Egidio 'Juke' Ingala & The Jacknives feat. Alex Schultz
Banana Peel, Ruiselede - 21 februari 2022

Blijgeklakt – dat is een variatie op goedgemutst – trokken we die maandag naar de Ruiseleedse bluestempel Banana Peel. We hadden op dat moment nog geen idee van het vreselijke en onrechtvaardige drama dat zich enkele luttele dagen later zou afspelen in Oekraïne. Wij dus blijgeklakt naar de Banana Peel en samen met ons een gelijkgestemd publiek dat zich erop verheugde dat de mondmaskers niet meer hoefden en corona leek op iets uit een ver verleden. Op het programma stond de Italiaanse harmonicaspeler Egidio 'Juke' Ingala die we ongeveer twintig jaar geleden voor het laatst zagen (en hem toen bij de Europese subtop klasseerden). En zijn maatje Alex Schultz was de speciale gast op gitaar. Toegegeven, velen, ook wij, waren vooral voor Alex gekomen...

Reeds van bij de eerste tonen van het openingsnummer 'That's Allright' (Jimmy Rogers) werd duidelijk dat we onze visie moesten bijstellen en een niet onbelangrijke correctie moesten doorvoeren. Egidio behoort niet langer tot de Europese subtop van harmonicaspelers. Onze tintenkiller veegt 'sub' genadeloos weg. Wat heeft die man 'gewicht' in zijn spel gekregen, zeg! En 'Long Distance Call' in een swingende westkustversie bevestigde dit alleen maar. En Alex dan. Die speelde in vrijwel elk nummer riffs ter ondersteuning van en vaak unisono met de bassist die met argusogen toekeek en vervolgens zijn baslijnen aanpaste. De 67-jarige maar nog steeds verbluffende gitarist was de ware leider van dit collectief! In het rock-'n-rollnummer 'Slow Down' soleerde hij fenomenaal nadat hij eerst weer die baslijn in de goede richting had gestuwd. In zijn aankondiging had Bananavoorzitter Franky Van de Ghinste – die heel binnenkort de fakkel doorgeeft – nog gezegd dat Italianen en blues vaak moeilijk te rijmen vallen. Hij noemde Italiaanse blues iets als slagroom op een pizza. Muzikaal zat het helemaal snor, maar op één vlak klopte die metafoor wél, namelijk in de uitspraak van Egidio's Engels. 'Sugar Bee, Sugar Bee' klonk eerder als 'Sjaga Bie, Sjaga Bie' maar het spelplezier droop er wel van af. Het weze hem dus vergeven.

Dan mocht Alex even alleen schitteren, begeleid door The Jacknives. “Ik zing niet”, zei hij, “maar ik ga proberen te zingen door dit kleine gitaartje hier.” In 'Some Old Blues' van Donny Nix (maar de bekendheid in gespeeld door Freddie King) demonstreerde hij dit magistraal. En ook in het swingnummer 'Hot Wheels'. Aan het einde van de eerste set bracht het hele gezelschap nog samen een ode aan William Clarke en Alex noemde Egidio één van de harpisten die het dichtst in de buurt van de invloedrijke Clarke komt. In onze ogen had hij daarmee wel een punt. Alhoewel, met de uitspraak 'in onze ogen' moeten we oppassen. Laatst zagen we op Facebook een vermaledijde antivaxer die stelde dat die vaccinaties in zijn ogen volstrekt nutteloos waren. Niemand minder dan Marc Van Ranst repliceerde daarop met de woorden: “Klopt volledig. Het moet écht wel in jouw bovenarm...”

Bij aanvang van de tweede set mocht Alex weer zijn ding doen. Zonder Egidio maar mét The Jacknives die met grote ogen toekeken welke richting het zou uitgaan. En zeggen dat de meeste muzikanten dit met grote oren zouden doen. Na zijn signature song 'Last Train To Aalter' (op algemeen verzoek) volgden het jazzy 'Big Time' (van zijn solo-album 'Think About It') en 'T-Bone Jumps Again' van T-Bone Walker, door Alex omschreven als iemand die elkeen die elektrische gitaar speelt mateloos heeft beïnvloed. Toen vervoegde Egidio zich weer bij het gezelschap en trapte af met Frank Frosts 'Pocket Full Of My Money', gevolgd door een puike versie van een Tabby Thomas-song en een 'eistjumenta' – zo zei hij het – van George 'Harmonica' Smith. Aan veelzijdigheid in zijn songkeuze ontbrak het hem geenszins. Misschien had dit gedeelte van de tweede set iets minder vlammen in de pijp, maar toen de band de drie laatste toegemeten minuten volspeelde in een stuwende boogie laaide de verschroeiende hitte weer op. Toen we het hele optreden na afloop wikten en wogen op de eindbalans, konden we niet anders dan een zeer degelijke band noteren, een eersteklas harmonicaspeler die enorm is gegroeid – we bedoelen hiermee zijn spel... enfin, zijn harmonicaspel, én de briljante gitarist Alex Schultz die als speciale gast op zijn eigen minzame en bescheiden manier fungeerde als het pakkende bindmiddel tussen de verschillende componenten en de onbetwiste toonaangever van het gezelschap.

Franky Bruneel

• fotogalerij

      (foto's: Franky Bruneel)