|
|
||
|
|
Line-up:
Bij Etta James'
'Something's Got A Hold On Me' gingen vocaal
alle registers open. Van mijn kruin tot mijn
tenen stond ik in kippenvel en dan moest de band
nog invallen, waardoor het nummer echt op stoom
kwam. Zelfs halverwege de eerste set kwam dat
kippenvelgevoel nog menig keer spontaan op. Wat
een band is dit zeg! In 'Voodoo Woman' kwam er
een gitaarduel dat mij als verwende
concertganger compleet knock out ramde. Dit was
dampende funky bluesrock met psychedelische
invloeden. De tweede set begon met 'But You Lie'
waarin bij aanvang alleen zang en gitaar te
horen was. Het werd nog maar eens duidelijk hoe
goed de stem van Jessie Lee is. De ene parel
volgde de andere op en vermeldenswaardig is
zeker de lange fraaie uitvoering van Robert
Johnsons 'Come On In My Kitchen'. Dit was heel
bijzonder en zeker niet de zoveelste cover van
het beroemde nummer.
Toen de band aan het
einde van de set het podium verliet, werd het
akelig stil. Het publiek was onder de indruk en
gelukkig was John Maes er snel bij om de mensen
bij de les te houden. Er volgde nog een mooie
toegift en voldaan kunnen we zeggen: “We waren
er gelukkig bij”... Stef Smit terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
(foto's: Hans Kusters)
|
Dit was het
eerste concert dit jaar in de Heyhoef, en wat
voor één! De verwachtingen waren hooggespannen
en de propagandamachine had z'n werk goed
gedaan. Gelukkig konden we deze avond wennen
aan het bijna 'oude normaal'. In een
goedgevulde zaal konden de mensen staan,
dansen, een biertje halen en met gezonde
spanning wachten tot het feest om klokslag 20
u. zou beginnen. De voortreffelijke muziek die
vooraf werd gedraaid, maakte van het wachten
geen straf.
Na een
prachtaankondiging van de terecht zeer trotse
John Maes viel even een ongemakkelijke stilte.
Gitaren dienden gestemd terwijl dit net voor
opkomst al tien minuten had geduurd. Maar dit
terzijde. Met 'The Only Thing' was het meteen
raak. Het werd duidelijk dat we iets bijzonders
zouden meemaken. Deze band zat muzikaal gezien
goed in elkaar. Meteen begrepen we dat Jessie
Lee en Alexis Didier op zang en gitaar ware
kunststukjes zouden etaleren en dat de geoliede
machine van Hammond, bas en drums werkelijk
opviel door hun uitmuntende begeleiding.
Halverwege de set
kwam er een gitaarsolo die zo subtiel was
opgebouwd dat je een speld kon horen vallen.
Later in dit nummer ging het echt helemaal los.
Het leek wel alsof de gitaar à la Jimi Hendrix
werd geslagen en in de fik gestoken. Wat een
show, wat een techniek en alweer dat passionele
kippenvel! Zelden zag ik een gitarist die zijn
solo's en geluid zo beheerst! Dit spektakel
kende zijn weerga niet. Als liefhebber kon ik er
alleen maar van smullen.