Blaublues Festival
Zaal De Levaard, Haringe - 11 november 2023

Laat nu net Roesbrugge, waarvan Haringe een deelgehucht is, het epicentrum van de wateroverlast in de Westhoek zijn. Verdorie! Premier De Croo had opgeroepen om niet naar de Westhoek te komen. De Facebookpagina van Blaublues blokletterde echter: "Voor wie nog twijfelt, het festival gaat gewoon door!" Onversaagd trokken we dus naar jaarlijkse gewoonte naar Haringe, maar we waren op het ergste voorzien. We hadden zelfs een pedalo op de bagagedrager van ons gehuurde amfibievoertuig gehesen om vanaf onze parkeerplek vlotjes de zaal te kunnen bereiken en in onze foto-rugzak staken ook zwemvliezen en een snorkel. Maar zo'n vaart liep het allemaal niet. Blaublues verliep naar aloude traditie in volstrekt normale omstandigheden en dat betekent uitverkocht in de nokvolle Levaard en met een muzikale variatie waarin elke bluesfan zeker wel iets naar zijn of haar gading kon vinden.

Over knoopsgaten kunnen we jou niet zo heel veel vertellen. Niets eigenlijk. Behalve dan misschien dat het zevende nogal in zwang is bij festivals waar een lokaal bandje de ondankbare taak krijgt om de zooi aan te zwengelen. De Franse Freaky Buds zouden Blaublues 2023 openen en omdat deze naam bij ons aanvankelijk geen lamp deed branden, dachten we heel even dat de organisatoren hen misschien hadden opgevist uit Kruystraete, of misschien wel Bambeke of, wie weet, Westkappel of Rekspoede. We zaten er glad naast en we geven het grif toe. Drie groepsleden komen uit Nantes en eentje uit Bordeaux. De programmator wist maar al te goed wat een grootse sound de Buds te bieden hebben en maakte een heel bewuste keuze. Het was maar toen we ons enkele dagen voor het festival wat meer in de line-up gingen verdiepen en op de foto frontman Max Genouel herkenden, dat het ons begon te dagen dat dit wel eens heel leuk zou kunnen worden. Vorig jaar zagen we Max als gitarist de meubels van Alabama Mike redden op de Southern Bluesnight in Heerlen én naast o.a. Nico Duportal als bassist bij de Lowland Brothers op Moulin Blues Ospel en op Swing Blues Wespelaar. Het was hartverwarmend om te zien met hoeveel drive, speelplezier en vakmanschap Max hier zijn eigen band leidde. Vanuit het publiek steeg onmiddellijk de vergelijking met The Red Devils op, al vonden wij dat de bezetting met twee gitaren, harmonica en drums – en daarmee bedoelen we expliciet dat de band zonder bassist speelt – vaak ook, en misschien wel nog meer, appelleerde aan de Hill County-blues (maar dan in een versie op speed). Ja, we weten het. Dit was een moeilijke zin. Keer gerust even terug en lees hem opnieuw. We wachten wel even. Enfin, deze Freaky Buds bleven, naar ons gevoel, hun roots en de traditie een tikkeltje trouwer en zijn dus net dat beetje toegankelijker dan bijvoorbeeld de band GA20, waarmee ze ook vaak worden vergeleken. Hun ruige, schurende bluessound is zo catchy maar perfect uitgebalanceerd. Dit was goed. Beregoed. "Het was de max", schreef een vriend op Facebook. Ja, dat ook, maar het was vooral de Max.

Voor James Armstrong, afkomstig uit Los Angeles maar tegenwoordig residerend in Springfield, Illinois, heeft het er lange tijd niet rooskleurig uitgezien. In 1994, kort na het verschijnen van zijn cd 'Sleeping With A Stranger' waarmee hij zijn carrière overtuigend op de kaart zette, drong een drieste onverlaat zijn appartement binnen en bracht James en zijn zoon venijnige messteken toe. Met een lichaamstemperatuur van om en bij de 37 graden en toch in koelen bloede, kun je je dat voorstellen? James was gedeeltelijk verlamd en kon nog maar twee vingers gebruiken om gitaar te spelen. Waarom dat hier nog relevant is, vraag je? Wel, omdat Armstrong de gitaar nooit heeft opgegeven en heeft gevochten om terug te komen. Hij vindt zichzelf nu een betere gitarist dan voor het incident. Respect! James was hier met Franse begeleiders, waaronder de immer goedlachse drummer Denis Agenet en Abdell B Bop, Frankrijks meest toegewijde bassist. James bracht een zeer gevarieerd optreden. Het ene moment klonk hij (in 'Boom Boom') als John Lee Hooker om daarna de rocksong 'Addicted To Love' van Robert Palmer een bluesfleece aan te meten. Het moet niet altijd een jasje zijn. Als we één naam moesten onthouden, zei James, dan was het die van B.B. King die de hedendaagse bluessound creëerde. Die theorie laten we volledig voor James' rekening maar zijn versie van 'Thrill Is Gone' sloeg wel gensters. In het eigen nummer 'Healing Time' deelde James zijn overtuiging dat het ooit wel goed komt met de wereld en dat iedereen, los van ras of religie, in harmonie zal samenleven. Halvelings twijfelen we eraan of wij dat moment nog zullen meemaken, maar in elk geval sloeg dat samenhorigheidsgevoel wel over op het publiek. Het bleek het ideale moment om van dat publiek een flard welwillende participatie af te dwingen in het slotnummer 'The Blues Is Alright' (Little Milton). Het heeft ons plezier gedaan om James Armstrong nog eens in goede doen aan het werk te zien. O ja, met zijn zoon loopt alles tegenwoordig ook gesmeerd. Die speelt gitaar en piano...

De Britse zangeres Kyla Brox zagen we al enkele keren aan het werk en – eerlijk is eerlijk – wat we ons daar nog van herinneren, is dat we er warm noch koud van werden. Alleen konden we tot dusver niet glashelder preciseren waarom dat zo was, temeer omdat onze confraters steevast komen aandraven met het argument dat Kyla toch wel een uitzonderlijk goede zangeres is, waar we eigenlijk geen knijt tegenin kunnen brengen. We namen ons dus voor om vanavond met argusoren én -ogen op zoek te gaan naar het – volgens ons aanvoelen – juiste antwoord. En we hebben het gevonden! Eerst iets over de muzikanten (gitaar, bas en drum) die Kyla's standaardblues tot in de kleinste details meesterlijk beheersten. Neem nu gitarist Paul Farr. De brave man etaleerde vinnige loopjes en kunstige patronen, maar bediende zich van duizend-en-één effectjes die zijn sound – ondanks het feilloze spiergeheugen van zowel zijn linker- als zijn rechterhand – tot iets van plastiek herleidde. Wat ben je trouwens met een band die bestaat uit individuele klasbakken wanneer de groepsmayonaise ietwat klontert? Kyla zelf toonde zich hier alweer een schitterende zangeres met een vibrato waarop zelfs menige zangleerkracht jaloers kan zijn. Maar de theatrale opvoering van emoties werkte, wat ons betreft, niet in haar voordeel. Wanneer emoties worden 'geacteerd', dan haken wij af. Een groot deel van het publiek deed dat echter niet. Voor ons stond een jong koppeltje in een innige omhelzing. Met tranen in de ogen zong het meisje de slotsong, 'Hallelujah' van Leonard Cohen, woord voor woord mee. Even dachten we dat ze het bedoelde als smeekbede aan een of ander denkbeeldig opperwezen omdat die omhelzing in werkelijkheid een pijnlijke wurggreep was. Die gedachte sneuvelde toen de twee na afloop van het lied een schoolvoorbeeld poneerden van hoe vurig tongen in deze kille maatschappij normaal gezien niet meer worden gedraaid...

De apotheose, de kers op de taart én de klap op de spreekwoordelijke vuurpijl kregen we tot slot van SaRon Crenshaw. Nadat de man een authentieke bluestornado op de Amerikaanse oostkust losliet, schittert hij tegenwoordig ook regelmatig in Europa, begeleid door Blind B' & The Visionairs, een gelegenheidscollectief rond de Nederlandse bassist Bart Kamp (die we ons nog levendig herinneren van bij o.a. Ana Popovic en Boyd Small). In dat collectief stak vandaag ook Richard Van Bergen, onlangs door de Dutch Blues Foundation gelauwerd met de publieksprijs voor beste Nederlandse bluesgitarist. Dit maar om aan te stippen dat Blaublues naast het kruim van de Franse bluesscene ook de crème de la crème van het Nederlandse blueswereldje in huis had. Van zodra SaRon aan zijn set begon, verspreidde zich de geur van Blaubluesworst. Voor wie dit gerecycleerde mopje niet begrijpt, verduidelijken we dat iedereen zich met open mond stond te vergapen aan SaRons gitaristische capriolen. Gerecycleerd mopje, ja, want we hebben het ooit al eens gebruikt bij een optreden in Boxmeer, maar toen met bitterballen. SaRon moet het niet hebben van groteske bewegingen en veel poeha. Integendeel, hij is een vrij statische performer. Maar wat hij uit zijn stembanden en zijn gitaar pleurt, grenst aan het bovenmenselijke. "Hola, dit is toch wel van een ander niveau dan wat we tot dusver vanavond hebben gehoord", was een uitspraak die we meermaals vanuit het publiek opvingen. Die swing, die groove, dat diepe respect voor de traditie, verpakt in een volstrekt eigen stijl... dat was de blues, lieve lezers! Eén kleine bemerking in de marge: wij vinden het persoonlijk niet evident om op dit uur – SaRon begon zijn set om 00.20 u. – de energie van de muziek optimaal te capteren. Persoonlijk zouden wij ervoor opteren om het festival een uurtje vroeger aan te vatten en af te sluiten.

Blaublues 2023, het is weer mooi geweest. Met een doordachte programmering, een meer dan behoorlijke publieke opkomst en een sfeertje om u tegen te zeggen, hebben we een bijzonder aangename avond in bluesland vertoefd. Bedankt, Jurgen & co! Zeer graag tot Blaublues 2024!

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij