Studebaker John & His European Chicago Blues Buddies^(*)
Zaal De Korenbloem, Zingem - 17 december 2022

Het was begin jaren '90 toen John Grimaldi uit Chicago voor het eerst in ons vizier en in onze oorschelpen verscheen. Op de Belgian Blues Night in de Brugse Beurshalle blies hij ons van onze sokken met zijn no-nonsense benadering van de blues. Vette pret was het, en 'Nothing But Fun', zijn toenmalig lijflied, was gelijk de meest typerende omschrijving die we voor zijn muziek konden bedenken. In 2019 organiseerden we twee tournees voor hem met zijn originele band The Hawks. Het was bijzonder prettig werken met deze Maxwell Street-veteraan die trouwens heel bepalend is geweest in de ontwikkeling van de huidige scene in de blueshoofdstad. In dit post-Covid tijdperk wordt er al eens op safe gespeeld en daarom was John voor deze tour gekoppeld aan Belgische begeleiders. Straks meer daarover, maar in elk geval keken we reikhalzend uit naar een aangenaam weerzien met één van onze jeugdidolen...

Eigenlijk moeten we dit verslagje tien dagen eerder beginnen, want op woensdag 7 december woonden we in Sint-Niklaas de repetitie bij van Studebaker John en zijn Belgische vrienden: gitartist Shakedown Tim, bassist Chris Forget en drummer Koen Vanpeteghem. Keihard hadden ze Johns nummers ingestudeerd en dat wierp duidelijk zijn vruchten af. Die avond noemden we hen al 'The Eurohawks' want het was meteen duidelijk dat John zijn comfortzone helemaal niet uit hoefde. De band volgde John feilloos op het slingerweggetje van zijn eigen(zinnige) repertoire alsof ze al jaren met hem samenspeelden. Het optreden in Zingem was het voorlaatste van deze tour en we verheugden ons erop want John en zijn vrienden zouden na verschillende succesvolle optredens nog beter op elkaar zijn ingespeeld. En zo bleek ook.

Nadat hij verkeerdelijk als Bobby Messano werd aangekondigd – de tijd was hier blijkbaar drie maanden blijven stilstaan – zette John meteen pakkend in met de beklijvende slow 'The Best I Can' waarmee hij het talrijk opgekomen publiek rustig liet wennen aan zijn toch wel geheel eigen stijl. Met het ietwat mystieke 'Sell My Soul To The Devil' creëerde hij een meerlagig sfeertje en met het opzwepende 'Ready To Rock' ging hij stilistisch terug naar de gouden jaren van The Hawks en de populariteit die voor hem uitgerekend hier in België begon. Tim zette enkele knappe gitaarinterventies neer en het viel op hoe hij zichzelf via uitgekiend maatwerk volledig kon kaderen in de typische sound van Studebaker John. Met 'Fine Cadillac', tegenwoordig zowat Johns 'signature song', kregen we een stevige 12-maten Chicagoblues die heel wat deining veroorzaakte bij het publiek. En weer viel Tim op. Het is eigenlijk verrassend hoe hij zich helemaal inleeft in dit Chicagobluesnummer, daar waar hij (te) vaak als een Westcoastgitarist wordt weggezet.

John begon de tweede set met 'Ride With Me Baby' waarin hij schitterde op chromatische harmonica. En wat een geweldige stem heeft hij toch! In 'Son Of The Seventh Son' waarde zowaar de geest van Muddy Waters door zaal De Korenbloem en in 'She's A Rocker' kregen we een Bo Diddley op speed. In 'Freight Train' had John het publiek alweer 'all aboard'. We zouden haast zeggen dat hij vingervlug op zijn diatonische harmonica blies, maar aangezien de harmonica op zijn microfoonstandaard is bevestigd en hij simultaan ook knap gitaar speelt, kan dat natuurlijk niet. Niettemin, zijn harmonicaspel is verbluffend. Het is weinigen gegeven. In 'Howlin' At The Moon' jankten alle wolven in het publiek weer braafjes mee en elkeen verloor de klok uit het oog. Een mooie avond zat erop, maar niet vooraleer er twee keer werd gebist. We kregen nog het innemende 'Down The Line' en als uitsmijter de trefzekere snelle Chicagoshuffle 'I'm The Houserocker' waarin John bewees dat de Chicagoblues hem wel degelijk in het bloed zit, ook al gaat zijn stijl veel ruimer dan enkel de typische blues uit de Windy City. Kudos ook nog voor de zeer functionele bassist 'Cadillac Chris' (zoals John hem noemde) en drummer 'Cadillac Koen' die de wattenballen bovenhaalt wanneer gongslagen moeten worden getemperd en de borstels wanneer drums ook meebepalend kunnen zijn voor het gevoel in de rustige nummers. Knap!

(*) De aandachtige lezer heeft zich natuurlijk afgevraagd wat dat sterretje daar staat te doen, bovenaan dit verslagje bij de ietwat wollige groepsnaam 'European Chicago Blues Buddies'. Welnu, het is niet John die deze naam heeft bedacht en al evenmin de band zelf. Na afloop van het optreden vroeg John ons of we de draad weer wilden oppikken, daar waar we die vorig jaar noodgedwongen hadden moeten laten vieren, namelijk voor wat betreft zijn Europese boekingen. En hij gaf aan in de toekomst de samenwerking met zijn Belgische band te willen bestendigen. We hebben op beide vragen volmondig positief geantwoord, zij het met twee kanttekeningen. Deze keer wél met een exclusiviteitsafspraak voor de Benelux, Duitsland en Frankrijk én graag met een ronkende naam voor de band. Als u in de toekomst gewag krijgt van een tournee voor Studebaker John & The Shakedown Cadillacs, dan weet u meteen hoe de vork aan de steel zit.

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij