|
|
||
|
|
De tweede set begint met een instrumentaaltje, gebracht op Carlos' zogenaamde 'B-thing'-tuning. Een leuke vondst; een harmonica die hij omstemde voor een onconventionele speelwijze met gewijzigde akkoorden en ongewone bends in een bluesy context. 'Key to the Highway' en Little Walter's 'Just Your Fool' vullen het repertoire met nog meer bluesstandards. Hier en daar voel je ondertussen toch het ontbreken van een drummer aan als een beetje een gemis. Dat is dan weer niet het geval bij 'The Field', dat zo bloedstollend mooi en zweverig is, dat de dame naast mij er tranen van in de ogen had. 'Heddon Tadpolly Spook' (de vreemde titel heeft iets met visgerei te maken, aldus Carlos) heeft een leuke skabeat en is zo'n typisch del Junco-nummer - op een bluesharp hoef je echt niet per sé alleen low down blues te spelen.
Jammer én onbegrijpelijk dat er zo weinig volk afkomt op een optreden als dit van een dergelijke innovator. Er was toch geen voetbal op tv? De afwezigen hadden weer eens ongelijk in elk geval.
|
foto's: © Michel Verlinden
__________________
|
Een
koffertje vol mondharmonica's op tafel en nog snel eventjes een Golden
Melody opengooien om bij te stemmen. Vanuit het café weerklinkt op de
achtergrond opeens Joe Filisko's nieuwe cd, waar Carlos direct
goedkeurend op reageert. Beide heren kennen elkaar immers goed van de
grootste harmonicafestivals in de verste contreien, waar ze beiden
concerteren en workshops geven. Vorige maal was de Canadese del Junco
nog omringd door een volledige band uit Duitsland, maar hij bleek nu op
pad met slechts een contrabassist en akoestische gitarist. In elk geval
een nieuwe aanpak te verwachten dus. Dit was het laatste optreden van de
tour, dus de muzikanten zouden op elkaar ingespeeld moeten zijn, en dat
waren ze inderdaad... 
Er
had tot dusver nog niemand 'play some f** blues' door het zaaltje
gebruld, integendeel, iedereen was aan het genieten van eens een keer
iets anders. Maar nu kwam dit hoofdstuk toch ook aan bod. Een knappe
akoestische versie van 'T-Bone Shuffle', nog nooit gehoord op bluesharp!
'Run Me Down' daarna is een minder interessant, rechtdoor gaand
nummertje. Het aan Robert Johnson opgedragen 'Heaven's Where You'll
Dwell' gaat normaal gesproken tijdens de drumbreak eventjes door twaalf
toonaarden, maar bij gebrek aan drummer doet Carlos deze break dan maar
alleen. Dit heeft misschien een beetje een 'kijk mama, zonder
handen-effect', maar is desalniettemin knap gebracht (én niet echt
makkelijk om te verwezenlijken).
Het
einde van Jackie Brenstons 'Rocket 88' krijgt een staartje met een
stukje van Beethoven (waarvan ik altijd de titel weer vergeet). Een
truukje dat hij van Howard Levy heeft overgenomen, met een tongtechniek
die toelaat in de linker- en rechterhelft van de mondhoeken simultaan te
spelen en aldus een tweestemmige melodie te verkrijgen. Alleszins een
mooi effect en een aparte klank. Dit geldt ook voor het a capella
bisnummer 'Amazing Grace', dat doorheen verschillende toonaarden liep,
en zo verschillende manieren liet horen om dit nummer te brengen, van
heel bluesy en improviserend tot plechtstatig klassiek. Afsluiter is het
mooie wiegeliedje 'Don't Worry Your Pretty Little Head' (wederom van
Breit), waarmee Carlos een indrukwekkende impressie van een geslaagd
concert nalaat.