"Ik ken hem niet, maar ze hebben mij verteld dat het echt goed is", vertelde een bezoekster ons voor aanvang van het optreden. We vroegen haar of ze toevallig een dik stuk rubber of mousse bijhad. Haar vragende blik beantwoordden we met de mededeling dat ze dat dan maar beter met een straffe rekker of duct tape op de achterkant van haar kop kon plakken. Die boenk op Wespelaar heeft ons blijkbaar voor het leven getekend. De presentator van dienst kondigde de band aan als 'zuiderburen'. Die zal dus de soundcheck hebben meegemaakt, ook zonder mousse.

Toetsenman-gitarist Stan de Kwaadsteniet nam plaats achter Marlons drumstel en de band zette een vette soulgroove neer, waarop Marlon met veel patati patata werd geïntroduceerd, zoals het een echte ster betaamt. Met zijn immer sympathieke lach begon Marlon zijn optreden en ja hoor, de mayonaise pakte meteen. Dit was soul zoals je die destijds hoorde op de platen van Stax en Hi Records. Een collega schreef iets over openvallende monden. En dat klopt. Gelukkig zaten er in het met verstomming geslagen publiek weinig of geen noorderburen. Er zou zich heel zeker een verzengende geur van half verteerde bitterballen hebben verspreid. De driekoppige blazerssectie bracht wervelende retestrakke arrangementen, voornamelijk geschreven door tenorsaxofonist Paul Van de Calseijde. De twee andere blazerskoppen zijn trompettist Bart van der List en baritonsaxofonist Frank Groenendijk. Wie ook meteen opviel, was gitarist Marc Jansen. Hij mocht er dan wel uitzien als de directeur van het dorpsbasisschooltje, wat hij uit zijn fraaie Danelectro pleurde, klonk echt wel heel lekker. Zonder pedalenarsenaal, gewoon een gitaar en een versterker. Dat retrogeluid met een tikkeltje distorsie paste wonderwel bij de klassieke soul die we hoorden. Het paste erbij én het voegde wat extra toe. Deze jongens zijn absoluut geen copycats. Ze spelen hoofdzakelijk eigen werk en muzikaal valt er enorm veel te beleven. Er zijn veel feesten der herkenning, maar net zo goed evenveel eigen accenten waardoor de muziek echt de hunne is. De meeste songs kwamen van hun eerste (en tot dusver enige) album 'Good Old Loving' maar in zijn aankondiging van 'Crazy Daisy' liet Marlon zich ontvallen dat dit een song voor het volgende album zou worden. Daar zijn ze dus mee bezig. Tof! Toen hij 'Cha Cha Cha' aankondigde, vertelde hij dat zijn vriendin – ondertussen zijn verloofde – danseres is. En hij niet. Beste Marlon, het spijt ons, hoezeer je ook jouw best doet... je zult nooit een danseres worden...

In de eerste set hadden we Stan al enkele keren zijn keyboard voor een gitaar zien verruilen en Marlon had ook al gewisseld tussen zijn drumstel en een Epiphone-gitaar maar bij aanvang van de tweede set zorgde Marlon voor nog een verrassing. Hij kwam helemaal in z'n uppie op – ja, we weten het, dit is Hollands en geen Nederlands, maar we willen dat de band straks ook iets van dit verslagje snapt – helemaal in z'n uppie dus, en hij greep een mooie, oude, ietwat op een Fender Telecaster lijkende gitaar beet voor een beklijvende, supergevoelige versie van 'Don't Give Up On Me', in 2002 door Dan Penn geschreven voor Solomon Burke. Bleef dat hier aan de ribben kleven, zeg! Marlon is een heel energieke en veelzijdige drummer en een meer dan behoorlijk gitarist, maar hij heeft verdorie toch ook een strot dat deze soulmuziek alle nodige geloofwaardigheid geeft. Vervolgens kwamen Stan, Marc en de zeer ervaren en superbekwame bassist Brian Kruit er weer bij voor een pompende versie van 'I Shall Be Released' van The Band uit 1967. Smijt de covers van Joe Cocker, Nina Simone en Jeff Buckley maar in de vergeetput, deze jongens doen dat beter! En toen kwam ook de blazerssectie er weer bij en de soultrein denderde voort. De twee sleutelwoorden waren energie en speelplezier. Dat straalde gewoon van alle muzikanten af. Alles leek hen zo makkelijk af te gaan en je merkte duidelijk dat ze zelfs nog ruimte over hadden om te gekken en elkaar te jennen. Maar muzikaal was er geen speld tussen te krijgen. Alles klopte gewoon. Marlon kondigde 'Polk Salad Annie' van Tony Joe White aan als laatste song. In het nummer ging het energiepeil gestaag crescendo. Als volleerde meesters dreven Marlon en zijn vrienden deze song naar een climax. Dit was geen spel meer van spanning opbouwen en weer loslaten, maar een keiharde marathon van alleen maar spanning opbouwen. Het zou een alles omverblazende slotsong zijn geweest, maar ondertussen kennen we het ritueel hier al. Een concert duurt tot 23.00 uur en daar waren we nog een tiental minuten van verwijderd. De MC vroeg de band – en hij had het alweer over zuiderburen – om een toegift. Het werden er twee en daar was uiteraard niemand rouwig om.

Kijk, dit is geen simpel Beneluxbandje uit het vierentwintigste knoopsgat meer. Het vakmanschap van deze jongens is van wereldniveau. We hebben deze uitlating nog niet zo vaak geventileerd over een Belgische of Nederlandse act, maar nu dus wel. En wie het tegendeel beweert, heeft stront in z'n oren. Voilà. En doe ons eens een lol, wil je? We hebben in dit verslagje de namen van de zeven muzikanten vermeld. Ga eens piepen bij vriendje Google. Het zal je snel duidelijk worden waarom de optelsom van al dat talent heeft geleid tot de sterkste soulband die de Benelux ooit heeft gehad. Wat zeggen we nou? Benelux? Maak er maar Europa van!