in is niet tot ons doorgedrongen maar de gitarist die naar verluidt vele jaren bij Brian Lee speelde, kweet zich, zoals dat heet, wonderwel van zijn taak. Het was alsof hij al jaren vertrouwd was met het repertoire van Mastro en de zijnen. Het publiek toonde zich op het (te) late aanvangsuur (00.20 u.) bijlange nog niet platgewalst en bracht een karrenvracht aan enthousiasme op voor deze energieke bluesrock. Na enkele nummers zagen we dat het goed was en kozen we ervoor om ons voor wat nachtelijke rust zo'n tien kilometer dieper in the middle of nowhere te begeven.

Haringe 2022. Het was weer eens een bijzonder gezellige editie waarvan we vooral de alles en iedereen verpletterende prestatie van Chris Cain onthouden. Afspraak volgend jaar op 11 november!

• fotogalerij