Black Bottle Riot & King King
Mezz, Breda (NL) - 15 september 2022

Dit zou een bijzonder optreden worden van de broertjes Alan en Stevie Nimmo die al vele jaren furore hebben gemaakt in Breda. Het begon ooit in de Scarabee, het legendarische bluescafé van Rob Bouterse, waar ze al drie keer speelden vooraleer de mensen echt wisten wie ze waren. Later volgden nog vele optredens, o.a. op Breda Barst en ook in de Mezz. We keerden nu dus terug naar de heilige grond, op een steenworp van waar de Scarabee staat, nu onder de naam Café Cnaupe. Stiekem had ik al gedroomd hoe gaaf het zou zijn als de broertjes daar een biertje zouden gaan doen. Maar gezien de megagrote luxueuze tourbus én hun moordend toerschema had ik deze illusie al snel laten varen. King King bestond al lang zonder Stevie erbij en de grote vraag was wat het zou worden nu ze weer samen spelen.

Eerst mochten we genieten van Black Bottle Riot, een band uit Nijmegen die flink aan de weg aan het timmeren is. Een volle grote zaal in de Mezz – althans enkel beneden – verhoogde de sfeer waarin deze mannen hun southern rock op ons loslieten. Dit was een goede, aanstekelijke rockband die ons met de juiste 'vibe' een half uur lang aandachtig lieten genieten van hun muzikale kunsten. Voor we het in de gaten hadden, was het al voorbij en toen mocht de deejay los gaan om de boel op te warmen voor het hoofdgerecht. Dat deed hij erg goed. Zo draaide hij 'Highway To Hell' van AC/DC waarbij King King op het podium het publiek compleet gek maakte voor ze goed en wel waren begonnen.

Hun optreden begon met volle gas en een perfecte klank. Het was even wennen aan het bombastische geluid van de twee stratocasters die een muur van geluid wegzetten. Dat was in meerdere nummers het geval en het was wachten op de momenten waarop Alan of Stevie gingen soleren en de zaal werkelijk naar een kookpunt ging. Gelukkig waren die ogenblikken waarop Alan soleerde er volop en dit was ouderwets genieten. Jammer dat Stevie maar één keer echt in een solo los ging maar de hele zaal ging erbij spontaan los. De meerstemmige zang greep ons bij de strot terwijl de geoliede ritmesectie in combinatie met het Hammondorgel een pracht van een klankkleur bood. De toegift met enkel maar piano en de twee stemmen van Alan en Stevie maakte de zaal fluisterstil.

We waren getuige van een bijzonder optreden. Deze band is groot geworden en elke kans om ze te zien, moet u aangrijpen. In de wandelgangen vonden sommige mensen het iets te 'poppy' klinken in verhouding met vroeger, maar dit drukte onze pret niet. Dit optreden zal lang blijven hangen, ook al moest de blues soms plaats ruimen voor rock.