D.K. Harrell
Banana Peel, Ruiselede - 6 mei 2024

Het moet ongeveer een half jaar geleden zijn dat de promojongen voor de Little Village Foundation ons de debuut-cd van D.K. Harrell stuurde. Op het persvodje had hij met de hand volgende aantekening gemaakt: "Dit lijkt wel een jonge versie van B.B. King, ik denk dat dit bij jullie in de smaak gaat vallen." Nou, dat was een beetje licht uitgedrukt. Compleet murw waren we. 'The Right Man' was simpelweg het beste bluesalbum dat we vorig jaar hoorden. De beslissing wat de Absolute Aanrader zou worden in nummer 124 van ons blad was snel genomen. En meteen benaderden we Dkieran Harrell voor een interview. Dat werd het coverartikel van BTTR 125. We zagen hem voor het eerst live tijdens Moulin Blues Ospel (NL) op 4 mei en in ons verslag kunt u nalezen hoe hij zich daar tot het hoogtepunt van het festival ontpopte. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we hongerig naar meer ook naar zijn optreden in de Banana Peel trokken.

Toen we bij de Ruiseleedse bluestempel aankwamen, wisten enkele kameraden uiteraard dat we D.K. Twee dagen eerder in Ospel hadden gezien? "En, hoe was het? Goed zeker? Wat mogen we verwachten?" Ons antwoord valt niet zo heel eenvoudig naar algemeen Nederlands te vertalen, we gaan het hier maar schrijven zoals we het hebben gezegd: "Awel, als hij straks begint, gaat ge eerst zes keer naar asem snakken en dan gaat het nog een kwartier duren vooraleer ge goed en wel beseft wat er gebeurt. Dit is verdorie van een andere orde dan wat we gewend zijn. En we zijn nogal wat gewend."

Laat ons vooraleer we verdergaan eerst eens doorspoelen naar het einde van deze avond. Na het optreden dronken we nog een glas, enfin, we bedoelen de inhoud van dat glas, met programmator Guy. Nog steeds hevig onder de indruk en zelfs een tikkeltje positief geëmotioneerd zei hij: "Ik ben ongelooflijk fier en blij dat we dit hier hebben kunnen doen." Waarmee uiteraard wordt bedoeld dat de nu 26-jarige bluesman uit Louisiana de volgende grote ster van de blues gaat worden en dat hij wellicht in de toekomst misschien niet meer zo bereikbaar zal zijn voor een bescheiden club als Banana Peel.

Het optreden hier verschilde sterk van de set op Moulin Blues. Op het festival zat alles strak samengebald in één uur en hier speelde D.K. Dubbel zo lang wat hem de mogelijkheid gaf om directer contact met zijn publiek te zoeken en hen te vertellen wat werkelijk in hem omging. De man heeft helemaal geen sterallures maar vertelt gewoon hoe hij het leven ervaart. Die boodschappen zitten ook in zijn teksten – hij schrijft zijn nummers trouwens zelf. 'Not Here For A Long Time', bijvoorbeeld. We lopen hier zo kort rond op deze aardbol. We zijn hier echt niet lang. Laat ons ervan genieten, laten we ons amuseren. En wees lief voor elkaar. Wees lief voor je familie en je vrienden. Wees zelfs lief voor een volstrekt onbekende, want het positieve komt vast ook weer jouw richting uit. Nog een voorbeeldje is 'Leave It At The Door'. Kom je op bezoek, dan ben je welkom. We gaan er iets leuks van maken. En wat voor problemen je ook zou kunnen hebben, laat ze bij de deur. Wij visualiseren daarbij dan een tweede bak in de gang. Zo pal naast de paraplubak. Kom dus gerust binnen, maar parkeer jouw problemen rustig in de probleembak. En als je straks vertrekt, dan vergeet je misschien wel die problemen terug mee te nemen. En dan ben je ze kwijt. Makkelijk toch?! Dat is dus D.K. Harrell. De maturiteit waarmee hij zijn publiek mee betrekt in zijn verhalen, waarmee hij de mensen bij de les houdt en waarmee hij communiceert, is onwaarschijnlijk voor een jongen van 26.

Vanzelfsprekend heeft Dkieran (zo luidt zijn voornaam voluit) het repertoire van zijn cd gespeeld, maar in de tweede set kwamen daar enkele covers bij: 'That's What Love Makes You Do' (Little Milton) in een strakke funky versie en 'Ain't No Sunshine' (Bill Whiters) in een zeer mooie ingetogen jazzy versie. D.K.'s gitaarspel heeft inderdaad iets weg van B.B. King en zelfs zijn lichaamstaal en bewegingen zijn net zo elegant. En neen, we willen absoluut niet gezegd hebben dat dit een B.B. King-imitator is. Absoluut niet! D.K. heeft gewoon van nature diezelfde flair, diezelfde attitude, datzelfde talent om de blues te gebruiken als een werkinstrument om mensen zowel te entertainen als hen normen en waarden bij te brengen.

Harrell had ook een ijzersterke band bij. Het zou zonde zijn om die mensen niet te vernoemen: Orlando Henry (toetsen), Brandon 'Boom Boom' Jackson (drums), Andrew Moss (bas), Russ Bryant (saxofoon en artistiek directeur) en Dan Isbell (trompet). Samen met D.K. vormen ze een hechte band waarbij speelplezier en vriendschap het bindmiddel is. Nogmaals, we zijn ervan overtuigd dat er voor D.K. een grote toekomst is weggelegd. Over tien jaar zullen we mijmerend terugdenken aan het moment waarop we hem ooit hebben zien spelen voor pakweg 180 mensen in een club op twintig minuten van bij ons vandaan...

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij