|
||
|
Het
kan geen kwaad om je af en toe eens buiten de
comfortzone te begeven. Dat wisten we al een
tijdje maar het werd nog maar eens bevestigd
toen we ingingen op de uitnodiging van drummer
Natan Goessens om naar het optreden van Bobby
Messano in Zingem te gaan. We hebben nochtans
getwijfeld – eerlijk is eerlijk – want we
hebben eigenlijk niet zoveel op met bluesrock.
We hebben er al teveel gehoord voor wie er net
geen plaats meer was bij die dertien die al in
dat dozijn zaten. Maar die Messano – wiens
naam onder bluesliefhebbers geen gemeengoed is
– is geen sukkelaar. Clapton heeft nummers van
hem opgenomen, hij is 'music director' bij
Steve Winwood geweest en hij heeft her en der
enkele nominaties én awards bij elkaar
geschraapt. Natan vertelde er ons nog bij dat
hij erg 'sixties' klinkt. Een beetje zoals
Cream en Traffic. Aha! Wij vinden Cream en
Traffic nu net de meest interessante episodes
uit de loopbaan van respectievelijk Clapton en
Winwood. We besloten om het erop te wagen en
trokken naar de Zwalmstreek... 68 is de
zanger-gitarist uit New Jersey ondertussen.
Fysiek deed hij ons ietwat denken aan professor
Gobelijn uit de Jommeke-strips maar naarmate het
optreden vorderde, zou blijken dat hij zich
minder vaak vergist. Voor de volledigheid geven
we nog mee dat Messano's band behalve Natan
bestond uit bassist Jacky Verstraeten (Night
Time Hoeroes, Raw Blues Experience) en de New
Yorkse percussionist Tony Prevosti. Bobby trapte af met
'Have You Ever Loved A Woman' en meteen was het
duidelijk dat zijn versie geïnspireerd was op de
cover die Clapton ooit heeft gemaakt van deze
Freddie King-klassieker. Meer authenticiteit
kregen we vervolgens met de titelsong van zijn
album 'Bad Movie' uit 2017, een stevig
bluesrocknummer in een hoog tempo en met een
grappige tekst over de lotgevallen des levens. U
moet daarvan de videoclip maar eens YouTuben,
want die is ronduit hilarisch. Na een stevig
potje funk kwam 'Let Me Love You Baby' en het
was ons ondertussen al duidelijk geworden dat
Messano een trefzekere en vingervlugge gitarist
is, maar dat in de mix zijn gitaar net een
tikkeltje te dun stond afgesteld om in nummers
als dit hetzelfde gewicht in de schaal te leggen
als wat bijvoorbeeld Stevie Ray Vaughan ermee
deed. Naarmate de eerste set vorderde, keerde
het tij ten goede. Na een bluesrockversie van
'Rock Me' zette Bobby zowaar een reggaedeuntje
in. Natan kon naar hartelust variëren op elke
pot en schijf die hij had meegebracht, daar waar
hij tot dusver redelijk gewoon rechtdoor had
moeten kloppen. Bobby's gitaarklank zat nu wél
snor en qua stem benaderde hij in dit nummer
Winwood van zeer dichtbij. Hij sloot de eerste
set af met een Jimi Hendrix-medley die begon met
'The Wind Cries Mary' waaraan hij 'Hey Joe'
naadloos vastreeg. Wanneer je de muziek van
Hendrix niet geloofwaardig kunt neerzetten, moet
je eraf blijven. Daarover is iedereen het
wellicht eens. Maar deze man, deze Bobby
Messano, moet volgens ons zeker niet beschroomd
zijn om een potje Hendrix te poneren. Hij mag
dat doen. In de vele tempowissels en een kunstig
spel van 'tension and relief' konden alle
groepsleden zich voluit laten gaan. Die coole
percussionist werd zot, Jacky speelde vanuit de
zevende hemel en Natan drumde alsof hij er net
vier nieuwe Duracells had ingepropt. Van die
dikke. Na een twintigtal
minuten pauze begon Messano aan zijn tweede set
met het gevoelige 'Come To Your Senses', een
nummer dat zijn maatje Brian May (de gitarist
van Queen) voor hem heeft geschreven. Hij kent
dus wel wat mensen. We zeiden het toch al dat
hij geen sukkelaar is. In deze tweede set bewees
hij trouwens dat hij ook pure blues kan spelen.
Hij zette een instrumentale shuffle in en wonder
boven wonder klonk hij ook écht blues. We
hoorden een feilloze Natan die ook nu weer de
stilistische variaties boven toverde die ons
niet zelden doen zeggen en schrijven dat we hem
de beste bluesdrummer van het land vinden. En
toen Bobby na het instrumentale interludium in
dit nummer begon te zingen, stopte hij
meesterlijk de tekst van Big Bill Broonzy's 'Key
To The Highway' in deze shuffle die muzikaal
heel veel weg had van Freddie Kings 'The
Stumble'. Knap! Maar het hoogtepunt van deze
set, en samen met de Hendrix-medley misschien
wel het hoogtepunt van het hele optreden, was
Bobby's zeer waarheidsgetrouwe weergave van de
lijzige Traffic-klassieker 'Dear Mr. Fantasy'
uit 1967. Er zijn zo van die monumentale songs
uit de muziekgeschiedenis waar 99% van de
muzikanten maar beter met zijn fikken vanaf kan
blijven. Maar ook nu weer dachten we bij onszelf
– wat logisch is, want bij iemand anders kunnen
we niet denken – awel, deze mens hier, deze
Bobby Messano... hij mag dit nummer spelen! Misschien begon dit optreden wat dunnetjes, en misschien speelden de klankmix en de akoestiek van het (te hoge) zaaltje niet meteen in het voordeel van de muzikanten. Maar zeker is dat dit optreden met elk nummer groeide en dat we naarmate de tijd verstreek, 'mee begonnen te zijn' met wat Messano deed. Enfin, we leggen het misschien niet goed uit, maar u begrijpt ons wel. Ook het publiek heeft zich uitstekend vermaakt, want de band mocht het podium niet verlaten vooraleer ze nog twee keer hadden gebist. We stippen nu al 17 december aan in onze agenda. Dan komt Studebaker John naar Zingem. Franky Bruneel
Epiloog...
Na afloop van het optreden staan we met enkele mensen buiten nog wat na te praten. "Are you from America" vraagt een dame in een poging om een gesprekje met Natan aan te knopen. "No, from Ghent", antwoordt hij. "O maar dan klapte gij Vlaams?", vraagt de dame. Waarop Natan: "Normaal gezien wel, maar u sprak mij aan in het Engels". "Awel ja", zegt die dame. "Ik verwarde u blijkbaar met de drummer." "Maar ik bén de drummer!" antwoordt Natan enigszins onthutst. Dat zijn zo van die zalige momenten hé...
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Franky Bruneel
|