|
||
|
Dit
zou een bijzonder optreden worden van de
broertjes Alan en Stevie Nimmo die al vele
jaren furore hebben gemaakt in Breda. Het
begon ooit in de Scarabee, het legendarische
bluescafé van Rob Bouterse, waar ze al drie
keer speelden vooraleer de mensen echt wisten
wie ze waren. Later volgden nog vele
optredens, o.a. op Breda Barst en ook in de
Mezz. We keerden nu dus terug naar de heilige
grond, op een steenworp van waar de Scarabee
staat, nu onder de naam Café Cnaupe. Stiekem
had ik al gedroomd hoe gaaf het zou zijn als
de broertjes daar een biertje zouden gaan
doen. Maar gezien de megagrote luxueuze
tourbus én hun moordend toerschema had ik deze
illusie al snel laten varen. King King bestond
al lang zonder Stevie erbij en de grote vraag
was wat het zou worden nu ze weer samen
spelen. Eerst
mochten we genieten van Black Bottle Riot, een
band uit Nijmegen die flink aan de weg aan het
timmeren is. Een volle grote zaal in de Mezz –
althans enkel beneden – verhoogde de sfeer
waarin deze mannen hun southern rock op ons
loslieten. Dit was een goede, aanstekelijke
rockband die ons met de juiste 'vibe' een half
uur lang aandachtig lieten genieten van hun
muzikale kunsten. Voor we het in de gaten
hadden, was het al voorbij en toen mocht de
deejay los gaan om de boel op te warmen voor het
hoofdgerecht. Dat deed hij erg goed. Zo draaide
hij 'Highway To Hell' van AC/DC waarbij King
King op het podium het publiek compleet gek
maakte voor ze goed en wel waren begonnen. Hun optreden begon
met volle gas en een perfecte klank. Het was
even wennen aan het bombastische geluid van de
twee stratocasters die een muur van geluid
wegzetten. Dat was in meerdere nummers het geval
en het was wachten op de momenten waarop Alan of
Stevie gingen soleren en de zaal werkelijk naar
een kookpunt ging. Gelukkig waren die
ogenblikken waarop Alan soleerde er volop en dit
was ouderwets genieten. Jammer dat Stevie maar
één keer echt in een solo los ging maar de hele
zaal ging erbij spontaan los. De meerstemmige
zang greep ons bij de strot terwijl de geoliede
ritmesectie in combinatie met het Hammondorgel
een pracht van een klankkleur bood. De toegift
met enkel maar piano en de twee stemmen van Alan
en Stevie maakte de zaal fluisterstil. We waren
getuige van een bijzonder optreden. Deze band is
groot geworden en elke kans om ze te zien, moet
u aangrijpen. In de wandelgangen vonden sommige
mensen het iets te 'poppy' klinken in verhouding
met vroeger, maar dit drukte onze pret niet. Dit
optreden zal lang blijven hangen, ook al moest
de blues soms plaats ruimen voor rock. Stef Smit terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
|