|
|
||
|
|
De drieënvijftigjarige Texaan, die al geruime tijd in Duitsland woont, heeft een veel besproken 'live' reputatie hoog te houden. Hij kan inderdaad wel wat gewicht in de schaal leggen, en niet alleen figuurlijk. Om dat in absolute waarden vast te leggen heb je alvast een getal met drie cijfers nodig, zo ook voor zijn taille-omtrek, die op zijn minst twee broeksriemen omvat. Dat voor de meest opvallende uiterlijke kenmerken van deze even sympathieke als imposante verschijning. Verder laat ook het publiek geen steek vallen, de cafetaria loopt ook bij dit gure weer lekker vol.
Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq - boven & onder: Memo Gonzalez - midden links: Kai Strauss - midden rechts: Erkan Özdemir
__________________
|
Een
eerste winterprik, en wat voor een, heeft het sluitstuk voor 2009 van de
'On The Road' bluesconcerten gelukkig geen parten gespeeld. Op een dag
met meer dan vijfhonderd kilometer aan files op onze Belgische wegen is
het niet denkbeeldig dat hier of daar wat misloopt bij het nakomen van
lang voordien vastgelegde afspraken. Maar Memo Gonzalez, Kai Strauss en
Erkan Özdemir zijn goed en wel aangekomen vanuit Duitsland. Ook Boyd
Small legde zonder blusten of builen het traject Amsterdam-Menen af. En
Boyd kent onderhand wel de weg naar Menen. De getalenteerde
drummer/zanger hebben we hier al eerder aan het werk gezien. Maar ook
Memo is niet aan zijn proefstuk toe, en dit tegen de gebruikelijke
regels in (On The Road programmeert in principe nooit een tweede keer
dezelfde artiest), want zes jaar geleden stond hij voor een eerste keer
op dit podium...
Hondstrouw
aan het principe van twee sets met halfweg een pauze laveren we tussen
draf en galop doorheen het gevarieerde muzikale parcours dat Memo ons,
samen met zijn Bluescasters oplegt. Op het podium een en al rust, hoe
kan het ook anders voor een groep (Boyd buiten beschouwing gelaten) die
op weekbasis een jam weggeeft in het Duitse Münster. Zowel Kai, als Boyd,
krijgen een hoofdrol toebedeeld, dit op basis van de ontelbare
gitaarsolo's voor de ene alsook wegens het opnemen van de rol als
frontman voor de andere. Veel aandacht gaat naar de begin 2009 op het
Duitse CrossCut label uitgebrachte cd met de zeer explosieve titel 'Dynomite'.
Bij het doseren van een lading springstof moet je omzichtig te werk
gaan, zal Memo hebben gedacht, want het echte vuurwerk krijgen we pas
tijdens het tweede gedeelte van de show. Wat hij omschrijft als Gulf
Coast-blues, zijnde een mix van Texasblues en Louisiana-swing, weekt
langzaam maar zeker het enthousiasme bij de meerderheid van de
aanwezigen los. Met deze best pittige cocktail - ik heb het nu niet in
het bijzonder over dat tot aan de rand met een ijs-whisky mengeling
gevulde en nooit lege Hoegaardenglas - zorgt hij voor een uurtje animo.
Zodoende veegt hij meteen de spons over het wat mindere eerste deel.
Want afgezien van de talrijke (maar opmerkelijke) solo's op naam van Kai
Strauss, met ondermeer de eenmalige demo op zijn dubbelhals Danelecro
terwijl Memo al billenschuddend de aandacht naar zich toe trekt, de niet
meer origineel klinkende oneliner 'the more you drink, the better we
sound' en de demonstratieve dans met een niet al te uitbundige
toeschouwster op de tearjerker 'Baby Please Come Back Home', beleefden
we een niet al te opwindend eerste uur.
Na
de pauze doet deze band zijn reputatie eer aan, wat resulteert in een
uitbundige sfeer. Enkel bassist Erkan Özdemir slaagt erin om er
stoďcijns kalm bij te blijven. Zelfs de manier waarop hij zijn gitaar
hanteert, heeft iets bijzonders, met de brug van zijn gitaar die bijna
op kniehoogte hangt en de topkam die richting plafond wijst, bespeelt
hij ze alsof hij ze probeert dood te kietelen. Wanneer Memo een
diatonische mondharmonica uitkiest, laat hij deze eerst aan Erkan zien
om te controleren of hij wel de juiste toonaard te pakken heeft. Een
enkele keer kiest hij zelfs voor een chromatische, op zich een goede
aanwijzing voor het niveau dat hij op dit instrument behaalt, zelfs
zonder dat er sprake is van technieken als overblow of bending.
Memo beschikt tevens over een paar goede stembanden met een substantiële
soulinslag, die hij in functie van het nummer zowel naar de rauwe als de
melodieuze kant ombuigt. Kai verbaast op zijn beurt wanneer hij de hals
van zijn Fender met een doek afdekt en ei zo na een vol nummer zijn
akkoorden blind speelt. Boyd laat zich vanzelfsprekend ook niet
onbetuigd, tijdens het tromgeroffel verlaat Memo het podium en laat hij
de eer aan Boyd, die met een eigen nummer de aandacht krijgt die hij
verdient.
Memo,
intussen op bedrijfstemperatuur, neemt het roer terug in handen om samen
met zijn band de cafetaria in rep en roer te zetten. De veronderstelling
dat hij met één bisnummer wegkomt, is buiten de uitbundige menigte
gerekend. 'Hey Bartender', voor het personeel aan het werk in de
volgepakte cafetaria, en 'Big Time Operator', waarbij Kai zich bovenop
de tafels waagt, maken het succes kompleet. On The Road mag met enige
fierheid de winterpauze ingaan. Het was opnieuw een avond waar velen met
voldoening zullen aan terugdenken. Wie erin slaagde een abonnement te
bemachtigen voor het volgende seizoen (in welgeteld één uur waren de 240
stuks de deur uit), kijkt alvast uit naar de Oli Brown Band op donderdag
18 februari 2010. Op naar een nieuw jaar met een overvloed aan gesmaakte
optredens! Santé op het nieuwe jaar!