Chicago Blues Festival
Banana Peel, Ruiselede - 11 november 2024

Vorig jaar hebben we jou in ons verslagje van het Chicago Blues Festival in Banana Peel in het lang en in het breed verteld hoe deze jaarlijkse rondreizende revue in 1969 onder impuls van de Fransman Jean-Marie Monestier tot stand kwam. Dat hoeven we nu dus niet meer te doen. Klik hier als je meer achtergrond wenst over het gebeuren. Het Chicago Blues Festival strijkt altijd gedurende twee dagen neer in de Ruiseleedse bluestempel. Wij waren er op dag twee van deze 54ste editie. In tegenstelling tot vorig jaar – toen alle artiesten uit Mississippi kwamen – bracht de revue deze keer opnieuw muzikanten uit Chicago. Of toch op zijn minst mensen die in de bluesscene van Chicago actief zijn. De Stephen Hull Experience staat op de inventaris van Rosa's Lounge en zijn graag geziene gasten op het grote festival in de Windy City. Ook in Rosa's Lounge leidt Dave Herrero wekelijks een jamsessie op woensdagavond. Toetsenman Johnny Iguana heeft in Chicago zijn eigen band, The Claudettes, fungeert er als begeleider voor Jan en alleman en is verbonden aan het label Delmark Records. Ook zangeres Sheryl Youngblood vond recent onderdak bij Delmark. In de clubs én op het grote festival van Chicago treedt ze op onder eigen naam. Daarnaast zingt ze tegenwoordig ook bij Mississippi Heat. Ziezo. Wat er zoal niet in een notendop past, nietwaar?.

Zanger-gitarist Dave Herrero mocht aftrappen, begeleid door Stephen Hull en diens band (voor de volledigheid, dat zijn Victor Reid op drums en bassist Chano Cruz) met Johnny Iguana als special guest. Als een volleerde bandleider stelde Herrero iedereen voor terwijl hij een funky instrumentaal nummer speelde dat ietwat klonk als een noodzaak om warm te draaien. Elke muzikant kreeg om de beurt zijn solootje. Daarna stortte Dave zich op een nummer in Mississippi North Hill County-stijl waarbij we moeite moesten doen om Stephen en Johnny te horen. Een funky bluesrocker volgde en het moet gezegd dat Dave wel de gepaste klank uit zijn versterker tovert wanneer het om de iets meer rockgetinte variant van de blues gaat. Het leek erop dat hier veel werd geïmproviseerd. We keken even rondom ons en het publiek leek eigenlijk wel positief te reageren maar wij vroegen ons binnenskamers af of we niet per vergissing op een funkjazzjamsessie waren terechtgekomen. Het vierde nummer stuwde de boel gelukkig crescendo. Het was een trage blues met diepe solo's van zowel Stephen Hull als Dave Herrero. Ondertussen waren we veertig minuten ver in het optreden (u begrijpt dus dat de nummers heel lang werden uitgesponnen) en toen kwam zangeres Sheryl Youngblood orde op zaken stellen. In een pure Chicago-shuffle toonde ze zich een bezielde én bezielende entertainer, stak ze het vuur aan de lont en die lont in ons gat en toonde ze zich een meer dan degelijke zangeres. In 'I'm Okay', ook een shuffle, vertelde ze met heel veel inlevingsvermogen over de vele grote veranderingen in een mensenleven en hoe die een impact hebben op hoe we functioneren. Na deze twee nummers nam Stephen Hull nog even de lead in 'Big Legged Woman' en 'Caledonia'. Het was een vreemde eerste set en eigenlijk hebben wij ons vooral opgetrokken aan drummer Victor Reid. Hij is gewoonweg top! Hij is een splinterbom die constant ontploft, right in your face, maar alleen maar diep snijdende scherven van ritmische gelukzaligheid verspreidt.

De tweede set was gelukkig heel wat coherenter. Johnny Iguana begon met een mooie Chicago-shuffle. Dan kwam Sheryl meteen op. Ze bracht haar versie van Jimmy Johnsons 'Everyday Of Your Life', haar eerste single op Delmark en de voorbode van een komend album. Daarna mocht het publiek meezingen met 'Stand By Me' dat Sheryl naadloos versmolt met 'Dock Of The Bay'. We waren dus bij de gevoelige soul beland en Dave Herrero poneerde zijn meest interessante gitaarsolo's van de hele avond. Toen zong hij 'Walk That Walk' en deed dat eigenlijk wel goed. Stephen Hull nam het roer even over voor enkele nummers uptempo soulblues. Het publiek was helemaal mee. Vijftien minuten voor het einde maakte Sheryl Youngblood duidelijk dat zij op een stomende wijze dit optreden naar de uitgang zou loodsen. Ze bleef bij de soulblues met B.B. Kings 'To Know You Is To Love You', liet Stephen Hull nog een zelf gepende zeer diepgaande slowblues vertolken en zweepte tot slot het publiek voor een laatste keer op in een krachtige versie van 'Take Me To The River'.

In onze concertverslagen zijn wij doorgaans niet erg kwistig met songtitels. Meestal zeggen die niet zo heel veel over het optreden. Wie de weinige titels kent, die we hierboven hebben vermeld, zal begrijpen dat we vanavond na een moeizame start wel goede muziek hebben gehoord, maar niet zo heel veel Chicagoblues. Het publiek heeft echter weer met volle teugen genoten en dat is voor de organisatoren het belangrijkste. Daarvoor doen ze het. En wij zijn vooral Sheryl Youngblood en Victor Reid zeer erkentelijk voor hun inbreng en de energie die ze ons vanavond hebben gegeven.

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij