Porretta Soul Festival
Porretta Terme (IT), van 21 tot 24 juli 2022

In 2014 waren we voor het laatst in Porretta. In 2005 voor het eerst. Het voelde aan als thuiskomen, het was tenslotte al onze achtste keer. De gemoedelijke sfeer overheerste nog altijd in het charmante stadje. Overal waren er vriendelijke mensen in de lokale handel die zoals altijd hun steun betuigden aan het Porretta Soul Festival door hun etalages in te richten met reclame voor en/of memorabilia van vorige festivaledities. Het festivalterrein lag nog steeds in het amfitheater (het Rufus Thomas Park) tegenover het station aan de andere kant van de Solomon Burke-brug. Nieuw waren de ontelbare muurschilderingen met afbeeldingen van soullegendes die hier ooit op het podium stonden. Het oude kuuroordstadje Porretta Terme is voorgoed omgetoverd in Soulsville Europe!

donderdag 21 juli

Op donderdag is er altijd de ouverture van het festival, voorheen gratis, nu betalend. Het is drukker geworden. Dat was duidelijk. Drie acts stonden geprogrammeerd: Leon Beal & The Luca Giordano Band, Martha High & The Italian Royal Family en Fred Wesley & The New JB's. Het thema van de avond was James Brown. Duidelijk dat daar Fred Wesley perfect in paste. Zijn set kwam door té jazzy en misschien wel té gesofisticeerde songs maar traag op gang. Hij kreeg het publiek pas mee in de tweede helft van zijn show met funkklassiekers als 'Trick Bag' en 'Breaking Bread' dat feilloos overvloeide in 'Pass The Peas'. En uiteraard konden 'We Gonna Have A Funky Good Time' en 'House Party' niet ontbreken. Het publiek was helemaal mee.

Martha High was dertig jaar achtergrondzangeres bij James Brown, op zich al een enorme prestatie. Ze heeft een bijwijlen zeer volumineuze, anderzijds zeer scherpe stem. Ze is ondertussen al 77 jaar! Ze putte uit haar laatste album uit 2019 met uitsluitend nummers, geschreven door Luca Sapio, producer/bandleader/achtergrondzanger van sterke band The Italian Royal Family. De muziek is te omschrijven als een mengeling van Isaac Hayes en Curtis Mayfield, met jaren zeventig klinkende arrangementen. Het sierde Martha dat ze stug koos voor het brengen van dit misschien iets minder toegankelijk repertoire. Ze kreeg daardoor jammer genoeg niet de volle aandacht van het aanwezige publiek. Als toegift en in het kader van het thema van de dag, brachten ze een duidelijk niet gerepeteerde versie van James Browns 'Cold Sweat'. Daarbij werd Fred Wesley uiteraard gevraagd om nog wat trombone mee te blazen. Een sterke afsluiter van de eerste festivaldag.

Maar het hoogtepunt kregen we al aan het begin van de avond met zanger Leon Beal uit Boston en de Italiaanse Luca Giordano Band. Luca kennen we natuurlijk goed. Hij begeleidde zowat alle blues- en soulartiesten die in Europa toeren. Op papier kon het eigenlijk al niet stuk en live werd het een echt feest. Leon knalde er meteen in met Bobby Blands 'Don't Cry No More’, Billy Prestons 'Will It Go Round In Circles' en een vurige versie van Solomon Burkes 'None If Us Are Free'. Sam Cookes 'Ain't That Good News' swingde de pan uit. Wat een band!! En Bobby Blands 'Turn On You Lovelight' vlamde door het oververhitte amfitheater. Kippenvel en een brok in de keel kregen we bij een dynamisch magistrale versie van 'A Change Is Gonna Come' en het door Beal zelf geschreven 'Still Here', over zijn vijftien jaar durende drugsverslaving'. Maar het emotionele hoogtepunt was het kippenvelmoment 'The Glory Of Love' van Otis Redding!

Vrijdag 22 juli

Op vrijdag trok de Madrileense band The Black Belts de soultrein op gang. Samen met de Londense zanger JP Bimeni brachten ze popsoul van de bovenste plank. Op die plank lagen ook wat Caraïbische invloeden. Hun origineel werk liet de speciale stem van Bimeni volledig tot z'n recht komen, een stem die Curtis Harding, Michael Kiwanuka en Ben Harper kruiste. Ergens in deze mooi opgebouwde set zat een zeer respectabele versie van 'Keep On Runnin' (Spencer Davis Group) waarna de set Otis Redding-gewijs naar een climax in overdrive schoot. Een naam om zeker in de gaten te houden!

Het was eindelijk tijd voor de soulrevue: The Anthony Paule Soul Orchestra onder leiding van gitarist Anthony Paule, Amerikaan met Italiaanse roots. De eerste gast was pianist Mitch Woods. Hij verwende ons met een prachtige versie van Professor Longhairs 'Mojo Mambo'. Hij voerde ons terug naar de jaren veertig met 'Swinging At The Savoy' en de stomende boogiewoogie 'The House At The Blue Lights'. Vervolgens kregen de drie backingvocalisten, Omega Rea, Nona Brown en Larry Batiste hun plaatsjes in de spotlights. Batiste maakte indruk met een nummer dat hij schreef voor Wee Willie Walker zaliger, 'Real Good Lie'. Samen bezorgden ze het publiek kippenvel met het driestemmig gezongen 'Just One Look' van Doris Troy uit 1963. Zo vader zo zoon of de appel valt niet ver van de boom. Selassie Burke uit Los Angeles was het volgende vocaal talent. Na gedurfde en vurige versies van Otis Reddings 'Sitting On The Dock Of The Bay' en 'Try A Little Tenderness', bracht hij een eerbetoon aan zijn vader, Solomon Burke, met een sublieme versie van 'Don't Give Up On Me' en het bekende 'Cry To Me'.

Na een hoognodige sanitaire pitstop en een bezoekje aan de bar om het vochtgehalte op peil te houden, was het de beurt aan niemand minder dan John Ellison. Deze Amerikaanse Canadees schreef in 1967 de wereldhit 'Some Kinda Wonderful', een nummer dat bijna negentig keer werd gecoverd. Deze 80-jarige zanger verbaasde met een zeer energieke en muzikaal hoogstaande set. Vol vuur, passie en emotie vertolkte hij eigen werk met veel charisma. Dit was soul, doordrongen van funk, ska en reggae met niet alledaagse arrangementen om van te genieten. Als encore koos Ellison uiteraard voor 'Some Kinda Wonderful' dat hij voor de gelegenheid, geheel onverwachts in duet zong met een blind 15-jarig meisje, Gloria dat hij dezelfde namiddag tijdens de soundcheck had leren kennen. Prachtig, wat een kerel!

Als er iemand is die met respect, overtuiging en kwaliteit de songs van Aretha Franklin kan vertolken, is het wel Chick Rodgers. We zagen haar zeker niet voor de eerste keer, maar telkens blijft ze verbazen. We kregen een viertal Aretha-nummers waarvan 'Natural Woman' voor kippenvel en waterige ogen zorgden. Wat een power, wat een souplesse, wat een beheersing en vooral wat een emotie! Met 'Let The Good Times Roll' als publieksmomentje en een pompende versie van B.B. Kings 'To Know You Is To Love You' sloot ze vurig haar set af. Tijdens het bisnummer 'Chain Of Fools' danste het volledige publiek. Chick kwam, zag en overwon opnieuw!

Zaterdag 23 juli

Zoals gewoonlijk stond er in de hoofdstraat die volledig gevuld is met soulfoodkraampjes opnieuw de Rufus Thomas Cafe Stage. Op dit podium treden gedurende de vier festivaldagen, Italiaanse en soms buitenlandse soulacts op. Soms geven de artiesten van het hoofdpodium er een 'sidegig'. De concerten beginnen al om elf uur, lopen tot een uur voor de avondvoorstelling en zijn gratis. Op zaterdag 23 juli traden Mitch Woods en Selassie Burke er op. Mitch speelde boogiewoogie en rhythm and blues. Samen namen ze de vocalen voor hun rekening. Ze hadden lol en dat sloeg over op het publiek. Een lange versie van Fats Domino's 'Blue Monday' sloot hun set af. Iets later was het de beurt aan de Ierse toetsenwizard Eamonn Flynn, de man die bekend werd door de film The Commitments en nu in de begeleidingsband van Anthony Paule de piano en Hammond voor zijn rekening neemt. Samen met zijn twee makkers, Endré Tarczy op bas en Kevin Hayes op drums, bracht hij een set van een uurtje vol New Orleans-geïnspireerde muziek. Met nummers van Allen Toussaint, Dr. John, het zelfgeschreven 'Porcupine' en de Donny Hathaway-versie van John Lennons 'Jealous Guy' wist hij de harten van de omstaanders te veroveren.

Het avondprogramma beloofde veel goeds. Johnette & Scott bleken niemand minder dan topproducer Scott Billington en zijn vrouw te zijn. Scott speelde harp en Johnette zong en begeleidde op de ukulele. We gingen terug in de tijd. 'When I Lay My Burden Down', 'Leadbelly's 'Goodnight Irene' en 'Nobody Knows My Trouble With God'. Met de hulp van Nona Brown en Larry Batiste sloten ze hun korte set af met een driestemmig gezongen 'Jesus On The Mainline'.

Curtis Salgado is geen onbekende meer. Met zijn half Amerikaanse - half Europese band (o.a. drummer Fabrice Bessouat) maakte hij er met sterke nummers en grappige bindteksten een feestje van. Er zijn niet veel blanke zangers die zoveel soul in hun stem en muziek leggen als Curtis! Zijn set was gevuld met nummers, geïnspireerd door B.B. King, Sly Stone en Memphis-soul. Een grappig New Orleansnummer over Caesar en Cleopatra en een sublieme versie van O.V. Wrights 'Born All Over' waren een lust voor het oor. Met het van waarheid doordrongen 'The Longer That I Live' sloot hij zijn formidabele set af.

Het was tijd voor deep soulzanger Larry Springfield uit Memphis. Zijn gedreven set bestond uit werk van Johnny Taylor, Otis Redding en vooral Al Green. Zijn hoofdschudden en voortdurend boze aanwijzingen geven aan de begeleidingsband waren vaak onterecht, want de band bracht Larry naar een orgastisch hoogtepunt. Tyrone Davis' 'Turn Back The Hands Of Time, 'Love Power' van Willie Hutch, een uptempoversie van Johnny Taylors 'Steal Away' en het eerste kookpunt van de avond werd bereikt. Otis Reddings 'Try A Little Tenderness' was de kers op de taart. En toch keek Larry nog altijd ontevreden.

Na de break was het de beurt aan diva Terrie Odabi. (Ze zal zondag 21 augustus ook te zien zijn op Swing Wespelaar). En als we dachten dat Larry Springfield niet te overtreffen was, hadden we toch degelijk mis geschoten. Terrie gooide alle registers open en met een gedurfde songkeuze pakte ze ons volledig in! Wat een stem, die power, dat bereik, die présence. Alles klopte. Odabi putte uit werk van The Staple Singers, Bobby Bland en Freddie King. Maar de hoogtepunten kwamen toch van haar laatste album en het voor Wee Willie Walker geschreven 'Hate, Take a Holiday', de ballade 'After Awhile' en het wervelende en ronduit spectaculaire 'Nobody'! Dit overtreffen was onbegonnen werk voor de Texaan Ernie Johnson. Hoewel zijn stem misschien wel de schoonheid van Bobby Bland nastreefde, kon alleen zijn charme en showmanschap zijn set redden. Zijn muziekkeuze bleef steken bij pompende, vrij saaie bluesoul die het moest hebben van publieksparticipatie en eindeloze herhaling. Hij kwam meestal niet verder dan de eerste strofe en vergat de rest. Zijn opmerking "I'm Tired, I'm too old for this" sprak misschien boekdelen...

Zondag 24 juli

De zondag startte na een heerlijk ontbijtje om 11u met een gospelconcert van het Italiaanse Joy Gospel Choir op de trappen van de plaatselijke kapucijnenkerk. Een uur lang mochten we genieten van oude en moderne gospel met speciale gaste Nona Brown. De stemmen klonken goddelijk! Onmiddellijk daarna trokken we naar het Helvetia hotel ernaast waar op het terras de aanwezige pers en gasten verzamelden voor de boekpresentatie van 'Making Tracks', het autobiografische werk van topproducer en grammy-winnaar Scott Billington. Hierover en over het Porretta Soulfestival meer in een volgende editie van ons tijdschrift.

Het avondprogramma is altijd een samenvatting en soulrevue met de hoogtepunten van de afgelopen dagen. Erg leuk is dat de muzikanten vaak nieuwe nummers toevoegen aan hun set. Zo knalde Curtis Salgado met 'What Did Me In, Did Me Good' met een spetterende solo van de Parijse Hammondspeler/pianist Damien Cornelis. Mitch Woods had voor de gelegenheid drie koppels rock-'n-rolldansers bij. Omega Rae, Nona Brown en Larry Batiste warmden het publiek verder op waarna Larry Springfield enkele hoogtepunten richting publiek katapulteerde met Reddings 'Hard To Handle' en 'Try A Little Tenderness'.

Na de pauze probeerde Ernie Johnson 'Dreams To Remember' en eerde Sesasse Burke zijn vader samen met Master Of Ceremonies Rick Hutton toen ze 'Everybody Needs Somebody' zongen. Terrie Odabie bracht het feest weer op gang met het funky en veelzeggende 'Love Trumps Hate' en John Ellison, in witte Mozes outfit – zo grapte Ernie Johnson die namiddag nog, liet het hele amfitheater daveren met 'Get This Party Started' en Sly Stones 'Thank You For Lettin' Me Be Myself'. Chick Rodgers had daarna een zware taak om dit te evenaren. Maar ze overtrof het moeiteloos met onder andere Aretha's 'Ain’t No Way' in een emotionele, dampende versie.

Natuurlijk moesten alle artiesten tegelijk het podium op voor de apotheose van een extatisch soulweekend met 'Let The Good Times Roll' en het vurige gospellied 'Did You Talk To Jesus' waarin de 80-jarige John Ellison de leiding nam. Volgend jaar is het de 35ste editie van het Porretta Soul Festival. Dat mogen we niet missen!

Peter Jacobs & Linda Marchesini

• fotogalerij

• fotogalerij