|
||
|
De naam van Stephen
Hull was ons al eerder getipt. Talentscout Jim
Feeney uit Milwaukee en Mike Stephenson van het
Britse blad Blues & Rhythm hadden ons al
gezegd dat we Hull eens moesten YouTuben. Ook in
Chicago was er een buzz rond deze jonge belofte
uit Milwaukee. Hij speelde al in Rosa's Lounge
maar tot dusver hadden we nog niet de kans
gekregen om hem live aan het werk te zien.
Andrew Alli was ons wél al bekend vanwege zijn
voortreffelijke album 'Hard Working Man' dat
vorig jaar verscheen. In BTTR 118 (december
2021) publiceerden we een interview met deze
jonge harmonicawizard uit Richmond, Virgina.
Maar in levende lijve had de man ons pad ook nog
niet eerder gekruist. Verwachtingsvol en
blijgeklakt (dat is ongeveer hetzelfde als
goedgemutst) trokken we naar de Ruiseleedse club
waar we ondertussen al zo'n 35 jaar kind aan
huis zijn. Stephen Hull mocht
aftrappen. Dat deed hij met 'Heart Fixin' Man',
een Albert King-achtig nummer en een zeer funky
versie van Freddie Kings 'Big Legged Woman'
waarin bassist Sam Winternheimer en drummer
Victor Reid mochten soleren. Vooral Victor
schitterde en wij vonden dat de man zijn
gloriemomentje wel heel vroeg in de show
afdwong. Wat we toen nog niet wisten, was dat
dat momentje het hele optreden zou blijven
duren, maar daar komen we straks nog op terug.
Toen kwam Andrew Alli op en zette een boogie à
la Walter Horton in. Daarna bracht hij 'Hard
Working Man', de titelsong van zijn album. Het
is een eigen nummer over het harde labeur
tijdens zijn dagtaak als houthakker. Andrew nam
de leiding in een snelle shuffle en zijn
kwaliteiten op harmonica maakten ons duidelijk
wie hier de baas was. In '30 Long Years', ook
een eigen nummer, speelde hij zowel de
puckerstijl als tongue blocking. Het kleine
harpje klonk bijwijlen als een chromatische
harmonica. Deze Alli wordt een hele grote,
geloof ons. Na een korte pauze
zette de volledige band Ray Charles' 'I Believe
To My Soul' in, gevolgd door een funky versie
van 'It's Still Called The Blues' waarin Stephen
ons ietwat aan Luther 'Guitar Jr.' Johnson in
zijn hoogdagen deed denken. Daarop volgde
'Walking By Myself', een Chicagoklassieker met
alweer die schitterende Victor Reid en Andrew
Alli die het publiek tot op een ongeziene hoogte
meenamen. Het vuur zat er duidelijk in. Een
rustmomentje kwam er toen alleen Stephen en
Andrew een zeer verhalend traag nummer brachten.
Stilistisch belandden we vervolgens op een
rollercoaster met o.a. 'I'll Play The Blues For
You', Little Richards 'Lucille' als een snelle
Chicagoshuffle gespeeld, de slow 'When I Lost My
Baby' (waarin Andrew echt als Little Walter
klonk) en 'She Wants To Sell My Monkey' (bekend
van Rod Piazza) in een uptempo Chicagoversie. In
'I Feel So Bad, Like A Ballgame On A Rainy Day'
trok Victor op drums het grote blik energie open
en na 'Tin Pan Alley' zette hij op eigen
initiatief 'Got My Mojo Workin'' in met grote
klasse. Kijk, soms zijn wij onder de indruk van
een drummer omwille van de variatie in het spel.
Soms is dat vanwege een feilloze timing met
trefzekere slagkracht en power. Het gebeurt
echter zelden dat we een drummer aan het werk
zien die gewoonweg alles in zich heeft. Deze
Victor Reid, hij is pas 23, is zo iemand. U weet
onderhand wel dat wij niet verlegen zitten om af
en toe eens een gewichtige uitspraak. Welnu,
deze jongeman – en we gaan nu toch al zo'n
kleine vier decennia naar optredens – is zonder
ook maar de minste twijfel de beste drummer die
we ooit mochten aanschouwen. Dit is niet meer
normaal. Echt waar! Met een
stevige versie van Louis Jordans 'Caledonia' als
bisnummer stuurde de New Generation 2022 ons
meer dan voldaan de nacht in. We onthielden
Stephen Hull als een degelijke belofte die
misschien nog wat op zoek is naar een eigen
identiteit, bassist Sam Winternheimer (ook een
twintiger) als een zeer functionele begeleider
die zijn klassiekers kent, Andrew Alli als een
volleerde grootmeester op harmonica en drummer
Victor Reid die zich out of the blue als het
achtste wereldwonder manifesteerde. We
contacteerden hem ondertussen voor een interview
in een volgend nummer van ons magazine. Franky Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Franky Bruneel
|