Fried Bourbon

frisse originals in een tijdloos idioom

door Franky Bruneel

Met 'Gravy Train' plofte in februari een cd van internationale topklasse binnen op de redactie. Nu is dit uiteraard geen wereldschokkend nieuws, want zoiets gebeurt ongeveer elk kwartaal wel een keer. Alleen is het hoogst uitzonderlijk dat het hierbij om een band van bij ons gaat. Wanneer we er de bluesgeschiedenis op naslaan, dan kunnen we niet anders dan vaststellen dat de brandhaarden van de blues nog nooit in Klemskerke, noch in Zichen-Zussen-Bolder, noch in Moerzeke en zelfs niet in Sint-Joost-ten-Node hebben gelegen. Maar in een poldergat waar de Nete, de Dijle en de Rupel samenvloeien, produceren gitarist Tim Ielegems, harmonicaspeler Steven Troch, bassist Chris Forget en drummer Stefan Decoene wel heel straffe paté. Geen wonder dat ze zich tot de vriendenkring van kleppers als James Harman en Gene Taylor mogen rekenen!

Fried Bourbon bestaat ongeveer dertien jaar en wij hebben eigenlijk een constante groei gemerkt. Akkoord, we schrijven hier hun beoordelingsnota niet, maar indien we dit zouden doen, dan kregen ze het maximum van de punten bij het rubriekje 'zin voor volmaking'. Bij het beluisteren van deze traditionele 'Chicago-meets-the-West-Coast-benadering', maar dan in een hedendaags jasje, komt overduidelijk de vergelijking naar boven met de grootste bluesband die België ooit heeft gehad. Met de overwinning van Steven Troch in het Amerikaanse harmonicacontest 'King of Swing' hadden we meteen een tweede bijzonder goede reden om met deze jongens een praatje te gaan maken. Op een perfecte lenteavond vertrokken we elk uit ons eigen poldergat om elkaar ergens halverwege te ontmoeten. Een Gents Mochitohol vormde het gelegenheidskader voor een losse en ongedwongen babbel...

__________________________________________________________________________

Het volledige artikel over Fried Bourbon staat in BTTR 83 (juni 2012)
Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.