Eric Sardinas & Big Motor
On The Road, O.C. Menen - 12 november 2009

Voor On The Road had de voorbereiding van dit optreden wel wat voeten in de aarde. Op aandringen van de Italiaanse geluidsman moesten ze in allerijl nog op zoek naar een mengpaneel dat aan zijn eisen voldeed, met als gevolg een soundcheck terwijl de cafetaria aan het vollopen was, wat op zijn beurt zorgde voor enige wrevel bij de band. Het drumstel bleek ook al niet te voldoen aan de wensen, maar een professionele drummer als Bernie Pershey maakte zich daar gelukkig niet druk om. Voor Eric Sardinas moesten de organisatoren, net voor hij zich op het podium begaf, nog een pakje kauwgom laten aanrukken. Maar eens alles naar wens, kon de band aantreden...
 

Het openingsnummer zong Sardinas zonder microfoon, zichzelf begeleidend op zijn resonator. De wijze waarop hij gevoel in het nummer legde met zijn zang en fijngevoelig gitaarspel, was overtuigend genoeg om de toeschouwers al meteen in een aangepaste sfeer te brengen. Een beleving die bovendien in schril contrast stond met de indruk die de podiumopbouw opriep. Twee zuilen versterkers met luidsprekers, met tussenin het imposante op een verhoog geplaatst drumstel, voorzien van niet minder dan acht microfoons...  Alles wees er duidelijk op, dat we ons mochten opmaken voor een flink uit de kluiten gewassen rockavondje. En aan power ontbrak het inderdaad niet. Wat Sardinas echter onderscheidt van een doorsnee powertrio, is zijn voorliefde voor de authentieke blues, die hij absoluut niet verloochent in de opbouw van zijn nummers.

De enigmatische manier waarop hij de Dobro laat spreken; of dit nu ingetogen akoestisch is of zwaar overstuurd via de Rivera Quianaversterker in combinatie met een lijvige Marshall-luidspreker, in samenhang met zijn expressieve zanglijnen, overstijgen het etherische. Samen met de groovy en funky spelende bassist Levell Price en de uit Chicago afkomstige klassedrummer Bernie Pershey (Eric Burdon and The Animals, Edgar Winter, Walter Trout) vormt Sardinas een kleurrijk gezelschap, zowel qua voorkomen (hemd nonchalant uit de broek, uit de achterzak bengelende sjaal, brede broekspijpen...) als muzikale output (akoestische deltablues tot geëlektrificeerde rockblues). Eric belooft bij aanvang een set samengesteld uit veel blues met veel rock en die belofte komt hij overtuigend na. Om de twee nummers informeert hij of iedereen nog tevreden is, gevolgd door een salvo aan dankwoordjes. De uitnodiging aan de aanwezigen om mee te zingen, heeft aanvankelijk niet het verhoopte succes, maar eens de decibels ingedijkt en het gevaar voor een schorre stem geweken, laat het publiek uitbundig van zich horen.


Eric Sardinas & Big Motor vullen een razend boeiende set van een dik uur,  met  nummers uit de in 2008 verschenen titelloze cd 'Eric Sardinas & Big Motor', wat niet wegneemt dat ze ook tien jaar oude raspaardjes als 'Treat Me Right' en 'I Can' t Be Satisfied' met veel flair neerzetten. Indien we een half zo’n goede tijd passeerden als het drietal op het podium, was hij al best tevreden. Had hij de lat hoger gelegd, dan nog was het objectief bereikt. Na de voorstelling van de ritmesectie kregen Levell en Bernie een vol nummer om zich uit te leven, met een beklijvende funky gespeelde baslijn en een tromgeroffel, vergelijkbaar met een losbarstend onweer. Als voorlaatste nummer nam Eric ons met het instrumentale 'Texola' nog even mee naar het in Oklahoma en langs Route 66 gelegen spookstadje. Het applaus met de vraag naar een bisnummer had iets uitbundiger gekund, maar weerhield de groep er niet van om er nog twee bissen aan toe te voegen. Gelukkig maar, want wat ze ons voorschotelden, was een uitgesteld hoogtepunt! De intro op het door Tony Joe White geschreven 'As The Crow Flies' weerspiegelt de vindingrijkheid van Sardinas als het op gitaarspelen aankomt. Hij produceert niet enkel een mix van deltablues, overgoten met een kruidig rocksausje, daarenboven komen er uit het niets Indische invloeden binnengewaaid wanneer hij zijn resonator laat klinken als een sitar. Op de achterzijde van zijn gitaar prijken de initialen 'E-S'. We weten waar die voor staan, maar voor het optreden in  Menen maken we daar 'extraordinary show' van.

 

De man stuurt ons hoogst voldaan naar huis met het Doors-nummer 'Roadhouse Blues', opgedragen aan de vorig jaar overleden Canadese gitarist Jeff Healey, die dit nummer vertolkte in de cultfilm 'Road House'. Te oordelen naar de t-shirts van het publiek (Johnny Winter, George Thorogood, Joe Bonamassa…), waren nogal wat liefhebbers van het iets steviger werk richting Menen afgezakt, dus helemaal niet het vaste publiek voor de On The Road-concerten. Maar op donderdag 26 november 2009 zullen ze zeker opnieuw present geven, want het aanbod mag er best zijn. Wat dacht u van Blues Conspiracy feat. Nico Wayne Toussaint, Neal Black & Leadfoot Rivet?
 

Patrick Lagae

reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Francis Decrocq

      __________________

     
koppelingen:
       
- website On The Road
      - website Eric Sardinas

        - website Bernie Pershey

 



 

 

   


      







 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.