Hookrock
OC Rooierheide, Diepenbeek - 30 juni en 1 juli 2023

'Morgen is het weer zover' schreven de organisatoren van Hookrock op donderdag op hun Facebookpagina. Wij plaatsten in gedachten een spatie in het woord 'zover' en schreven een commentaartje: 'Het is inderdaad ver, maar we geraken er wel'. Met het vrijdagse spitsverkeer – vooral rond de hoofdstad – is het voor ons inderdaad een pittige 3,5 uur tuffen naar het verre Limburg, maar we hebben het ervoor over. Hookrock is elk jaar het evenement waarop wij komen afkicken van onze trip naar de VS. De gezellige kleinschaligheid van dit festivalletje plaatst ons telkens weer met beide voetjes op moeder aarde. Neen, we zitten niet meer in Chicago. Ja, het leven gaat gewoon door. Welkom thuis...

vrijdag

Moeten we ons nu in de wang knijpen? Of ons het zand uit de ogen wrijven? Aan iedereen die ons tot dusver heeft gevraagd van wie we op het Chicago Blues Festival het meest hebben genoten, hebben we Gerald McClendon en Ivy Ford genoemd. En raad nu eens wie hier vandaag mag openen! Enfin, u weet het. U heeft het programma vast wel gezien. Ook Ivy Ford is weer de plas overgestoken en speelt hier met een zeer degelijke Franse band onder leiding van drummer Denis Agenet. Ze speelt klassiekers en eigen werk dat ook drijft op bekende riffjes. We genieten van de frivole manier waarmee de goedlachse Ivy o.a. 'Big Boss Man', 'Baby What Do You Want Me To Do?', 'Dust My Broom' en 'Shake Your Moneymaker' op ons afvuurt. Wat is Ivy in een tijdsspanne van pakweg drie jaar gegroeid zeg! Ze heeft een energieke gitaarstijl, ze kan zingen en ze is een elegante, aanstekelijke performer. Er is helemaal niets verkeerd met Ivy's optreden en toch vinden we dat de vonk niet helemaal overslaat. Het publiek reageert zoals een publiek altijd reageert bij een openingsact. Ze komen nog een beetje verdwaasd het terrein opgestruind. Waar kunnen we bonnetjes kopen? Wat hebben ze hier te eten? Is het bier koud? Moet je je hier een zeikkaart aanschaffen? En pas als alle vragen zijn beantwoord, realiseren ze zich dat er eigenlijk best wel een lekker bandje staat te spelen. Als openingsact had hier eigenlijk niet een klasbak als Ivy Ford horen te staan, maar gewoon... een lekker bandje.

Het antwoord op de vraag 'wie dan?' krijgen we met The Bluesanovas. Deze horde piepjonge Duitsers – we vermoeden allen twintigers – spelen de blues verdomd goed. Het pleit in hun voordeel dat ze eigen werk vertolken, maar het blijft standaardblues waar ze stilistisch weinig aan toevoegen. De grote troef van deze jongens is zonder twijfel de gitarist. Hij kan doseren en weet precies op welk moment hij een spelletje 'tension and relief' kan inzetten. We vinden het jammer dat de gitaar een beetje laag in de mix zit, waardoor in het klankpalet de toetsen (ook goed trouwens) de bovenhand halen. 'Made in Germany' staat meestal voor kwaliteit, ook hier dus. The Bluesanovas hebben al de German Blues Challenge gewonnen en hun land vertegenwoordigd op de International Blues Challenge in Memphis. Sinds vandaag kunnen we daar onze stempel 'approved' op slaan.

Canned Heat stond oorspronkelijk morgen geprogrammeerd, maar vanwege een bijkomend optreden – met bijhorende dollartekens in de ogen – moest Hookrock enkele verschuivingen in de programmering doorvoeren. Dat legde het zwaartepunt van het programma dus duidelijk op deze eerste festivaldag. Canned Heat dus. Of... zullen we het maar meteen zeggen zoals het is? Dit is een 'Canned Heat tribute band' waarin de originele drummer meespeelt. We vergelijken het ergens met Lynyrd Skynyrd, waarin tot voor kort ook nog maar één origineel groepslid zat. Ze openen met 'On The Road Again' en dat verwondert ons ietwat. Als ze nu al geven waar iedereen niet hoeft op te wachten, zullen ze dan de rest van hun optreden spannend kunnen houden. Het antwoord is overduidelijk 'neen'. Toegegeven, ze hebben veel volk naar Diepenbeek gelokt. Een volle tent vergaapt zich aan de vermeende pioniers die 54 jaar geleden op Woodstock stonden – van deze band was dat enkel drummer Fito De La Parra, lieve mensen! Ergens halverwege krijgen we een tweede feest van de herkenning met 'Going Up The Country' en dat wordt luidkeels meegebruld. Ach, wij vinden het sfeertje best wel leuk, maar behalve de naam en wellicht ook het bijhorende prijskaartje heeft deze groep nog weinig gemeen met het origineel.

De Deense Thorbjørn Risager en zijn uitgebreide band Black Tornado mogen de eerste festivaldag afsluiten. Dit is blues met ballen. Veel ballen. En bellen. En toeters. De man heeft al wat awards op zijn naam staan en hij is in het Europese bluescircuit iemand van aanzien. Hij benadert de blues op een volstrekt eigen manier en dat is zijn grootste verdienste. Voor dit optreden kiest hij vooral uit zijn albums 'Too Many Roads' (2014) en 'Come On In' (2020). Wij – en dit is een zeer persoonlijke mening – werden door Risager nog nooit echt diep geraakt. Hij mokert, hij beult, hij heeft vandaag trouwens een uitstekende doorpriemende rockgitarist bij, de blazers zorgen voor bombast, er gebeurt heel veel op het podium. Het is allemaal zo intens en toch ontbreekt er iets. Zou het de ziel zijn? Enfin, al bij al hebben we vandaag heel wat leuke momenten gehad. Die pakt men ons alvast niet meer af. En naar het schijnt, gaat het morgen regenen...

zaterdag

Toeval bestaat niet, zegt men weleens. Het miezert nog wat na, wanneer we het Diepenbeekse gehucht Rooierheide iets voor tweeën binnenrijden maar zodra we ons op het festivalterrein begeven, slaat die miezer voorlopig niet meer neer. Big D & Captain Keys openen de tweede festivaldag. Dit zijn Nico De Cock (zang) en Edwin Risbourg (toetsen), zeg maar het kloppende hart van The BluesBones. Ze nemen ons mee naar 1941 met Big Maceo Merriweathers 'Worried Life Blues' en naar nog veel vroeger met Robert Johnsons 'Crossroads'. Maar met evenveel gevoel en slagkracht brengen ze ook songs als 'New Coat Of Paint' (Tom Waits) en 'Have A Little Faith In Me (John Hiatt). Zo afgestript en onversneden is het duidelijk wat voor een uitstekende no-nonsense pianist Edwin is. En dat Nico toch wel het sterkste paar stembanden in het Belgische blueslandschap heeft. Een zeer mooi moment was toen het duo aan het einde het BluesBones-nummer 'The Devil's Bride' bracht en het publiek dit vanuit een eerlijke appreciatie volmondig meezong. Knap!

Ook Guy Verlinde en Steven Troch brengen een intiem luisterconcert. Guy legt uit dat het gevoel ietwat dubbel is. Ooit opende hij Hookrock samen met Tiny Legs Tim en nu staat hij hier om een eerbetoon te brengen aan de vorig jaar overleden bluesman. Ook Steven heeft destijds vaak met Tim opgetreden. Het eerbetoon is sereen en bij momenten voelen we het emo-beestje nog flink bijten. Wanneer ze 'Standing At The Crossroads' spelen, bijvoorbeeld. Tim schreef dit nummer omdat hij in zijn leven enkele keren letterlijk op het kruispunt tussen leven en dood heeft gestaan. En de blues leidde hem steeds in de goede richting. Dat is ook de boodschap die Guy ons in veel van de bindteksten meegeeft en in die geest speelde hij dichter bij de blues dan hij ooit voorheen heeft gedaan. Steven is op harmonica het werkpaard dat voor de binding zorgt. Guy vertelt ook over de speciale 'Tiny Legs Tim-ruttle'. Enfin, zo noemt hij het. "Tim had soms zo'n typisch ritme dat maar niet op gang leek te komen", zegt hij. "Maar eigenlijk moest je er niet naar op zoek gaan, want het was er al. Je moest er gewoon leren inkomen." En daarop zet hij – nota bene op Tims oude Martin uit 1942 die de familie De Graeve hem heeft gegeven – die TLT-ruttle in. Verbeter ons gerust als we verkeerd zijn, maar wij horen daar de North Mississippi Hill Country Blues in.

Ook het derde concert is op en top Belgisch. Fred Klee & Southern Rumble nemen ons vooral mee naar New Orleans. We gaan heel eerlijk zijn. We hebben Fred de afgelopen decennia al in verschillende gedaantes leren kennen – boekingsagent en clubeigenaar van The Borderline zijn daar enkele van – maar nog niet als zanger of muzikant. Al hadden we ooit al eens gehoord dat hij ook zelf met muziek bezig was. Ja hallo?! Wat een zanger! En wat een voeling mét en kennis van de muziek die hij brengt! En hoe hij dit op het publiek kan overbrengen. Ja, we geven het toe, Fred slaat ons met verstomming. Eén van die mooie momenten is wanneer hij Dave Holt van Storyville eert met de woorden "Met Storyville is het gedaan, maar ze hebben ons tenminste dit nagelaten", waarop hij een schitterende versie van 'A Good Day For The Blues' brengt. We genieten ook mateloos van 'Love The One You're With', het eigen nummer 'Love Comes In A Minute' en de bijzonder krachtige versie van 'Take Me To The River' (Al Green) dat hij als toegift brengt. Het moet ook gezegd dat Freds muzikanten mede verantwoordelijk zijn voor de schitterende totaalsound van dit optreden. Dit zijn toch allemaal geen gewone jongens. Voor de volledigheid: op drums treffen we Arnout Hellofs (Hooverphonic), de gitarist is Luc Janssens (Last Call, The Electric Kings) en de Hammond wordt ingekleurd door Patrick Cuyvers (God en heel de wereld). We maken ons zo stilaan de bedenking dat ondanks het feit dat het overwicht vooral in de programmering van de eerste festivaldag lag, we vandaag tot hiertoe enkel maar ijzersterke optredens hebben meegemaakt.

De Finse Lena Lindroos en haar Slide Brothers drijven verder op deze positieve vibe. Ook zij hebben in hun land al wat awards weggekaapt en in 2016 stonden ze op de European Blues Challenge. Deze prijsbeesten ontpoppen zich tot een ware ontdekking. Lena is een schitterende bassiste die de hele band draagt. Haar zang is loepzuiver en haar uitspraak van het Engels is quasi perfect, wat heel zeldzaam is voor iemand uit Scandinavië – denk maar aan Risagers belabberde Viking-Engels. Lena brengt een heel gevarieerde set. Bij het begin is het wat psychedelisch. We horen fijne rockabilly in 'Cool Little Girl' en een geraffineerde versie van Blind Willie Johnsons 'Ain't Nobody's Fault But Mine'. Die slide brothers doen hun naam alle eer aan. Spetterende bluesfunk is er met 'Ain't Doin' Too Bad' (bekend van James Cotton) en aan het eind van de set is het eigen nummer 'Eldorado' een beklijvende boogie. Meermaals horen we goed uitgekiende unisonopartijen met gitaar en bas. Mogen we eerlijk zijn? Deze band brengt het meest flitsende gitaarwerk dat we dit weekend al hoorden. Ze hebben een eigen smoel, een eigen sound en een eigen identiteit. Uit welk knoopsgat de Hookrockprogrammator Lena & The Slide Brothers heeft getoverd, weten we niet. Wél weten we dat we hen bijzonder graag willen terugzien op onze festivals!

Het kan niet op. Al heel vlug in de set van Sister Suzie wordt het duidelijk dat ook dit een schot in de roos is. Deze kleine opdonder komt uit Northtumberland. Dat is het noordelijkste stukje Engeland dat aan Schotland grenst. Ze blijkt een bluesbelter eerste klas. Zo eentje met een toonvaste maar korrelige hese stem. Die klinken meestal erg sexy en dat is met Suzie niet anders. En ze doet er ook alles aan om een typetje te creëren dat bij haar stem past. In haar fonkelende retro-combishortpakje en met een lollie in de mond lijkt ze op weg naar het toppunt van koketterie. Ze beweegt vrolijk en wulps, ze zweept de band op en ze laat het publiek uit haar hand eten. Opmerkelijk is dat er naast de Britse gitarist en saxofonist ook nog drie jonge Belgen deel van de band uitmaken: Ilja De Neve (piano), Micha Teller (bas) en de onnavolgbare Natan Goessens (drums). Hoogtepunten van de show: Suzie's plezant gestoorde versie van 'You Can Have My Husband But Please Don't Mess With My Man' (Irma Thomas) en een uptempo-shuffle, half blues, half rockabilly en met een ondeugende tekst: "Why do you treat me so nice and when we lay in bed at night, you leave me to my own device..." Bovenop de kolder verbluft Suzie ons ook met een intens mooie ingetogen versie – enkel zij en gitarist Matt Jackson – van John Prine's 'Angel From Montgomery'. Wat een overtuigende allround-artieste, wat een optreden!!

Hookrock 2023 wordt afgesloten met de Britse pubrockband Dr. Feelgood. De band bestaat sinds 1971 maar van de oorspronkelijke bezetting schiet nog minder over dan bij Canned Heat. Helemaal niets dus. Akkoord, deze powerband laat een energiebom ontploffen en Robert Kane (zanger sinds 1999) is voor zijn leeftijd – hij is achterin de zestig – nog behoorlijk hyperkinetisch. Maar de energie die Dr. Feelgood overbrengt, heeft naar ons aanvoelen ook een soort inherente agressie. Veel kunnen we er niet van hebben, zeker al niet wanneer ze een bluesje inzetten dat hen helemaal niet af gaat. Kijk, vandaag is super geweest. Echt super! Vijf bands hebben ons van hun eerste tot hun laatste noot helemaal kunnen bekoren. We verzilveren onze laatste drankbonnetjes, we klinken op een zeer geslaagde editie van Hookrock en we besluiten wijselijk dat we deze branieschoppers verder geen kans geven om het voor ons te vergallen. Daarvoor hebben we ons te goed geamuseerd dit weekend. Bedankt Ivan en het hele team en zeer graag tot op Hookrock 2024!

Franky Bruneel

• fotogalerij vrijdag
• fotogalerij zaterdag
  

• fotogalerij vrijdag
• fotogalerij zaterdag