|
||
|
Terwijl de artiesten
al op het podium staan, kondigt de MC om 20.15
u. stipt de band aan. Hij laat de naam van ene Fabrizio
vallen, waarop Breezy meteen inpikt. "Enkel
mijn moeder noemt mij nog zo, maar goed, als
het dan echt moet..." Mister MC laat zich
niet van zijn stuk brengen en gaat onverdroten
door. Maar aan het eind van zijn aankondiging
vraagt hij een daverend applaus voor Breezy
Radio. We zullen er maar van uitgaan dat dit een
verdoken oproep naar de media is om de
getalenteerde artiest wat meer airplay te
geven... Het
Franse gezelschap dat Breezy begeleidt, bestaat
uit drie zeer degelijke muzikanten: toetsenman
Benoit Ribière is een veteraan van de Franse
blues- én jazzscene, drummer Pascal Delmas is
tegelijk ook de boekingsagent en tourmanager en
voor bassist Antoine Escalier is de term 'zeer
degelijke muzikant' niet goed genoeg. Een
regelrechte blaam zelfs. Die jongen is simpelweg
fenomenaal. Hij is verdorie de Europese
mastermind van de basgitaar! Met het meeste
gemak rijgt hij spitsvondige technische
hoogstandjes in unieke baslijnen aan elkaar. Ook
vanavond slaat hij ons meermaals met
verbluffing. Of verstomming, zo u wil. Breezy trapt af met
één van zijn bekendste nummers, 'That Damn
Cocaine', waarvan u op YouTube trouwens een gave
clip kunt vinden. De mooie mix van soul en funk
waarmee Breezy het nummer doorspekt, duidt
meteen waarom wij hem een vernieuwer met een
eigen stijl noemen. "Sommige mensen hebben
het altijd over old school blues, maar ik ben
zo oud nog niet. Ik speel new school blues",
zegt hij. Eigenlijk hoeft hij niets uit te
leggen en moeite doen om de harten van het
publiek te veroveren is nergens voor nodig. Dat
gebeurt vanzelf. Serieus koekenbak is het ook
met 'If It Ain't Broke, don't fix it', de
titeltrack van zijn tweede cd op Delmark Records
uit 2019. Het lijkt alsof een Chicagostamper in
de onmiskenbare lumpstijl doorschemert, maar
onderhuids is deze song net zo goed een jazzy
rumba. Je moet het eigenlijk maar doen hoor, al
die stijlen zonder naad tot iets nieuws
boetseren. Weet ook dat het leeuwendeel van wat
Breezy doet allemaal eigen werk is. Met 'From
Downtown Chicago To Biloxi Bay' krijgen we wél
een streepje rechttoe-rechtaan Chicagoblues maar
bassist Antoine trekt hier het laken van de
originaliteit naar zich toe. Dat doet hij ook in
het funky 'Playing My Game Too' van de nieuwe
cd. Breezy geeft het optreden geen schijn van
kans om maar een beetje te beginnen kabbelen. "Now
I'm gonna blues you before I loose you",
zegt hij en met 'Doctor From The Hood' krijgen
we Chicagoblues ten top waarin hij in de
gitaarsolo's stilistisch zijn grote helden laat
horen: Albert King – daarom speelt Breezy met
zijn duim in plaats van met een plectrum –,
Albert Collins en Johnny Guitar Watson. De ode aan de helden
zet Breezy na de pauze verder met een Freddie
King-nummer, waarna hij nog eens kunstig blues
en rumba ineen draait. Antoine is op bas
verbazend verbijsterend. Uit de nieuwe
'Underground Blues' krijgen we de mooie
slowblues 'Gerry Told Me' en Breezy vertelt ons
dat de Gerry in het liedje – van wie hij zowel
muzikaal als persoonlijk veel levenslessen heeft
opgestoken – de ons welbekende Gerry Hundt is
(zie BTTR
122, april 2023). Met Albert Kings 'Born
On A Bad Sign' speelt Breezy de tweede cover van
de avond. In 'I'm A Shuffling Fool' gaat Benoit
Ribière helemaal loos in zijn orgelsolo. Het
publiek wordt zot en Breezy voelt dat dit het
geschikte moment is om de wagon van zijn
'surf-achtige' instrumental 'The Breeze' achter
deze locomotief van plezier te hangen. Vanuit
het publiek mag een bevriende lokale gitarist
even komen meespelen op 'Let Me Love You Baby'
en daarna schurkt het al ietwat tegen elven aan.
Breezy sluit zijn concert af met nog een funky
ding à la The Meters – waarin hij weer als
Albert Collins gaat klinken – en een door merg
en been hakkende slowblues waarin zowaar de
geest van Otis Rush even hallo komt zeggen. Wij
blijven het toch briljant vinden hoor, hoe een
42-jarige artiest – in de blues is dat nog
piepjong – alle grote meesters uit zijn vingers
krijgt geknepen in een volstrekt eigen stijl. De
'new school blues' van Breezy Rodio hebben we
ook vanavond weer absoluut niet ervaren als
strafstudie. Franky Bruneel (*1)
We lazen ergens dat de Texaanse gitaargod
Anson Funderburgh Breezy's nieuwe terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Franky Bruneel
|