Paaszaterdag
met een dansende paashaas en gul uitgestrooide eieren! De organisatie
deed er alles aan om de feestvreugde te verhogen. Bovendien opteerde het
Bierbeekse 'bluesminded' clubje voor kwaliteit. Liever dan een reeks
onbekende bluesbands te programmeren, prefereerden zij twee gereputeerde
topbands recht uit Amerika. Vooral met afsluiter Mississippi Heat mikte
de organisator zijn pijl midden in de roos als een moderne muzikale
variant van Robin Hood. Bovendien toonde Bierbeek zich erg
vrouwvriendelijk door tevens de bluesdames hun podium te gunnen.
De eerst
bluesdame kwam van eigen bodem, meer bepaald uit de Gentse contreien, al
experimenteerde zij tussendoor ook met enig Leuvens dialect. Jill
Hilleger, professioneel omringd door haar vierkoppige band, leunt meer
aan bij swing en jazz dan bij blues, wat veeleer aansluit bij haar
vurige temperament. Al kan zij met haar stem het ook bluesy
uitschreeuwen, zoals in het intense 'Lovin' Whiskey' van Rory Block,
bijgestaan door Willy's gevoelvolle gitaarspel. In zwart leren broek,
topje en met de nodige glamour palmt zij sowieso het publiek in,
ongeacht het bluesgenre dat zij verkiest. Haar klasse blijkt dan weer
uit de vertolking van songs als 'You Don't Love Me' en 'Sick And Tired'
waarin zij ook vrouwelijk hartzeer laat schrijnen.
In
de Chicagoband Mississippi Heat nam Inetta Visor de vrouwelijke
zangpartijen op zich. Ze is nu al bijna tien jaar de soulvolle
opvolgster van Deitra Farr. Haar naturel, gecombineerd met girlpower en
sensitieve feeling, kwam mooi tot zijn recht in het kleurige collectief
dat Pierre Lacocque rond 1991 oprichtte. België was enige tijd de
speeltuin van Pierre vooraleer hij als kind naar Amerika verhuisde. Naar
het voorbeeld van Big Walter Horton verkoos hij de harmonica om voor
zijn emoties een uitweg te bieden. Subtiel of aanklampend, hij dringt
zijn bluesharp nooit op maar stemt deze af op de mood in het
groepsgeheel. Niet alleen als psycholoog maar vooral als mens betoont
Pierre respect voor de medespelers. Hierdoor kwam ook de machtige
soulstem van Carl Weathersby volledig tot zijn recht, pakkend en soms
hartverscheurend. Zijn meeslepende gitaarspel, dat hij ooit vervolmaakte
naast Albert King, en zijn gevoelvolle soulballades waarmee hij het
publiek stil kreeg, zorgden voor een stormachtig applaus. Ook Inetta,
'Sister With Many Voices' ontlokte met haar précense en de sublieme
vertolking van 'Footprints On the Ceiling' enthousiaste reacties. Deze
band blonk uit in gevarieerde Chicagoblues waarin de gevoelstaal
centraal stond.
Het
middenstuk was voorbehouden aan Bryan Lee & The Blues Power Band.
Zanger/gitarist Bryan uit New Orleans, die nog vóór zijn tiende
levensjaar zijn zicht verloor, compenseerde dit met de liefde voor de
blues. Hij ridderde zijn gitaar tot zijn trouwe gezellin, waar zelfs een
vrouw moeilijk kan tegen optornen. De titel van zijn laatste album 'My
Lady Don't Love My Lady' spreekt voor zich. Ander levensbeschouwend
inzicht hoorde je bij 'Don't Bite The Hand That Feeds You'. En zijn
favoriet 'Ain't Nobody's Business What I Do' is mogelijk zijn
lijfspreuk. Zijn gitaarspel en zijn heilzame blues wendt Bryan aan
hetzij als communicatiemiddel hetzij als medicijn om zijn zorgen en
troebelen te lijf te gaan. Bryan concentreerde zich ten volle op zijn
blues en slaagde erin om zijn energie op het publiek over te brengen.
Zijn innerlijke lichtbakens zijn Elmore James, Howlin' Wolf', Muddy
Waters en Ray Charles. Met pianist Enrico Carpaneto aan de toetsen
veranderde het Brabants cultuurcentrum in een uitbundig New Orleanse
uitgaansbuurt alsof vrienden elkaar terugvonden na een afwezigheid van
jaren. Ook de orkaan Katrina kreeg de Louisianablues - boogie of intens
- niet kapot. Bryan Lee zei het in simpele woorden: "doing your show,
have a drink, selling cd's". Meer moet je van het leven soms niet
verlangen. Ook hij werd tweemaal teruggeroepen voor de bis, net zoals
Mississippi Heat. Die band nam afscheid met Jimmy Reeds 'Honest I Do'
toen de paasklokken op zondag al overvlogen, waarbij de verklede
paashaas zich al wiegend of kontschuddend bij het gezelschap voegde.
Blues 'd Up Bierbeek zorgde zonder strik of franjes voor een voltreffer
met de keuze van twee bands die het traject Chicago-New Orleans
symboliseerden, waar de Delta-invloeden nooit weg waren.