Goezot in 't Hofke
Zweepes Ven, Oud-Turnhout - 3 en 4 juni 2023


Het hoeft voor ons niet altijd alleen maar blues te zijn. Alle verwante stijlen zijn welkom, of een mix ervan is soms nog beter. En als je van een mix aan stijlen praat, dan schiet meteen het festival Goezot in gedachte. Hier zorgen ze elk jaar voor een al dan niet gedurfde mengeling van artiesten en stijlen, allemaal verwant met het fundament van de hedendaagse muziek: de blues. Als er dan nog een paar primeurs langskomen en er staat een artiest geprogrammeerd die wij zelf (mede) introduceerden in België, dan worden we daar heel gelukkig van! In maart 2022 publiceerden we in BTTR 119 immers een uitgebreid interview met Constantine & The Call Operators. Verder waren we bijzonder benieuwd naar de shows van Minko, Theo Lawrence, Tammi Savoy, Daddy Long Legs en McKinley James, want die hadden we nog nooit live aan het werk gezien. En we kunnen u nu al verklappen dat ze ons niet hebben ontgoocheld...

zaterdag

De redelijk bekende 54-jarige singer-songwriter Jake La Botz uit Chicago staat vroeg geprogrammeerd. De reden daarvan is, zo vertelde de Gentse drummer Frederik Van den Berghe, omdat ze 's avonds nog in Keulen moeten spelen. Jake begint zijn set rustig met wat ouder werk, maar overtuigt even later met het hilarische Dr John-achtige 'Hey Bigfoot' en de meezinger 'Hair On Fire'. De sfeer zit er meteen goed in. Het zonnetje schijnt en van Jake's muziek wordt je vrolijk. 'The Bank Robber's Lament' kondigt hij aan als "a song about a bank robbing Jesus lover". Met de rockende countryblues 'Shaken & Taken' en 'For Nickels And Dimes' krijgt het publiek er steeds meer zin in. Jammer genoeg is het te snel voorbij, maar Jake mag toch bissen met de rauwe bluesboogie 'This Comb'. Een perfecte start van de dag!

Naar de volgende band keken we erg uit! De organisatie heeft met het Nederlandse Minko een Belgische primeur te pakken. En wat voor één! Dit viertal situeert zich muzikaal ergens in de hoek van The Band, maar daarmee zouden we ze onrecht aandoen. Het is meer dan dat. Ze mengen zeer verdienstelijk blues, soul en rock-'n-roll. Dat kan ook moeilijk anders met een staat van dienst van de verschillende leden, gitarist en drummer Dusty en Darryl Ciggaar (o.a. Ian Siegal, The Rhythm Chiefs, Dry Riverbed Trio), gitarist Nick Croes (o.a. Jett Rebel) en bassist Tammo Deuling (o.a. Dawn Brothers). Ze stomen aan één stuk door, zonder tussen de nummers echt pauzes te nemen. We worden blij van de twin-gitaarloopjes van Dusty en Nick en de soulvolle stem van drummer Darryl. Ze zingen trouwens alle vier, wat veel variatie brengt. Ze brengen voornamelijk eigen werk: dampende rock-'n-roll, blues en van soul doordrongen nummers. Darryl zingt een prachtige versie van de Dan Penn/Spooner Oldham-klassieker 'I'm Your Puppet'. Deze band moet je gezien hebben!

De kleine 'swamptent' stroomt vol, want het is tijd voor de jonge zanger-gitarist McKinley James en drummer Jason Smay (o.a. J.D. McPherson). Vorig jaar was hij dé revelatie op het (Ge)Varenwinkelfestival. Nu staat hij op Goezot met drie sets tijdens de ombouwpauzes en morgen een set op de hoofdpodium. Het is onvoorstelbaar met wat een gemak McKinley zingt en gitaar speelt. Hij zet er vaart achter en rock-'n-roll, soul, rockabilly, doowop en blues volgen elkaar in een ijltempo op. Later op de dag speelt hij nog een stomende versie van Clarence Carters 'Slip Away'. Schitterend! We kunnen niet wachten tot hij morgen zijn 'grote show' geeft!

We waren onder de indruk van zijn albums 'Homemade Lemonade' (2018) en 'Sauce Piquante' (2019). Nu is het tijd om hem eindelijk aan het werk te zien: Theo Lawrence, de Frans-Canadese zanger-gitarist die tegenwoordig in Bordeaux woont. Dit is opnieuw een Belgische primeur voor Goezot. Lawrences mengeling van country, soul, rhythm-and-blues en rock-'n-roll is vrij uniek. En hij brengt alles met een fifties-gevoel. Bij zijn Franse band ontbreekt gitarist Thibault Ripault. Die was namelijk zijn paspoort vergeten en mocht het vliegtuig niet in. Maar er wordt snel een interimaris gevonden. Niemand minder dan Dusty Ciggaar volbrengt deze taak met enorme voldoening. Wat een gitarist! Met het Nick Lowe-achtige 'Baby, Let's Go Down To Bordeaux', 'N.O.I.S.E', de tearjerker 'How Do I Learn To Lose' en het titelnummer van de nieuwste cd, 'Chérie', overtuigt Lawrence. Toch krijgt het solo en akoestisch gespeelde 'Pretty Bird' het meeste bijval.

De Noorse gitarist en zanger Joakim Tinderholt opent stevig met wat rock-'n-roll en rhythm-and-blues. Zijn muziek is erg aanstekelijk en dat is te merken aan het plezier op de weide. Hé, herkennen we daar bassist Bill Troiani? Zagen we die niet ook eens met Tad Robinson of Kid Andersen? Zou kunnen kloppen, want Tinderholt is een neef van Andersen. De wereld is klein… Joakim imponeert met de shuffle 'Stumble And Fumble', 'Jungle Bo' (een eerbetoon aan Bo Diddley), jumpblues met 'Anything's Better Than Nothing', een stevig swingende versie van 'Farmer John' en een dampende versie van 'I Got Loaded'. Het is ondertussen al een feestje geworden op de wei, maar Joakim moet afsluiten en dat doet hij met de fifties-rock-'n-roller 'You Gotta Do More'.

Elana James (viool/zang), Zack Sapunor (contrabas/zang) en Whit Smith (gitaar/zang) vormen samen de Hot Club Of Cowtown. Dit trio uit Austin, Texas speelt western swing, niet echt een genre waarin we thuis zijn, maar we hebben ons, samen met vele anderen op het terrein, geamuseerd. Deze band bestaat al 25 jaar en dat hoor je zonder meer. Dit zijn topmuzikanten die oude tijden doen herleven met hun 'old time swing' en bluegrass. Al moeten we zeggen dat hun versie van het rustige 'Autumn Leaves' ook indruk maakt! En natuurlijk krijgen ze met nummers als 'Cotton Eyed Joe' het publiek aan het dansen!

We keken ook erg uit naar Tammi Savoy & The Don Diego Trio. De verwachtingen liggen hoog maar ze worden volledig ingelost. Tammi komt uit Chicago en is de koningin van de klassieke jaren '40, '50 en '60 rhythm-and-blues, rock-'n-roll en rockabilly. Haar begeleiders, het Italiaanse Don Diego Trio, doen dat ongelooflijk goed. Don Diego is een meesterlijke gitarist en we genieten van zijn blues-, jazz-, rhythm-and-blues- en rock-'n-rollspel. Met enkele nummers van Annie Laurie zoals 'Rock 'n' Rolling Again' en het eigen werk 'I Want Your Good Lovin' verovert zangeres Tammi onze harten. Haar versies van 'Them There Eyes', waarin Don Diego schitterde, 'Jim Dandy' en 'Finders Keepers' brengen iedereen in beweging!

Een brok nostalgie krijgen we met Jason Ringenberg & His Barnstormers, de voormalige frontman van countrypunkband Jason & The Scrorchers die in de jaren 1980 toch wel legendarisch werd. Zijn nieuwe Barnstormers zijn heren die in hun jonge dagen opkeken naar de man en zijn succesverhaal: niemand minder dan drummer Piet De Houwer, gitarist Walter Broes en bassist Danté Declercq. "De cirkel is rond", zei Walter ergens in een interview. Toegegeven, dit genre komt bij Back To The Roots niet aan bod, maar een terrein vol dansende feestvierders zijn toch wel even uit de bol gegaan op de tonen van 'Shop It Around', 'Shotgun Blues', 'God Bless The Ramones', 'Broken Whiskey Glass', White Lies' en afsluiter 'If Money Talks'. Bam!

zondag

Na een heerlijke brunch in de gezellige brasserie Clamel in Oud-Turnhout is het tijd om voor de tweede dag richting het Zweepes Ven-terrein af te zakken. Een schitterend programma hebben de mensen van Goezot voor ons samengesteld.

Een verrassing, en nog wel zo vroeg op de middag, is het trio Chris Grey & The Bluespand, een Duitse band die blues, soul, rhythm-and-blues en vooral funk mengt tot een geheel eigen sound. De heren zingen alledrie, maar Chris neemt de lead vocals voor zijn rekening en doet dat met redelijk wat soul. Met een grote dosis humor en hard werken krijgen ze het toestromende publiek mee. De heren overtuigen ruimschoots met nummers als 'Feed The Monkey' en het zeer grappige 'Get Horny' dat Chris aankondigt als "I wrote a song about myself… It's called 'I Get Horney'… when I look at myself… just look at me!" en met nog meer zelfspot in 'Watcha Gonna Do' en 'Three Boys In A Living Room'. Dit is een prachtige start van de dag!

De vijfkoppige band The Deslondes uit New Orleans beginnen gezapig aan hun set met een laid back-gospel 'I Got Found'. Meteen valt de mooie vierstemmige samenzang op, die het hele optreden zal imponeren. Invloeden van soul, blues, bluegrass en folk zijn duidelijk hoorbaar en dat met een jaren-zeventig-aanpak. Af en toe bespeuren we een Neil Young-invloed, zoals in 'Heavenly Home'. De interactie met het publiek is de eerste helft van hun concert nihil en de reacties zijn dan ook maar lauw. Dat verandert als ze wat uptemponummers brengen zoals de bluegrass 'Those Were The Days', de New Orleansblues 'Yum Yum' en afsluiter 'Wild Eden'. Deze band is ideaal om een beetje weg te dromen in een mooi lentezonnetje met een lekker fris pintje. En dat doen we ook...

De Swamptent loopt de hele dag tijdens de ombouwpauzes vol voor Sister Suzie, een Britse rock-'n-roll- en rhythm-and-blues-wervelwind. Ze krijgt de tent tot drie maal volledig gevuld. Samen met haar vaste Britse gitarist Matt Jackson en enkele Belgische begeleiders, waaronder drummer Bernd Coene, Ilja de Neve op toetsen, saxofonist Peter Verhas en bassist Micha Teller, zorgt deze vrouwelijke bluesshouter dan ook voor een hoop goedgezinde mensen. Het is genieten van vlammende versies van o.a. 'Hound Dog', You Can Have My Husband' en 'I Smell A Rat'. Ze zal ook te zien zijn op Hookrock op 1 juli. Mis ze niet.

Sinds het eerste contact met Constantine & The Call Operators, meer dan anderhalf jaar geleden, zijn we ondertussen vrienden geworden. We zijn blij dat we elkaar eindelijk eens in levende lijve mogen ontmoeten. De vlucht van Helsinki, Finland verliep prima en rond 14 u. arriveerden de mannen vanuit Amsterdam! Niet met een jetlag, maar wel met een lange reis achter de rug stappen ze rond 16 u. op het podium. Ze openen met twee songs uit hun debuutalbum 'Blind Man In A Maze' met een Motown sound en het Bobby Bland-achtige 'Joker In The Pack'. Maar de hoogtepunten zijn toch het southern soulnummer 'You're So Lonely', een schitterende versie van 'Blues In The Night' en Sam Cookes 'Rome'. Heel gedurfd en zeer geslaagd is hun versie van Burt Bacharachs 'Walk On By', in de stijl van Isaac Hayes. Van deze mannen gaan we nog meer horen!

Daarna is het knallen met het explosieve viertal Daddy Long Legs uit New York. We horen The J. Geils Band met een New York Dolls-attitude. Ze openen met 'Long John Jump' met daarop aansluitend de rock-'n-roll-boogie 'Rambin' Gamblin' Man'. De sfeer zit er op de weide meteen goed in. Dit moet een feestje worden en dat wordt het ook. Het is lang geleden dat we nog zo'n energieke show hebben gezien met een stomende Amerikaanse band.

Dan is het eindelijk de beurt aan McKinley James op het hoofdpodium. En jongens toch, wat is dat genieten. We zijn officieel fan! Wat een heerlijke soulvolle stem, wat een gemak waarmee hij gitaar speelt en bovendien is de jongeman een wandelende encyclopedie van de Amerikaanse muziek. Geen setlist, gewoon spelen! We krijgen een snelle versie van Darrel Nulisch' 'Just Around The Corner', een prachtige versie van 'Right On Time' en een magistrale versie van de soulballade 'Till It's Gone'. Daarna volgt 'This Is Last Time' en Bobby Blands 'That's The Way Love Is'. Uiteraard mag McKinley een toegift doen en dat doet hij met de hulp van Daddy Long Legs. Samen brengen ze de Howlin' Wolf-klassieker 'Baby, How Long'. Dit was een optreden om in te kaderen!

GA-20 zagen we vorig jaar op Moulin Blues Ospel en toen maakten ze al enige indruk op ons! Vandaag doen ze dat nog meer. Je kan deze band alleen maar sympathiek vinden. Ze spelen hun eigen versie van de originele blues, maar dan schatplichtig en met veel respect. Dat kan je enkel maar toejuichen. Hun moto is “If you don't like blues music, you're listening to the wrong shit”. Deze band uit Boston weet waar de klepel hangt en ze brengen een moderne versie van wat R.L. Burnside en Hound Dog Taylor hen jaren geleden al voordeden. Top!

De afsluiter van Goezot 2023 is de Nick Moss Band featuring Dennis Gruenling. We blijven het een vreemde combinatie vinden, maar het werkt! De harmonicavirtuoos én showman Gruenling die samenwerkt met de rustige 'down to earth' Nick Moss, die alles recht overeind houdt en het geheel soms naar ongekende hoogtes tilt. Chicagoblues, westkustblues, de geest van Hollywood Fats die het hele optreden rondspookt... man, wat is dit een fantastische afsluiter. Gewoon lekker blues, zonder gedoe, zonder complexen, gewoon echt!

Goezot in't Hofke was een verademing! En weet je waarom? Gewoon één podium met een bijzonder sterk en gevarieerd programma, zeven bands per dag en de pauzemuziek, verzorgd door DJ Rudi en elke dag één band die de ombouwpauzes opvrolijkt in de 'Swamptent'. Meer moet dat niet zijn, meer vraagt ook niemand. De mannen van Goezot weten wat het publiek wil: variatie en kwaliteit, en vooral veel gezelligheid! Top!

Peter Jacobs & Linda Marchesini


reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
  
     
foto's:
      ©
Peter Jacobs