Carlos del Junco

Café Crossroads, Antwerpen - 22 november 2009

Een koffertje vol mondharmonica's op tafel en nog snel eventjes een Golden Melody opengooien om bij te stemmen. Vanuit het café weerklinkt  op de achtergrond opeens Joe Filisko's nieuwe cd, waar Carlos direct goedkeurend op reageert. Beide heren kennen elkaar immers goed van de grootste harmonicafestivals in de verste contreien, waar ze beiden concerteren en workshops geven. Vorige maal was de Canadese del Junco nog omringd door een volledige band uit Duitsland, maar hij bleek nu op pad met slechts een contrabassist en akoestische gitarist. In elk geval een nieuwe aanpak te verwachten dus. Dit was het laatste optreden van de tour, dus de muzikanten zouden op elkaar ingespeeld moeten zijn, en dat waren ze inderdaad...   

Het eerste gedeelte van de set toonde de meer eclectische kantjes, met aardig wat titels geschreven door Kevin Breit; de gitarist waar Carlos mee werkt als hij aan de andere kant van de oceaan speelt. Carlos staat dan ook, hoewel hij bluesharp speelt, niet direct in de belangstelling als bluesmuzikant. Zijn cd's vertegenwoordigen allerhande songs die ver buiten de lijntjes van een 12-matenschema kleuren. 'No Particular Place' van Breit zet zo al direct je oortjes open voor een melodie vol  onverwachte sprongen en hier en daar wat gewaagde dissonanten. Al iets dichter bij huis komt 'Some Sweet Day' ergens uit de jaren '20, een beetje lekker ouderwets swingend à la Louis Armstrong. In 'Dull Blade' (weeral Breit) komt er heel even een weirdo effectenpedaaltje aan te pas voor de intro, om het James Bond-achtige themaatje in te leiden. Het relaxte 'Paradise', met leuk slidegitaar-harmonicaduet, net zoals je dat op de recentste cd 'Steady Movin'' kunt horen, blijft ondanks de kleine bezetting mooi overeind. Goed aansluitend hierop is het latingetinte 'Mariachi', waar de Duitse gitarist Kim Efert op Spaanse gitaar de melodie 2-stemmig deelt met de harmonica.

Er had tot dusver nog niemand 'play some f** blues' door het zaaltje gebruld, integendeel, iedereen was aan het genieten van eens een keer iets anders. Maar nu kwam dit hoofdstuk toch ook aan bod. Een knappe akoestische versie van 'T-Bone Shuffle', nog nooit gehoord op bluesharp! 'Run Me Down' daarna is een minder interessant, rechtdoor gaand nummertje. Het aan Robert Johnson opgedragen 'Heaven's Where You'll Dwell' gaat normaal gesproken tijdens de drumbreak eventjes door twaalf toonaarden, maar bij gebrek aan drummer doet Carlos deze break dan maar alleen. Dit heeft misschien een beetje een 'kijk mama, zonder handen-effect', maar is desalniettemin knap gebracht (én niet echt makkelijk om te verwezenlijken).

De tweede set begint met een instrumentaaltje, gebracht op Carlos' zogenaamde 'B-thing'-tuning. Een leuke vondst; een harmonica die hij omstemde voor een onconventionele speelwijze met gewijzigde akkoorden en ongewone bends in een bluesy context. 'Key to the Highway' en Little Walter's 'Just Your Fool' vullen het repertoire met nog meer bluesstandards. Hier en daar voel je ondertussen toch het ontbreken van een drummer aan als een beetje een gemis. Dat is dan weer niet het geval bij 'The Field', dat zo bloedstollend mooi en zweverig is, dat de dame naast mij er tranen van in de ogen had. 'Heddon Tadpolly Spook' (de vreemde titel heeft iets met visgerei te maken, aldus Carlos)  heeft een leuke skabeat en is zo'n typisch del Junco-nummer - op een bluesharp hoef je echt niet per sé alleen low down blues te spelen.

Het einde van Jackie Brenstons 'Rocket 88' krijgt een staartje met een stukje van Beethoven (waarvan ik altijd de titel weer vergeet). Een truukje dat hij van Howard Levy heeft overgenomen, met een tongtechniek die toelaat in de linker- en rechterhelft van de mondhoeken simultaan te spelen en aldus een tweestemmige melodie te verkrijgen. Alleszins een mooi effect en een aparte klank. Dit geldt ook voor het a capella bisnummer 'Amazing Grace', dat doorheen verschillende toonaarden liep, en zo verschillende manieren liet horen om dit nummer te brengen, van heel bluesy en improviserend tot plechtstatig klassiek. Afsluiter is het mooie wiegeliedje 'Don't Worry Your Pretty Little Head' (wederom van Breit), waarmee Carlos een indrukwekkende impressie van een geslaagd concert nalaat.

Jammer én onbegrijpelijk dat er zo weinig volk afkomt op een optreden als dit van een dergelijke innovator. Er was toch geen voetbal op tv? De afwezigen hadden weer eens ongelijk in elk geval.

                                                      Ludo Beckers 

reageer op dit artikel

 

 

    
      foto's: © Michel Verlinden     

      __________________

     
koppelingen:
       
- website Café Crossroads

      - website Carlos del Junco

 

 

   


      







 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




















 

 


 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.