|
||
|
Het
was begin jaren '90 toen John Grimaldi uit
Chicago voor het eerst in ons vizier en in
onze oorschelpen verscheen. Op de Belgian
Blues Night in de Brugse Beurshalle blies hij
ons van onze sokken met zijn no-nonsense
benadering van de blues. Vette pret was het,
en 'Nothing But Fun', zijn toenmalig lijflied,
was gelijk de meest typerende omschrijving die
we voor zijn muziek konden bedenken. In 2019
organiseerden we twee tournees voor hem met
zijn originele band The Hawks. Het was
bijzonder prettig werken met deze Maxwell
Street-veteraan die trouwens heel bepalend is
geweest in de ontwikkeling van de huidige
scene in de blueshoofdstad. In dit post-Covid
tijdperk wordt er al eens op safe gespeeld en
daarom was John voor deze tour gekoppeld aan
Belgische begeleiders. Straks meer daarover,
maar in elk geval keken we reikhalzend uit
naar een aangenaam weerzien met één van onze
jeugdidolen... Eigenlijk moeten we
dit verslagje tien dagen eerder beginnen, want
op woensdag 7 december woonden we in
Sint-Niklaas de repetitie bij van Studebaker
John en zijn Belgische vrienden: gitartist
Shakedown Tim, bassist Chris Forget en drummer
Koen Vanpeteghem. Keihard hadden ze Johns
nummers ingestudeerd en dat wierp duidelijk zijn
vruchten af. Die avond noemden we hen al 'The
Eurohawks' want het was meteen duidelijk dat
John zijn comfortzone helemaal niet uit hoefde.
De band volgde John feilloos op het
slingerweggetje van zijn eigen(zinnige)
repertoire alsof ze al jaren met hem
samenspeelden. Het optreden in Zingem was het
voorlaatste van deze tour en we verheugden ons
erop want John en zijn vrienden zouden na
verschillende succesvolle optredens nog beter op
elkaar zijn ingespeeld. En zo bleek ook. Nadat hij
verkeerdelijk als Bobby Messano werd
aangekondigd – de tijd was hier blijkbaar drie
maanden blijven stilstaan – zette John meteen
pakkend in met de beklijvende slow 'The Best I
Can' waarmee hij het talrijk opgekomen publiek
rustig liet wennen aan zijn toch wel geheel
eigen stijl. Met het ietwat mystieke 'Sell My
Soul To The Devil' creëerde hij een meerlagig
sfeertje en met het opzwepende 'Ready To Rock'
ging hij stilistisch terug naar de gouden jaren
van The Hawks en de populariteit die voor hem
uitgerekend hier in België begon. Tim zette
enkele knappe gitaarinterventies neer en het
viel op hoe hij zichzelf via uitgekiend maatwerk
volledig kon kaderen in de typische sound van
Studebaker John. Met 'Fine Cadillac',
tegenwoordig zowat Johns 'signature song',
kregen we een stevige 12-maten Chicagoblues die
heel wat deining veroorzaakte bij het publiek.
En weer viel Tim op. Het is eigenlijk verrassend
hoe hij zich helemaal inleeft in dit
Chicagobluesnummer, daar waar hij (te) vaak als
een Westcoastgitarist wordt weggezet. John begon de tweede
set met 'Ride With Me Baby' waarin hij
schitterde op chromatische harmonica. En wat een
geweldige stem heeft hij toch! In 'Son Of The
Seventh Son' waarde zowaar de geest van Muddy
Waters door zaal De Korenbloem en in 'She's A
Rocker' kregen we een Bo Diddley op speed. In
'Freight Train' had John het publiek alweer 'all
aboard'. We zouden haast zeggen dat hij
vingervlug op zijn diatonische harmonica blies,
maar aangezien de harmonica op zijn
microfoonstandaard is bevestigd en hij simultaan
ook knap gitaar speelt, kan dat natuurlijk niet.
Niettemin, zijn harmonicaspel is verbluffend.
Het is weinigen gegeven. In 'Howlin' At The
Moon' jankten alle wolven in het publiek weer
braafjes mee en elkeen verloor de klok uit het
oog. Een mooie avond zat erop, maar niet
vooraleer er twee keer werd gebist. We kregen
nog het innemende 'Down The Line' en als
uitsmijter de trefzekere snelle Chicagoshuffle
'I'm The Houserocker' waarin John bewees dat de
Chicagoblues hem wel degelijk in het bloed zit,
ook al gaat zijn stijl veel ruimer dan enkel de
typische blues uit de Windy City. Kudos ook nog
voor de zeer functionele bassist 'Cadillac
Chris' (zoals John hem noemde) en drummer
'Cadillac Koen' die de wattenballen bovenhaalt
wanneer gongslagen moeten worden getemperd en de
borstels wanneer drums ook meebepalend kunnen
zijn voor het gevoel in de rustige nummers.
Knap! (*) De aandachtige
lezer heeft zich natuurlijk afgevraagd wat dat
sterretje daar staat te doen, bovenaan dit
verslagje bij de ietwat wollige groepsnaam
'European Chicago Blues Buddies'. Welnu, het is
niet John die deze naam heeft bedacht en al
evenmin de band zelf. Na afloop van het optreden
vroeg John ons of we de draad weer wilden
oppikken, daar waar we die vorig jaar
noodgedwongen hadden moeten laten vieren,
namelijk voor wat betreft zijn Europese
boekingen. En hij gaf aan in de toekomst de
samenwerking met zijn Belgische band te willen
bestendigen. We hebben op beide vragen volmondig
positief geantwoord, zij het met twee
kanttekeningen. Deze keer wél met een
exclusiviteitsafspraak voor de Benelux,
Duitsland en Frankrijk én graag met een ronkende
naam voor de band. Als u in de toekomst gewag
krijgt van een tournee voor Studebaker John
& The Shakedown Cadillacs, dan weet u
meteen hoe de vork aan de steel zit. Franky Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Franky Bruneel
|