![](info.jpg) ![](inhoud.jpg) ![](abonnementen.jpg) ![](gratiscd.jpg) ![](adverteren.jpg) ![](concertkalender.jpg) ![](archief.jpg) ![](indexartikelen.jpg) ![](indexcdrecensies.jpg) ![](extras.jpg) ![](fotos.jpg)
![](stand.jpg)
|
Tom Holland
Banana Peel, Ruiselede - 27 mei 2024
Ook al is de
naam Tom Holland in bluesland misschien
nog geen gemeengoed, de ietwat
doorgewinterde liefhebber kent zijn
kwaliteiten. De nu 46-jarige
zanger-gitarist uit Chicago's South Side
heeft een indrukwekkende staat van
dienst. Hij begon op zijn negentiende in
de clubs te spelen met L.V. Banks tot
John Primer hem vier jaar later onder
zijn vleugels nam. Rond de eeuwwisseling
kon hij aan de slag bij Eddie Clearwater
en in 2003 werd hij door James Cotton
benaderd. Maar liefst twaalf jaar was
hij Cottons gitarist en bandleider.
Daarnaast is de lijst artiesten bij wie
hij interimklusjes klaarde al lang niet
meer bij te houden, maar recent was hij
actief bij Mississippi Heat en bij
Chicago Wind, een band waarin ook
zangeres Deitra Farr en harmonicaspeler
Matthew Skoller zaten. Naast zijn werk
als begeleider heeft Tom ook zijn eigen
project: Tom Holland & The Shuffle
Kings. In die hoedanigheid kwam hij naar
de Banana Peel en de Shuffle Kings van
dienst waren de Franse drummer Denis
Agenet en de al even Franse
contrabassist Abdell B Bop.
Al
van meet af aan liet Tom ons horen wie de
échte Shuffle King is. En hoe Chicagoblues
hoort te klinken. Zijn versie van 'This
Little Voice' – origineel uit 1961 van AC
Reed en Earl Hooker maar net zo bekend van
Byther Smith – was ronduit verbluffend.
Wat een originaliteit en eigen accenten
legt Tom in de muziek. Zo speelde hij ook
een shuffle met een wel erg vreemde
akkoordenprogressie waarbij hij wisselde
tussen majeur- en mineurtoonaarden. Het
lijkt allemaal zo eenvoudig, maar dat is
het niet. En de Franse begeleiders volgden
hem daarin moeiteloos. Okay, toegegeven,
voor een drummer is het niet zo heel
moeilijk om te wisselen tussen majeur en
mineur, maar je begrijpt wel wat we
bedoelen, met name dat Denis en Abdell de
perfecte begeleiders waren voor Tom.
Variatie
was troef, het hele concert lang. Tom is
niet iemand die het moet hebben van veel
show verkopen. Het is zijn muziek die het
doet, waarbij hij zijn publiek van de ene
verrassing in de andere doet verzeilen. Zo
verliet hij hier af en toe het
traditionele bluespad om stilistisch iets
compleet anders te doen. Maar een
soulnummer en een regelrechte rumba bleven
wel als blues klinken en dat is iets wat
enkel de allergrootsten kunnen. 'The
Easiest Thing I Ever Did', zong Tom met
een tronie vol ironie. En dat schrijven we
niet alleen vanwege de mooie assonantie
maar omdat Tom heel goed weet waartoe hij
in staat is. Het mooie is trouwens dat hij
het aandurft om tegen zijn grenzen aan te
schurken en dat het in enkele zeer
zeldzame gevallen weleens verkeerd gaat.
Dan trekt hij een bek alsof hij wil
zeggen: "Ik kan er niets aan doen, ik
heb het tenminste geprobeerd." Tom
Holland verkoopt dus niet veel show, maar
wie zijn speelstijl een beetje kent, voelt
hem aan tot op het bot. En voor de show
zorgden Denis en Abdell wel. Zo verliet
Denis op een bepaald moment zijn drumstel
om de contrabas van Abdell als
percussie-instrument te gebruiken. Terwijl
Abdell er bleef op spelen, wel te
verstaan.
In
de tweede set scoorde Tom voluit met 'They
Call Me Good Time Charlie' (playboy with a
whole lot of soul), een nummer dat Bobby
'Blue' Bland in 1966 schreef en opnam. Het
werd een klassieker waarvan er talloze
versies bestaan. Wij vinden die van Kim
Wilson een hele straffe, maar in de handen
van Tom Holland kreeg de song onverwachte
gitaristische capriolen waarvan heel wat
monden gaapten als een oven. Naar het
einde van de show toe, toonde Tom
andermaal wie de shuffle king is. Dat deed
hij met het uptempo 'Wish Me Well' en de
zelfs supersonische shuffle 'That Will
Never Do'. Naar goede gewoonte werd dit
concert om 23 uur beëindigd, maar niet
voordat Tom, Denis en Abdell er als
bisnummer de 'Shuffle King Boogie' door
knalden. We hoorden alleen maar goede
reacties. Wie erbij was, zal de naam Tom
Holland niet licht vergeten. Na afloop
maakten we nog een praatje met hem. Een
vriendelijke man onderbrak ons even om Tom
te complimenteren met de woorden "Je
doet mij aan Joe Bonamassa denken."
Het was goed bedoeld hoor, maar voor een
bluesman in hart en nieren is dit niet
meteen het allerbeste compliment. We
hebben dat even gecorrigeerd door Tom te
zeggen dat hij ons deed denken aan alle
grote gitaristen van de Chicagoblues –
Otis Rush, Eddie Clearwater, Earl Hooker
en Magic Slim voorop. Al deze klassieke
Chicagobluesstijlen heeft hij sponsgewijs
opgezogen, met elkaar verstrengeld en er
zijn volstrekt eigen stijl uit
gedestilleerd. Nou, dát vond hij pas een
compliment...
Franky Bruneel
reageer op dit
artikel
terug
naar de index van de concert- en
festivalrecensies
Naast de concert-
en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds
1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift
voor blues en verwante
muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u
nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd-
en dvd-recensies, boeken, de meest complete
blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik
hier voor meer info.
|
foto's:
© Franky Bruneel
|