Chicago Blues Festival

Banana Peel, Ruiselede - 16 november 2009

Twee meter voor me uit, hing de playlist van dit gelegenheidscollectief aan Zac Harmons versterker geplakt. Tussen de opgesomde nummers las ik 'slow shuffle' als keuzemoment voor Diunna Greenleaf, vrij in te kleuren naargelang de inspiratie van het ogenblik. Resoluut koos ze voor een eerbetoon aan de onlangs overleden Koko Taylor, met een intrigerende interpretatie van '29 Ways', inclusief schuddekontende interactie met het publiek en goedlachse vuilbekkerij. Het was één van de vele momenten, waarop drie artiesten en een ijzersterke band, hoewel niet afkomstig uit Chicago, de clubsfeer van de 'windy city' heel karakteristiek reconstrueerden…

Ook bij haar uitvoering van Elmore James' 'Dust My Broom' was het publiek helemaal mee en de schitterende finale waarin Diunna en Zac beurtelings een couplet zongen in een marathonversie van het aaneengeregen 'Mannish Boy/Hoochie Coochie Man' was ronduit explosief. De aanwezigen genoten met volle teugen van dit sterke staaltje entertainment waarin Zac en Diunna, sterk acterend en in niet mis te verstane bewoordingen, dongen naar de gunst van hun seksegenoten in het publiek. 'Eén van de sterkste Chicago Blues Festivals van de afgelopen jaren', debiteerde voorzitter Franky Van de Ginste, toen om 23 u. stipt onze blauwgestreepte 'vrienden' al zwaailichtend een domper op de feestvreugde kwamen plaatsen. En we moeten Franky gelijk geven. De aanwezigen beloonden Zac en Diunna rijkelijk en riant omwille van het feit dat ze als rasperformers in zeer hoge mate contact met hun publiek hadden gezocht. De ritmesectie (een afgetrainde en klokvaste Cedric Goodman op drums en de goedlachse Cory 'Buthel' Burns op bas) speelde zo strak en pulserend dat we talrijke adrenalineopstoten niet meer konden onderdrukken. De buren waren sowieso al zeker van een slapeloze nacht. Die flikken hadden echt niet gehoefd. En toetsenman Corey Lacey vulde spitsvondig de gaatjes in, maar bedeelde zichzelf een glansrol toe in o.a. 'Mojo Working', door Zac Harmon gebracht met een aanstekelijk zuiders ritme, voorafgegaan door de aankondiging 'Let's go to Louisiana one more time'.

Zac, uit Jackson, Mississippi, deed geen moeite om zijn afkomst te verbergen. Naast het (wellicht opgelegde) Chicagorepertoire bracht hij bij aanvang van elke set trouwens eigen werk, waarvan we vooral het soulvolle 'Sugar Man' onthielden. En nu we het toch over de origine van de artiesten hebben; Diunna Greenleaf komt uit Houston, Texas en is daar één van de meest prominente vorsers in allerlei 'blues societies'. Michael Jackson-gitarist Gregg Wright is afkomstig uit Louisiana maar woont sinds jaar en dag in Los Angeles. Over Wright kunnen we trouwens kort zijn. Als begeleider was hij hier zeer functioneel, met knap gepakte 'single notes' als origineel alternatief voor volle akkoorden op slaggitaar. Zijn solo's verraadden (ondanks het knap gezongen 'Cry Me A River') de muzikale identiteit van een ruige rocker.

Geen van de drie is actief in het Chicagocircuit en ondanks het feit dat het muzikale niveau en het entertainmentgehalte bijzonder hoog lagen, kwamen bij ons toch spontaan vraagtekens op over de keuze van deze line-up voor het Chicago Blues Festival. We zullen het promotor Didier Tricard vragen. Banana Peel Franky gokte op een te dun geworden spoeling in de blueshoofdstad. Dat lijkt ons weinig waarschijnlijk. Quintus McCormick heeft een prachtige nieuwe cd op Delmark en dit geldt ook voor Eddie C. Campbell en Zora Young. Rockin' Johnny is na jaren inactiviteit herrezen en speelt alle clubs in Chicago plat. Bob Corritore, geboren én muzikaal getogen in Chicago, was in deze periode op tournee in Europa. En dit gold ook voor Chris James & Patrick Rynn, onlangs met een Blues Blast Music Award gehuldigd als beste nieuwkomers en actief op Earwig Records uit… inderdaad, Chicago. Maar nogmaals, deze bedenking doet geenszins afbreuk aan de puike prestaties van de Zac Harmon Band, Diunna Greenleaf en (in iets mindere mate) Gregg Wright.

Tot slot vermelden we nog West-Vlaming Tiny Legs Tim die helemaal in zijn uppie en op de gammele gitaar van zijn opa het voorprogramma mocht spelen. Zijn nasale zang doet erg 'pre war' aan (al komt dit uiteraard niet door die zang maar door de slechte opnamekwaliteit van de vooroorlogse platen). De zeer beperkte harmonicariedels voegen niets toe, maar… die gitaar… whaw! Wat is deze jonge snaak meesterlijk in die onvervalste Robert Johnsonstijl zonder daarom een imitator te zijn. Hij heeft trouwens zelf ervaringen met 'dealin' with the devil' en zijn eigen songs bulken van zelfrelativisme. 'Everybody's drinking but I'm sober about myself', scandeerde hij pakkend unisono met zijn gitaar. Onder te brengen in de categorie 'te volgen'.

Franky Bruneel


reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Franky Bruneel
      - boven: Zac Harmon
      - midden: Gregg Wright
      - onder: Diunna Greenleaf

      __________________

     
koppelingen:
       
- website Banana Peel
      - website Zac Harmon
      - website Diunna Greenleaf
      - website Gregg Wright



 

 

   


      







 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 



This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.