|
||
|
Om 14.30 u. mocht de
West-Vlaamse veteranenband Hideaway de
20ste editie van Duvelblues openen. Dat vonden
wij geen slechte keuze, want met een repertoire
dat bestaat uit blues, rhythm-and-blues, soul en
een zeldzame rocker is Hideaway eigenlijk een
dwarsdoorsnede van de programmering van dit
festival. “We gaan een liedje spelen van
heel lang geleden”, zei zanger-gitarist
Ralph Bonte op een gegeven moment. “Een
liedje van toen we helemaal in het begin voor
het eerst op tournee waren en ons lief
misten.” We weten niet hoe goed het
publiek vertrouwd is met de muziek van Hideaway,
maar alles wat ze spelen is van heel lang
geleden. Net daarvoor hadden ze 'My Blues'
gespeeld. Dat stond in 1989 op hun allereerste
cd. De band bestaat ondertussen 36 jaar. We
willen hiermee alleen maar zeggen dat Hideaway
al sinds decennia een kwalitatieve honk is in
het bijwijlen grillige blueslandschap. Wij
vonden hun uitvoering van Tyrone Davis' 'Turn
Back The Hands Of Time' vandaag ook erg smaakvol
en eigenlijk had de set iets langer mogen duren.
We hadden 'Sweet Baby' en 'Mean Machine' graag
nog eens gehoord. Ook al van heel lang geleden.
Plezante voetnoot: Gunter Callewaert was vandaag
de (beresterke) vervanger van de vaste toetsen-
en Hammondman Patrick Cuyvers. Die kon er niet
bij zijn. Zou hij – ironie o ironie – nog steeds
betrokken zijn bij de organisatie van een ander
bluesfestival? Een nieuwe troef van
Duvelblues is de tweede tent. Voorheen vonden de
akoestische optredens plaats in de gebouwen van
Jeugdhuis Kabal maar eigenlijk bleken die te
klein en te benauwd. Nu is er dus een tweede,
kleinere, tent met enkel zitplaatsen. Wij vinden
dit een goede zet van de organisatoren want vaak
zijn op Duvelblues deze intieme luisterconcerten
de meest memorabele. Ze verdienen dus optimale
omstandigheden. Meer ruimte en een prima klank
is er al, vanaf de volgende keer hopelijk ook
een goede belichting. Enfin, het publiek dat
vandaag een dieselpubliek bleek, genoot in die
kleine tent alvast zeer zeker van de
hartverwarmende countryballades van Kathleen
Vandenhoudt en Bruno Deneckere.
Degelijk gitaarspel, een perfecte samenzang –
vaak in close harmony –, zinvolle teksten en
eerlijke appreciatie vanwege een luisterbereid
publiek; dat zijn zo van die zalige momenten,
hier op Duvelblues. En dan, het schurkte
tegen halfvijf aan, de eerste explosie. Op het
podium van de grote tent verscheen de zeskoppige
zwarte band Kevin & The Blues Groovers.
Kevin Gullage is een 24-jarige pianist uit New
Orleans, die in de muzikale voetsporen van vader
Tony is getreden. Tony is trouwens de bassist in
deze band en in het verleden schraapte hij zijn
palmares bijeen bij o.a. Henry Butler en Dr.
John. De rest van de band (Hammond, drums, sax
en gitaar) komt uit Baton Rouge, Louisiana.
Enkele groepsleden komen uit de entourage van
Kenny Neal. U begrijpt wellicht al dat hier op
dat podium een pak ervaring staat, ook al is
deze nieuwe formatie bij ons volstrekt onbekend.
Het bleek een geweldige zet om ze naar hier te
halen. Dit soort retestrakke bands ontdek je
doorgaans enkel in de V.S. Hun debuut-cd heet
'Something Old, Something New, Something
Borrowed' en deze vlag dekt in alle opzichten de
lading. Kevin zet klassiekers als 'Sweet Home
Chicago', 'House Of The Rising Sun' en 'Thrill
Is Gone' volledig naar zijn eigen hand, brengt
smaakvol eigen werk (zoals 'Blues For The City')
en verraste ons compleet met een eigenzinnige
bluesfunkversie van Ann Peebles' 'I Can't Stand
The Rain' en – vooral – zijn bluesversie van Amy
Winehouse's 'Valerie'. Het inmiddels
heetgeblakerde dieselpubliek schreeuwde terecht
om een bisnummer en dat werd een krachtige
versie van 'The Blues Is Allright'. Uiteraard is
de blues allright. Zeer zeker met een band als
deze! Voor een uitgebreide
kennismaking met zangeres-saxofoniste Vanessa
Collier verwijzen we u graag naar BTTR 119
(maart 2023). Dit guitige snuitje uit Columbia,
Maryland zag er vandaag weer heel patent uit en
bleek in goede doen. Na Swing Wespelaar, vorig
jaar, was dit haar tweede passage in ons land.
Ook zij bracht een mooie versie van 'I Can't
Stand The Rain' en liet het publiek uit haar
hand eten in de beklijvende ballade 'What Makes
You Beautiful', een lied dat ze schreef voor
haar drie jongere zussen (zestien, veertien en
elf) over hoe jongeren zich door sociale media
normen voor denken en zijn laten aannaaien.
Vanessa trekt zich niets van muziekgenres aan.
En dat zei ze ook letterlijk. “Ik neem
jullie mee op een trip doorheen blues, funk en
soul. Ik hou van alle genres waar ik een
streepje saxofoon tussen kan knijpen”, zei
ze. Ze genoot overduidelijk van het optreden,
zeker wanneer ze zelf met open mond stond te
genieten van de adembenemende gitaarsolo's van
Laura Chavez (die twee weken geleden nog de
Blues Music Award voor beste gitarist(e) won.
Chavez heeft hier vandaag toch wel enkele
verpletterende dingen neergezet! Ook dit
optreden was puur goud.
Nog een Belgische
première kregen we in de kleine tent met Kevin
Burt uit Iowa. Deze kolossale muzikant –
in alle betekenissen van dat woord – won in 2019
de International Blues Challenge in de
solo/duo-categorie en speelt sindsdien zo'n
driehonderd concerten per jaar. In de VS wel te
verstaan, want hier was hij, tot vandaag, een
nobele onbekende. Hij legt ons precies uit waar
Iowa ligt: “Als je doorheen de kaart van
Amerika een groot kruis trekt, wel, daar...
precies in het midden... ligt Iowa. In de
geschiedenis van de blues is Iowa helemaal
niet relevant, maar we hebben dus wel 360
graden invloeden rondom ons.” De
eerlijkheid waarmee Burt zingt, speelt én
vertelt, raakt ons. “De blues is overal”, zegt
hij. “Blues gaat over ervaringen en
belevenissen en iedereen heeft die. Je moet
gewoon leren om de blues er te willen van
inzien.” Hij speelt Elanor Rigby van The
Beatles in zijn volstrekt eigen stijl. U kent
dat liedje wel hé. All those lonely people,
where do they all come from... Kevin vertelt dat
hij dit nummer in 2019 speelde op de Blues
Challenge en het opdroeg aan alle daklozen in
Memphis. We onthielden ook 'Something Special
About You', een nummer over liefde op het eerste
zicht. Het hoogtepunt was toen hij 'Just The Two
Of Us' en '50 Ways To Leave Your Lover' in een
medley naadloos aaneen reeg. Daarbij gebruikte
hij precies dezelfde akkoorden. “Dezelfde
muziek, maar twee totaal verschillende
boodschappen”, duidde hij. Kijk, deze man
speelt geweldig, heeft een zeer soulvolle stem
en denkt verdorie goed na over wat hij en hoe
hij dat brengt en naar de blues vertaalt. Deze
gigant met een groot hart willen we absoluut nog
terugzien!
Een bijt zou geen
bijt zijn als er geen vreemde eend in zat.
Waarom B.J. Scott hier geprogrammeerd
stond, was ons een raadsel. Tenzij dan,
misschien, om een iets breder publiek aan te
trekken. Is zij een Alabaamse of een Alabamese?
Eigenlijk weten we niet hoe we iemand uit
Alabama moeten noemen. Het doet ook weinig
terzake, want Beverly Jo woont al sinds jaar en
dag in België. Ze heeft een stem die zich wel
leent voor blues, soul en funk maar ze straalt
weinig authenticiteit uit. Begeleid door
Belgische muzikanten bracht ze werk van o.a.
Janis Joplin en Ike & Tina Turner en ook
solo en op akoestische gitaar een kampvuurversie
van Elvis' 'Can't Help Falling In Love With
You'. En als de eerlijkheid ons iets gebiedt,
dan is het misschien om toch maar te zeggen dat
een gedeelte van het publiek dit feest der
herkenning leuk vond.
Het laatste optreden
in de kleine tent was de derde Belgische
première op Duvelblues: de 27-jarige
countrybluesman Jontavious Willis uit
Greenville, Georgia. Een plaatsje met amper 900
inwoners, verduidelijkt hij. We zagen hem al
eens in Chicago, dus wisten we wat voor een
klepper hij is. Voor het eerst kon een Belgisch
publiek kennismaken met de bovennatuurlijke
fingerpickingtalenten van deze integere
bluesman. Traditioneler dan dit vind je ze
tegenwoordig niet meer. Welke jongeling in de
blues speelt er bijvoorbeeld W.C. Handy's 'Make
Me A Pallet On your Floor'? We kregen ook een
sublieme treinsong op harmonica en Otis Spanns
'It Must Have Been The Devil' liet zich ook zeer
gewillig in een countryblueskeurslijf wurmen.
Dat gold ook voor 'What'd I Say' van Willis'
streekgenoot Ray Charles. Nog meer treingedender
kregen we met de 'Santa Fe Blues' en met 'The
Blues Ain't Go Nowhere' maakte Jontavious het
terechte statement dat de blues helemaal niet op
apegapen ligt, zoals kwatongen weleens beweren.
Hij liet de traditional 'Careless Love' hier
naadloos op aansluiten en op verzoek bracht hij
een zeer waarheidsgetrouwe versie van Blind
Willie McTells 'Broke Down Engine'. Dit was
alweer Blues met een hoofdletter B!
Als afsluiter van
Duvelblues 2023 mocht de Ierse Band Of
Friends volledig loos gaan in de grote
tent. Bassist Gerry McAvoy is hier de spilfiguur
en aangezien hij ruim twintig jaar bij Rory
Gallagher speelde, is Gallaghers repertoire de
rode draad doorheen de energieke shows van deze
groep. Akkoord, dit was bluesrock en doorgaans
hebben wij het niet zo begrepen op deze ietwat
ruigere variant van onze muziek. Maar het moet
gezegd dat Band Of Friends de bluesrock wel
speelt zoals die gespeeld moet worden:
oerdegelijk! Eigenlijk mocht het wel hoor, zo'n
allerlaatste uitbarsting van energie na alle
ingetogen mooie luistermomenten die we hier
vandaag hebben beleefd. De keuze voor deze band
als afsluiter van een bijzonder degelijk
festival vonden wij voor de volle honderd
procent gerechtvaardigd. Duvelblues
2023 was een top-editie. Met de drie Belgische
premières van totaal onbekende bands die elk in
een ander segment van de blues garant staan voor
de toekomst van het genre was deze editie
misschien wel de beste ooit. Hartverwarmend was
ook de bijzonder goede opkomst. We hebben niet
de indruk dat Duvelblues ook maar een sikkepit
nadeel heeft ondervonden van wat er zich vandaag
in Limburg heeft afgespeeld. De échte
liefhebbers waren vandaag hier en dat zullen ze
zich allerminst hebben beklaagd. Bedankt aan
Gust en kornuiten voor al dat moois. Tot volgend
jaar!
Franky Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Franky Bruneel
|