|
|
||
|
|
Het
openingsnummer zong Sardinas zonder microfoon, zichzelf begeleidend op
zijn resonator. De wijze waarop hij gevoel in het nummer legde met zijn
zang en fijngevoelig gitaarspel, was overtuigend genoeg om de
toeschouwers al meteen in een aangepaste sfeer te brengen. Een beleving
die bovendien in schril contrast stond met de indruk die de podiumopbouw
opriep. Twee zuilen versterkers met luidsprekers, met tussenin het
imposante op een verhoog geplaatst drumstel, voorzien van niet minder
dan acht microfoons... Alles wees er duidelijk op, dat we ons
mochten opmaken voor een flink uit de kluiten gewassen rockavondje. En
aan power ontbrak het inderdaad niet. Wat Sardinas echter onderscheidt
van een doorsnee powertrio, is zijn voorliefde voor de authentieke
blues, die hij absoluut niet verloochent in de opbouw van zijn nummers.
De man
stuurt ons hoogst voldaan naar huis met het Doors-nummer 'Roadhouse
Blues', opgedragen aan de vorig jaar overleden Canadese gitarist Jeff
Healey, die dit nummer vertolkte in de cultfilm 'Road House'. Te
oordelen naar de t-shirts van het publiek (Johnny Winter, George
Thorogood, Joe Bonamassa…), waren nogal wat liefhebbers van het iets
steviger werk richting Menen afgezakt, dus helemaal niet het vaste
publiek voor de On The Road-concerten. Maar op donderdag 26 november
2009 zullen ze zeker opnieuw present geven, want het aanbod mag er best
zijn. Wat dacht u van Blues Conspiracy feat. Nico Wayne Toussaint, Neal
Black & Leadfoot Rivet? Patrick Lagae
|
foto's: © Francis Decrocq
__________________
|
Voor
On The Road had de voorbereiding van dit optreden wel wat voeten in de
aarde. Op aandringen van de Italiaanse geluidsman moesten ze in allerijl
nog op zoek naar een mengpaneel dat aan zijn eisen voldeed, met als
gevolg een soundcheck terwijl de cafetaria aan het vollopen was, wat op
zijn beurt zorgde voor enige wrevel bij de band. Het drumstel bleek ook
al niet te voldoen aan de wensen, maar een professionele drummer als
Bernie Pershey maakte zich daar gelukkig niet druk om. Voor Eric
Sardinas moesten de organisatoren, net voor hij zich op het podium
begaf, nog een pakje kauwgom laten aanrukken. Maar eens alles naar wens,
kon de band aantreden...
De
enigmatische manier waarop hij de Dobro laat spreken; of dit nu
ingetogen akoestisch is of zwaar overstuurd via de Rivera
Quianaversterker in combinatie met een lijvige Marshall-luidspreker, in
samenhang met zijn expressieve zanglijnen, overstijgen het etherische.
Samen met de groovy en funky spelende bassist Levell Price en de uit
Chicago afkomstige klassedrummer Bernie Pershey (Eric Burdon and The
Animals, Edgar Winter, Walter Trout) vormt Sardinas een kleurrijk
gezelschap, zowel qua voorkomen (hemd nonchalant uit de broek, uit de
achterzak bengelende sjaal, brede broekspijpen...) als muzikale output
(akoestische deltablues tot geëlektrificeerde rockblues). Eric belooft
bij aanvang een set samengesteld uit veel blues met veel rock en die
belofte komt hij overtuigend na. Om de twee nummers informeert hij of
iedereen nog tevreden is, gevolgd door een salvo aan dankwoordjes. De
uitnodiging aan de aanwezigen om mee te zingen, heeft aanvankelijk niet
het verhoopte succes, maar eens de decibels ingedijkt en het gevaar voor
een schorre stem geweken, laat het publiek uitbundig van zich horen.
ant
wat ze ons voorschotelden, was een uitgesteld hoogtepunt! De intro op
het door Tony Joe White geschreven 'As The Crow Flies' weerspiegelt de
vindingrijkheid van Sardinas als het op gitaarspelen aankomt. Hij
produceert niet enkel een mix van deltablues, overgoten met een kruidig
rocksausje, daarenboven komen er uit het niets Indische invloeden
binnengewaaid wanneer hij zijn resonator laat klinken als een sitar. Op
de achterzijde van zijn gitaar prijken de initialen 'E-S'. We weten waar
die voor staan, maar voor het optreden in Menen maken we daar 'extraordinary
show' van.