|
|
||
|
|
Als gangmaker was de keuze op de Belgische The Belbouchos gevallen. Ze waren al goed halfweg de hun toegemeten tijd vooraleer de ruimte voor het podium stilaan dichtslibde. Het aanwakkeren van de sfeer lukte bijgevolg niet helemaal, de pogingen daar kentering in te krijgen aan de hand van bindteksten al helemaal niet, wegens een onbegrijpbaar accent. Een festivalavond openen heeft vast wel iets ondankbaars, het maakt niet uit hoeveel volk er aanwezig is, want een meerderheid heeft het bijzonder druk met bijpraten of met uitvoerige begroetingen. Wat zich manifest voordeed wanneer de overtijdse (uit de hand gelopen aperitiefkransje?) Handzaamse volle buslading kwam binnengewaaid, zo eventjes bovenop de overige tien denkbeeldige aanwezige ladingen en meteen goed voor het bereiken van de absolute limiet aan zaalvulling.
Annex aan de
zaal kon je, mits het passeren van een venturi-effect veroorzakende
flessenhals aan de in(uit)gang, in de ‘juke joint tent’ terecht bij het
Franse duo Black Cat Joe & Miss Corina, die de pauzes opluisterden met
een ruim assortiment aan bekend in de oren klinkende authentieke blues,
zij het met een eigen toets erin verwerkt. Enigszins vergelijkbaar met
Stinky Lou & the Goon Mat op aangepaste pitch. Blau - steady rollin’
- blues, aan een succesformule torn je niet en dit hebben ze al
langer begrepen te Haringe. Volgend jaar staat het toffe team van
Blaublues op 13 november terug paraat om ons aan de hand van een
veelbelovend programma een perfect georganiseerd festival aan te bieden,
wie durft het aan daar twijfel over te zaaien? Patrick Lagae
|
foto's: © Franky Bruneel - boven: R.J. Mischo - midden: Kellie Rucker - onder: Michael Burks
__________________
|
Blues
in Haringe heeft iets met de herfst. Het onaangenaam druilerig,
winderige weer was, net als voorgaande jaren, ook dit jaar terug van de
partij. Vandaar dat je des te heviger wordt overvallen door een
gezellig, knus gevoel op het moment dat je de zaal ‘De Levaard’
betreedt. Voeg daar de gedachte bij dat er heel wat muzikaal talent zich
opmaakt om het de komende uren op onze zintuigen te laten botvieren.
Blaublues,
als laatste festival voor een lange winterpauze, groeide over de jaren
heen uit tot een trefpunt voor de door de bluesmicrobe verbonden
zielsgenoten; een festival dat op veel sympathie kan rekenen bij een
binnen- en buitenlands publiek, muzikanten en organisatoren inbegrepen.
De body van het festival bestond uit, in volgorde van optreden, Kellie
Rucker en RJ Mischo, allebei op een onberispelijke manier bijgestaan
door Europese muzikanten. Kellie is klein van gestalte, maar deze uit
L.A. afkomstige zangeres-harmonicaspeelster heeft een groot divagehalte.
Met voldoende troeven aan boord om met speels gemak haar publiek te
vermaken, laat ze een eerste hoogtepunt noteren. Ze beschikt over een
krachtige, ver dragende stem en pakt uit met energieke fuzzy
harmonicariffs. Los daarvan komt ze heel spontaan over met haar ietwat
uitdagende trekjes, zoals het afhangende bh-schouderbandje en enkele
ludieke bindteksten. Geen gemakkelijke klus om daar een vervolg aan te
breien, zou je denken, maar dit is buiten RJ Mischo gerekend. Hij brengt
ons een flinke stap dichter bij het ware bluesgevoel met zijn
indringende harmonicalijnen, zeker in samenhang met de door Jan Mohr
briljant gespeelde gitaarsolo’s. Uit het publiek, nu op zijn toppunt qua
aantal, barst meermaals een spontaan applaus los, wat we onweerlegbaar
mogen vertalen in het hoogtepunt van de avond. En dit nog voor het
aantreden van de gereputeerde ‘Iron Man’ Michael Burks. Dit wordt
voorafgegaan door een verzameling van lof- en dankbetuigingen, waarbij
de twee bezielers van dit festival niet worden vergeten.
In
het prille nachtelijke uur werden we verlost uit het wachten, zij het
met enige vertraging omwille van enkele technische beslommeringen rond
de afstelling van de monitors, en kon de onder ‘Alligator Records’
ondergebrachte blues power plant eindelijk aan de slag. Enkel op
basis van het platenlabel kan al heel wat achterdocht richting
vuilnisbak verwezen worden, bovendien staat hij bekend voor zijn
beklijvende optredens die de gemiddelde tijd die een atleet nodig heeft
voor het uitlopen van een marathon evenaren (stel u voor wat dit zou
geven mocht hij zich willen meten met ‘de’ Iron Man). In Haringe houdt
hij het binnen de perken en klokt twee uur na aanvang met één bisnummer
en badend in het zweet af. Ondanks het feit dat het optreden geplaagd
werd door enkele geluidsproblemen, zeker wat betreft het Leslie-Hammond
orgel, pakte de band uit met een schitterend optreden. Burks haalde
regelmatig snedig uit op zijn Les Paul en zijn soulvolle stem bracht
menigeen in vervoering. Naarmate zijn set vorderde, kwamen er tussen het
publiek steeds grotere openingen, waar dankbaar gebruik van gemaakt werd
voor een stevige swing en een slepende slow. Uiteraard had de leegloop
meer te maken met het late uur, dan met de prestaties op het podium. Sta
me toe erop te wijzen dat Burks werd omringd door zijn excellente, vaste
toerband, bestaande uit Wayne Sharp (orgel), Cliff Moore (bas) en Chuck
Louden(drums).