New Blues Generation
Banana Peel, Ruiselede - 7 november 2022

Bluesmuziek en de evolutie ervan zitten – zo blijkt – in een golfbeweging. Tot voor enkele jaren heerste er onder de iets oudere bluesliefhebbers een sfeertje zo van 'we hebben alles gezien, er is niets nieuws meer, het gaat bergaf met de blues en er zijn geen jonge artiesten meer die in staat zijn om een nieuwe generatie aan te spreken'. Vandaag de dag heeft het bluesroetsjbaankarretje weer bijna de top van zo'n golf bereikt. Enfin, dat vinden wij toch. We hebben in ons tijdschrift al veel jonge artiesten geportretteerd van wie we vijf jaar eerder nog nooit hadden gehoord. En we staan daarin niet alleen. Er zijn nog mensen die de blijde boodschap verkondigen. Zo is er een Frans boekingskantoor dat jaarlijks enkele van die jonge bluesvolbloeden bijeen brengt voor een Europese tour onder de noemer New Blues Generation. Dit jaar concentreerde het gebeuren zich rond de 33-jarige zanger-harmonicaspeler Andrew Alli en de 23-jarige zanger-gitarist Stephen Hull. Wij zagen ze aan het werk in de Ruiseleedse Banana Peel.

De naam van Stephen Hull was ons al eerder getipt. Talentscout Jim Feeney uit Milwaukee en Mike Stephenson van het Britse blad Blues & Rhythm hadden ons al gezegd dat we Hull eens moesten YouTuben. Ook in Chicago was er een buzz rond deze jonge belofte uit Milwaukee. Hij speelde al in Rosa's Lounge maar tot dusver hadden we nog niet de kans gekregen om hem live aan het werk te zien. Andrew Alli was ons wél al bekend vanwege zijn voortreffelijke album 'Hard Working Man' dat vorig jaar verscheen. In BTTR 118 (december 2021) publiceerden we een interview met deze jonge harmonicawizard uit Richmond, Virgina. Maar in levende lijve had de man ons pad ook nog niet eerder gekruist. Verwachtingsvol en blijgeklakt (dat is ongeveer hetzelfde als goedgemutst) trokken we naar de Ruiseleedse club waar we ondertussen al zo'n 35 jaar kind aan huis zijn.

Stephen Hull mocht aftrappen. Dat deed hij met 'Heart Fixin' Man', een Albert King-achtig nummer en een zeer funky versie van Freddie Kings 'Big Legged Woman' waarin bassist Sam Winternheimer en drummer Victor Reid mochten soleren. Vooral Victor schitterde en wij vonden dat de man zijn gloriemomentje wel heel vroeg in de show afdwong. Wat we toen nog niet wisten, was dat dat momentje het hele optreden zou blijven duren, maar daar komen we straks nog op terug. Toen kwam Andrew Alli op en zette een boogie à la Walter Horton in. Daarna bracht hij 'Hard Working Man', de titelsong van zijn album. Het is een eigen nummer over het harde labeur tijdens zijn dagtaak als houthakker. Andrew nam de leiding in een snelle shuffle en zijn kwaliteiten op harmonica maakten ons duidelijk wie hier de baas was. In '30 Long Years', ook een eigen nummer, speelde hij zowel de puckerstijl als tongue blocking. Het kleine harpje klonk bijwijlen als een chromatische harmonica. Deze Alli wordt een hele grote, geloof ons.

Na een korte pauze zette de volledige band Ray Charles' 'I Believe To My Soul' in, gevolgd door een funky versie van 'It's Still Called The Blues' waarin Stephen ons ietwat aan Luther 'Guitar Jr.' Johnson in zijn hoogdagen deed denken. Daarop volgde 'Walking By Myself', een Chicagoklassieker met alweer die schitterende Victor Reid en Andrew Alli die het publiek tot op een ongeziene hoogte meenamen. Het vuur zat er duidelijk in. Een rustmomentje kwam er toen alleen Stephen en Andrew een zeer verhalend traag nummer brachten. Stilistisch belandden we vervolgens op een rollercoaster met o.a. 'I'll Play The Blues For You', Little Richards 'Lucille' als een snelle Chicagoshuffle gespeeld, de slow 'When I Lost My Baby' (waarin Andrew echt als Little Walter klonk) en 'She Wants To Sell My Monkey' (bekend van Rod Piazza) in een uptempo Chicagoversie. In 'I Feel So Bad, Like A Ballgame On A Rainy Day' trok Victor op drums het grote blik energie open en na 'Tin Pan Alley' zette hij op eigen initiatief 'Got My Mojo Workin'' in met grote klasse. Kijk, soms zijn wij onder de indruk van een drummer omwille van de variatie in het spel. Soms is dat vanwege een feilloze timing met trefzekere slagkracht en power. Het gebeurt echter zelden dat we een drummer aan het werk zien die gewoonweg alles in zich heeft. Deze Victor Reid, hij is pas 23, is zo iemand. U weet onderhand wel dat wij niet verlegen zitten om af en toe eens een gewichtige uitspraak. Welnu, deze jongeman – en we gaan nu toch al zo'n kleine vier decennia naar optredens – is zonder ook maar de minste twijfel de beste drummer die we ooit mochten aanschouwen. Dit is niet meer normaal. Echt waar!

Met een stevige versie van Louis Jordans 'Caledonia' als bisnummer stuurde de New Generation 2022 ons meer dan voldaan de nacht in. We onthielden Stephen Hull als een degelijke belofte die misschien nog wat op zoek is naar een eigen identiteit, bassist Sam Winternheimer (ook een twintiger) als een zeer functionele begeleider die zijn klassiekers kent, Andrew Alli als een volleerde grootmeester op harmonica en drummer Victor Reid die zich out of the blue als het achtste wereldwonder manifesteerde. We contacteerden hem ondertussen voor een interview in een volgend nummer van ons magazine.

• fotogalerij