Die zaterdagavond repten wij ons naar Westerhoven, een landelijke gemeente in Nederland, zowat halfweg tussen Lommel en Eindhoven, waar de sportzaal Koolakkers voor de eerste maal het domein was voor vetkuiven, jeans met omgeslagen pijpen en de portefeuille in de kontzak beveiligd met een 'wallet chain'. Het programma was veelbelovend met een mix van rockabilly, rock-'n-roll en blues.  Een impressie…
 

Een uitermate vriendelijke organisator Johan Van Meurs stond ons reeds op te wachten aan de inkom.  Na een eerste kennismaking trokken wij naar de zaal waar het zou gebeuren. Rock-'n-roll en meer nog zelfs rockabilly is een zaak van trio’s. Het was dan ook niet verwonderlijk  dat er vaak niet meer dan drie muzikanten het podium bevolkten. Trio nummer één luisterde naar de naam Channel Red. Opgericht in 2003 en residerend in Eindhoven hebben deze jongens zich een weg gebaand in het rockwereldje. Hun set was snedig, hard en gedreven, veel eigen werk en voor de rest rauwe rock-'n-roll en neo-rockabilly. Ook T-99 telt niet meer dan drie leden. De band met Mischa den Haring op gitaar heeft steeds de kunst verstaan om klassieke blues te vermengen met rock-'n-roll, een vleugje country en zelfs punk. Deze mix ronden zij vaak af met experimentele, vaak Oosters aandoende klanken zodat het geheel erg sfeervol wordt. Het was hier niet anders. Naast dit fraais serveerden Mischa en zijn kompanen ons ook enkele klassieke bluessongs, zodat op het einde van de set alles mooi in evenwicht was. 
 

CC  Jerome’s Jetsetters, nog een trio, noemen zichzelf een 'blues en soul injected rock & roll/rockabilly band’ en dat maakten zij volkomen waar. Ze koppelden stevige eigen songs moeiteloos aan klassiekers uit de jaren ’50. Frontman, zanger, gitarist Jeroen van Gasteren ontpopte zich als de Nederlandse Brian Setzer. Vlammende, swingende gitaarpartijen, vlotte zang en een dynamische Deon Buck op upright bass katapulteerden ons 'back to the swinging rocking fifties'. Jerome en zijn maten zijn een begrip in Spanje en hebben een contract met El Toro, hét label bij uitstek voor dit genre. Het wordt hoog tijd dat deze jongens de lage landen vaker op hun kop zetten!

 

Het was dan ook geen wonder dat het Texaanse rockabillywonderkind Nick Curran hen als begeleidingsband koos. Gekleed in een rode Perfecto en James Dean-pet had hij ook iets van deze filmlegende. Songs uit zijn 'Dr. Velvet-periode' reeg hij strak aan het nieuwere werk van zijn in 2010 te verschijnen cd. Dat Nick een grote fan is van Little Richard wordt hoe langer hoe duidelijker. De nieuwe songs hebben een uitermate hoog Richardgehalte en ook vocaal gaat Nick de richting uit van de zwarte pianowizzard. Als een tsunami  toverde Curran de ene hit na de andere uit zijn knalrode gitaar. De jukebox stond geprogrammeerd op non-stop en het publiek genoot ervan, zoveel was duidelijk. Curran is een monument  en zijn set was fenomenaal! 
 

Curran had duidelijk menige bezoeker naar Westerhoven gelokt, met het gevolg dat Big Joe Louis and his Blues Kings jammer genoeg voor een handvol muziekliefhebbers hun ding moesten doen. Geen makkelijke karwei maar Big Joe, die ooit nog als frontman bij The Big Town Playboys fungeerde, bewees genoeg vakkennis in huis te hebben om de laatste aanwezigen toch nog een mooie set classic British blues voor te schotelen. Terecht mogen Big Joe en zijn Kings de titel 'best modern British bluesband' op hun visitekaartje zetten! 
 

Dat de organisatoren meer dan hun best hadden gedaan om de liefhebbers deze heerlijkheden aan te bieden, is duidelijk. Nu nog hopen dat ze dit festival de volgende jaren hernemen en dat blues-, rock-'n-roll- en rockabillyfans in de toekomst massaal zullen afzakken naar Westerhoven!
 

Lambert Smits