|
|
||
|
|
Opvallend
zijn enkele nieuwe gezichten, waaronder de
backingvocalist die zeker een hele fijne
aanvulling is. Samantha is goed bij stem, klinkt
lekker rauw en bespeelt het publiek met de
bedoeling om de mensen eens lekker los te
krijgen. Gezien het vroege uur valt dat niet
mee. Het duurt enkele nummers vooraleer het
publiek een beetje is warmgedraaid maar
uiteindelijk doen ze mee, wat afstraalt op de
band. Ook deze keer komt 'Happy' van Keith
Richard in een eigen jasje voorbij, waarbij
Samantha op haar prachtige akoestische Gibson
speelt. Ook het ontzettend goede geluid in de
Bosuil valt op. Deze technische crew weet hoe
het werkt en dat is zeer aangenaam voor het
publiek. Compliment! Op het einde van een veel
te korte set sluit de band af met Joe Cockers
'The Letter'. Het is jammer dat Samantha zo
vroeg speelde en dat er te weinig publiek was om
het echt onvergetelijk te maken. Deze band had
zeker niet misstaan op het Holland International
Blues Festival in Grolloo. We mogen, denk ik,
trots zijn dat we ze nog in dergelijke zalen
kunnen zien. Ik koester de keren dat ik Samantha
heb mogen zien en horen en hoop dat er nog vele
volgen...
Na een paar nummers is het de beurt aan Greg. Ook deze harmonicaspeler uit Austin, Texas, weet hoe het werkt. Hij leek licht aangeslagen door de vrij lege zaal, maar binnen 'no time' pakt hij het aanwezige publiek in. Zijn harmonicatechniek werkt als olie op het vuur en menig muzikaal hoogtepunt passeert de revue. Dan komt Thomas er weer bij en wordt het smullen van ettelijke harmonicaduels. Greg Izor heeft een fijne stem en een groot charisma. Hij bewerkt het publiek met grappen en grollen en de tijd vliegt voorbij. Veel te snel komt er een einde aan een onvergetelijk mooie middag en avond die nog lang zal blijven hangen. Stef Smit terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
Naast de concert- en festivalverslagen op deze
website is Back To The Roots sinds
1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift
voor blues en verwante
muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u
nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en
dvd-recensies, boeken, de meest complete
blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik
hier voor meer info. |
foto's: © Stef Smit
|
Na vorig jaar
deCanadese topband Samantha Martin &
Delta Sugar te hebben ontdekt tijdens hun
verpletterend optreden in de Heyhoef Backstage,
trokken we vol verwachtingen naar de Bosuil in
Weert om dit nog eens te mogen meemaken. Ze
waren als hoofdact aangekondigd, maar tot onze
verbazing begonnen ze als eersten net na 16 u.
aan hun show. Niemand wist waarom en vooraf werd
geen info meegegeven maar dit mocht de pret niet
drukken. Het was al snel duidelijk dat hier weer
een onvergetelijk concert zou plaatsvinden.
Het is jammer dat na
Samantha veel mensen weer vertrokken. Daardoor
viel de opkomst voor Thomas Toussaint &
Greg Izor tegen. Misschien komt dat wel
door het grote aanbod: net drie dagen Grolloo
achter de rug en vandaag ook Clapton en Beth
Hart op twee locaties in Antwerpen. De band
begon met Thomas en voorlopig nog zonder Greg
Izor. Het sloeg in als een bom. Bij het eerste
nummer leek het al of de band een toegift
speelde na een show van ruim twee uur. Dit is
het echte werk, dat kan ik u verzekeren! De
gitaarrifs van Harm van Essen en het ongekend
authentieke geluid van zijn vintage gitaar
betoveren iedereen. Ik ben zwaar onder de
indruk. Ook van Thomas' waanzinnig goede
harmonicageluid dat me aan Kim Wilson, Paul
Butterfield of Rod Piazza doet denken (om er
maar een paar te noemen). Gesteund door de
geoliede bas en drum van Dirk Wagensveld en
Paolo De Stigter kan dit feestje niet meer stuk.