|
|
||
|
|
O ja, het ging over Ian's cd eigenlijk. Wel, wat je daarop kunt horen is natuurlijk zijn ontzettend boeiende stem, die een samenvloeiing lijkt van Tom Waits en Howlin' Wolf, maar dan met méér zangtalent dan die twee samen. Wat hij ook goed kan, is songs schrijven. Men neme een bluesje en rekke het iets uit zijn 12-matenverband, vervolgens toevoeging van wat singer-songwriterelementen zoals een goede tekst die een bepaalde sfeer oproept, en je hebt een goede bluesy song met een originele structuur gefabriceerd. Niet
alleen de structuur van de blues ondergaat bij Ian een metamorfose, ook
zijn manier van zingen is niet bluesclichématig. Zij het een medley van
Bo Diddley, 'Tramp' van Lowell Fulson of een song waarvan je
aanvankelijk denkt hem te he Wat betreft sfeer, tussendoor eventjes een complimentje aan de geluidsman van De Roma; de balans én het volume waren perfect. Als bisnummer bracht Ian zonder band 'Feel Like Going Home' van Muddy Waters. Ondanks zijn gebroken ledemaat had hij moedig zijn gitaar genomen en hij slaagde erin om zichzelf te begeleiden en een aardig stukje slide te spelen. De band er terug bij voor de definitieve afsluiter; meer singer-songwriter gericht, maar weer met een schitterende Dusty, die overduidelijk ook door de band zeer werd geapprecieerd. Dit was het eerste optreden van de tour en meteen een schot in de roos. Zeer geslaagd! Ludo Beckers
|
foto's: © Michel Verlinden
koppelingen:
|
De
Britse zanger/gitarist Ian Siegal kwam zijn nieuwe cd 'Broadside'
voorstellen in de goedgevulde foyer van De Roma. Ik kende hem alleen van
de cd's van harmonicaspeler Lee Sankey en was erg benieuwd hoe deze man,
begiftigd met een zeer aparte, donkergekleurde stem, live zou overkomen.
Op YouTube had ik al gezien dat hij ook een aardig stukje bluesgitaar
kan spelen, dus mijn verwachtingen lagen aan de hoge kant.
rkennen als eentje van Muddy; wat hij met
zijn stem doet is zéér persoonlijk getint en origineel. De
hypnotiserende sfeer die hij creëert, dwingt je gewoon tot luisteren.