Om 18.45 u. trapt de Maastrichtse zeskoppige band Barfly af in de foyer van het theater, voor de gelegenheid tot 'Juke Joint' omgedoopt. Het is een traditie dat de winnaars van het BRUL-contest (Blues en Roots Uit Limburg) dit festival openen. Met Frédérique Jansen als gezicht én stem, brengt Barfly zwoele, zweverige maar sfeervolle blues. Waar veel vocalisten in de blues gespeeld gemeen grommen, gebruikt Frédérique haar zeemzoete stem zoals die is. De Southern Bluesnight openen is geen dankbare taak, want als je niet aanslaat, sputtert het publiek massaal naar de Limburgzaal waar enkele ogenblikken later een bekende act begint. In dit geval zelfs Matt Schofield en dat is geen klein bier. Barfly slaagt er echter in om voor de rest van hun set voldoende toehoorders aan zich te binden.

De Limburgzaal is voor dit festival omgedoopt tot de 'Groovetime Stage'. Die naam verwijst naar het radioprogramma van John Hendrix, waardoor de oorspronkelijke programmator onlosmakelijk met het festival blijft verbonden. We hadden de Britse supergitarist Matt Schofield verwacht met de jongens van King Of The World maar hij treedt aan en op met zijn trio. Na een jazzy instrumentaal nummer neemt Matt ons mee naar New Orleans. Het lukt hem aardig om een sfeertje neer te zetten waar gitaarfreaks van smullen. Matt staat synoniem voor het woord 'gitaristenblues' en dat bedoelen we absoluut niet negatief. We gaan ervan uit dat fans van Robben Ford deze muziek ook erg lekker vinden en wat ons betreft is Schofield een Robben Ford mét een ziel.

De Southern Bluesnight is een uur aan de gang en wij togen naar de zittende Rabozaal voor het optreden van de uit Noord-Ierland afkomstige maar in Frankrijk residerende Kaz Hawkins. De dame mag het dan wel goed doen op allerlei 'challenges' en gelauwerd zijn met een vrachtwagen awards, toch zijn wij niet altijd onder de indruk geweest van haar show. Vandaag wél. Dit is met stip het meest bezielde en bezielende optreden dat we tot nu toe van la Hawkins meemaakten. "It's not blues, it's not jazz, it's just Kaz", herhaalt ze meermaals en het is inderdaad die eigen identiteit die ze vandaag krachtig neerzet. Ze is heel ondeugend in het sexy 'Don't Make Mama Cry' en heel gevoelig in een soulvol nummer over hoe belangrijk het is om een thuis te hebben. 'Hold On To Hope' heet het, en Kaz draagt het op aan de vele mensen uit Oekraïne die hun thuis zijn ontvlucht. We horen gospel in de pure New Orleans-traditie en in het stevige bluesnummer 'Drink With The Devil' geeft Kaz alle ruimte aan gitarist Stef Paglia (van de BluesBones) om voluit te soleren. Met een vakkundig uitgekiende mix van stijlen en emoties houdt Kaz Hawkins ons vandaag wél bij de les. We stellen onze mening over deze artieste dus met plezier bij.

Op weg naar de Groovetime Stage houden we halt in de foyer want daar is de 20-jarige Nienke Dingemans aan haar set bezig. Nienke staat bekend voor haar krachtige stem en haar toch wel aparte benadering van de blues. Ze heeft de klasbak Richard Van Bergen bij als gitarist en ondanks hun leeftijdsverschil van ruim veertig jaar valt hier geen generatiekloof te bespeuren. Nienke straalt net zoveel maturiteit en liefde voor de muziek uit. Ze verrast ons trouwens met haar lapsteelspel. Zou ze inspiratie hebben gevonden bij Meghan Lovell van Larkin Poe? We horen een zeer originele uitvoering van Big Mama Thorntons 'Hound Dog' maar daarna willen we ook nog wat van de Dawn Brothers in de Limburgzaal zien. In elk geval... Nienke, goed bezig meid!

Die Dawn Brothers kennen we van haar noch pluim. Het blijken Nederlandse jongens te zijn. Presentator Barn – van Barn & Belle – kondigt hen aan als een band die ergens het midden houdt tussen The Band en Little Feat. Tja, dat zal wel zeker? We begrijpen hieruit dat ze een muziekstijl zullen brengen die hooguit nog wat vage bluesinvloeden heeft en waarover wij geen al te grote wijsheden kunnen verkondigen. Eens ze enkele nummers ver zijn, stellen we vast dat zelfs die vage bluesinvloeden niet echt aan de oppervlakte komen. Wel horen wij een verre verwantschap met het geluid van The Beatles, maar dat komt enkel omdat de muziek van de Dawn Brothers een hoog Ob-La-Di, Ob-La-Da-gehalte heeft. We beginnen nog net niet met onze handjes te draaien. Wat horen we nog? Wel, bijwijlen een mooie meerstemmige zang waarmee ze ons ietwat aan The Cinelli Brothers doen denken. Ja, dat is het! Zo gaan we ze onthouden, als The Cinelli Brothers-light.

Het is halftien en we nemen in de Rabozaal ons zitje in voor de solo-act Luke Winslow-King. Luke is een jonge veertiger die anno 2024 in Spanje woont, wiens familie in hoofdzaak uit Chicago afkomstig is maar zich in Michigan vestigde. Luke ging klassieke muziek studeren in New Orleans maar dat was slechts een vrijgeleide om 's avonds in de kroegen de blues en jazz sponsgewijs op te zuigen. Hij kreeg ooit een kortverblijf in een penitentiaire instelling aangeboden vanwege het bezit van een kleine hoeveelheid marihuana. De sloeber. Hij ziet er echter uit als de ideale schoonzoon: heel netjes, zachtmoedig en erudiet. Hij is vooral een verhalenverteller. Meesterlijk laat hij ons meewandelen op de kronkelige wegen van wat er zich zoal in zijn hoofd afspeelt. Hij begeleidt zichzelf op akoestische gitaar en ondanks het feit dat hij zich heel wat blueslicks en -frazeringen meester heeft gemaakt, is zijn gitaarspel niet zijn grootste troef. Het is adequaat en functioneel maar hij valt vaak terug op dezelfde patronen. Uiteraard hoort het gros van het publiek in de goed gevulde Rabozaal met ongeveer 800 zitjes dit niet. King kaapt moeiteloos hun aandacht weg. Alhoewel... Bij het verlaten van de zaal, omdat we Emily Hill niet willen missen, horen we een andere voortvluchtige zeggen: "Dit is toch wel heel erg saai." Neen, dat vinden wij nu niet. Dat is er lichtjes over.

In de Juke Joint wachten we geduldig op Emily Hill, het alter-ego van het 24-jarige pannenkoekenmeisje Emmelien Hilbers. En dat bedoelen we positief hoor. We willen hiermee alleen maar zeggen dat we heel veel respect hebben voor de manier waarop deze gewezen jonge horecamedewerkster van Den Potsenmaeker zich tegenwoordig inleeft in de muziek, met de classic-blues-vertolksters op kop, en erin slaagt om er een geloofwaardige en ongelooflijk frisse vertolking van neer te zetten. We piepen door de gordijntjes en zien het bevallige Emmelientje en haar vijfkoppige band, allemaal ouwe rotten in het vak, elkaar een groepsknuffel geven. Zalig toch, die vriendschap in een hechte band. Even later staan ze op het podium. Emmelien wordt Emily. Ze zingt ondanks haar frèle stem voortreffelijk, ze beweegt sierlijk en dartel, de muzikanten spelen volledig in functie van het totaalplaatje, het zing- en speelplezier straalt er in bakken van af en iedereen vermaakt zich kostelijk. Graag tippen we hierbij deze band bij onze Belgische organisatoren!

Het is halfelf en bij de Groovetime Stage zijn we klaar voor het optreden van Kat Riggins. Deze kleine explosieve opdonder uit Florida is in de Lage Landen zeker geen onbekende. Hier heeft ze met Blues Revival zelfs haar eigen Nederlandse begeleidingsband. Het wordt ietwat vreemd zonder de recent overleden saxofonist Jan de Ligt, maar op het podium prijkt zijn foto naast een flesje Hertog Jan. Wat een mooi gebaar. Kat levert als vanouds een denderende show boordevol blues, soul en funk. In haar band treffen we gitarist Little Boogie Boy (zie BTTR 130), bassist Brian Kruit, drummer Andreas Tsikotis en Roel Spanjers op toetsen. Dat is dus allemaal geen kattenpis maar wel de top van de Nederlandse bluesscene. In een vlammende vaart levert Kat heel wat werk – hoofdzakelijk uptempo – uit haar recente album 'Revival'. Wat een vaatje vol buskruit is ze nog steeds. Het autofocussysteem van onze camera – ook al is dat er eentje van een zeer recente generatie – heeft het knap lastig. Eén gevoelig traag nummer brengt ze. Een nummer dat ze ooit schreef om een jong nichtje een hart onder de riem te steken. "Dit wordt wellicht het enige nummer waarbij ik stil ga blijven staan", zegt ze. Okay, dan is dit het fotografische moment waarop we hebben gewacht... Dankjewel Kat, voor deze wervelende show!

Geloof het of niet, maar op dit uur zijn we blij dat we ons in de Rabozaal nog een poos in zo'n knus pluchen zeteltje mogen nestelen. En dan nog voor een act waarnaar we reikhalzend uitkijken: de 86-jarige Lil' Jimmy Reed. Zijn loopbaan beslaat inmiddels ruim zes decennia en we lieten ons ooit vertellen dat hij aan zijn artiestennaam kwam toen hij als jonge artiest het werk van Jimmy Reed coverde en dat zo ongelooflijk goed deed dat hij ooit Reed moest vervangen toen die te dronken was om op te treden. Het was een pak van ons hart om te vernemen dat Leon Atkins – zo heet hij echt – hier zal worden begeleid door de Robbert Fossen Band. We zagen hem al met de al even hoogbejaarde Britse pianist Bob Hall en diens echtgenote Hilary Blythe op bas. Dit is niet het forum om daar veel negatieve dingen over te zeggen, maar neem gerust van ons aan dat we van Robbert Fossen (gitaar), Eduard Nijenhuis (drums),  Jan Markus (bas) en Ivan Schilder (toetsen) verwachten dat ze Atkins op een energieke manier zullen ondersteunen. De presentator kondigt Lil' Jimmy Reed aan als "één van de laatste overlevenden van de Louisianablues". Bij Louisianablues denken wij onmiddellijk aan het label Excello Records en artiesten zoals Slim Harpo, Lightnin' Slim, Silas Hogan, Lonesome Sundown en Lazy Lester. Lil' Jimmy Reed zit niet in die schuif. Hij speelt geen Louisianablues. Dat is ook zeer logisch, want Jimmy Reed, op wie zijn stijl is geënt, kwam uit Dunleith, Mississippi en verhuisde later naar Gary, Indiana, vlakbij Chicago. Okay, iets over het optreden dan. Atkins is in goede doen en er is een fantastische wisselwerking met de band. Voor Chicagoblues ben je bij Robbert Fossen en zijn kornuiten aan het goede adres en dat beseft Leon maar al te goed. Hij brengt – uiteraard – werk van Jimmy Reed, zoals 'Bright Lights, Big City', 'Big Boss Man' en 'Baby What You Want Me To Do'. We horen ook een heel mooie versie van 'How Blue Can You Get' en klassiekers als 'TV Mama', 'Hoochie Coochie Man' en 'Down Home Blues'. Ondanks zijn hoge leeftijd, heeft Atkins nog niet veel van zijn muzikale pluimen verloren. Zijn zang en zijn harmonica- en gitaarspel zijn rudimentair maar steken boordevol authenticiteit. Het is niet goed omdat het virtuoos is, het is schitterend omdat het écht is. En nogmaals, met een zeer zorgzame Robbert Fossen zit de brave man op rozen. Artiesten als Lil' Jimmy Reed moeten we koesteren!

Het is middernacht. In de foyer pikken we nog wat glimpen en klanken mee van Barn & Belle die Five Dollar Shake vervangen. Deze band heeft zich om 17 u. wegens ziekte van enkele leden afgemeld. In januari 2023 hebben we Barn & Belle ontmoet in de lift van het Double Tree Hotel in Memphis, toen ze deelnamen aan de International Blues Challenge en daar de halve finale bereikten. Ze schrokken zich een rotje omdat iemand hen uitgerekend daar in het Nederlands aansprak. Barn & Belle brengen als duo een mix van hillbilly, ragtime en hokum. Doorgaans krijgen ze het etiket 'rootsmuziek' of 'americana' opgespeld. We weten het, we vallen in herhaling, maar we hebben het schijt aan deze termen. Het zijn woorden die slimme marketeers hebben bedacht om verschillende genres Amerikaanse volksmuziek onder te catalogeren maar als wij deze marketingtermen horen, weten we absoluut nog niet hoe iets klinkt. Hoe dan ook, Barn & Belle graven in enkele stijlen die in de marge van de ontstaansgeschiedenis van de blues belangrijk zijn geweest. Het valt ons op dat ze zijn gegroeid in wat ze doen. Misschien viel 2023 nog net iéts te vroeg in hun prille loopbaan om zich aan een avontuur als de IBC te wagen.

Ziezo, de Southern Bluesnight zit er weer eens op en ook al bekijken we sommige zaken al eens door een kritische bril, de balans helt zoals steeds weer over naar het standje 'positief'. Onze welgemeende dank aan de organisatoren voor de gastvrijheid en uiteraard zeer graag tot de SBN 2026!