|
||
|
Prominent vooraan: Guido Belcanto en Willy Willy. Even nadrukkelijk aanwezig, op de tweede rij of net niet in het hoekje, Isolde Lasoen en René Stock. Je hebt zo van die concerten waarbij je achteraf even in je arm moet knijpen om uit te sluiten dat je het voorbije uur schitterend hebt gedroomd. Of nog, dat je achteraf zodanig opgeladen bent, dat de ontlading zich vertaalt in een waterval van superlatieven. Het leek wel of het samengedrongen publiek bij momenten ophield met ademen, uit schrik dat ze een noot zouden missen. Een gretig keuvelend gezelschap, geamuseerd beneveld door een serie tripels van Westmalle, viel al gauw ten prooi van allerhande beschimpingen door geïrriteerde aanwezigen. Dit als fait divers, want alle aandacht richtte zich op deze unieke bezetting met hun eigengereide ode aan de muziek. Deze bestond uit een muzikale collage, samengesteld uit het eigen repertoire van zowel Guido als Willy en een superbe selectie aan veredelde covers. Puur genot, zowel op als voor het podium. De zangpartijen werden netjes verdeeld tussen Guido en Willy, hetzelfde voor de bindteksten, die vooral grappig, onderhoudend en interessant waren.
De ritmesectie, te vaak buiten de schijnwerpers maar toch zo cruciaal, kon tijdens een opzienbarend solomoment op heel wat bijval rekenen. Isolde en René bliezen niet enkel de luisteraar uit de sokken, ook Willy en Guido genoten met volle tuigen. Isolde liet niets onberoerd van haar drumstel tijdens een rondje percussie op uitzonderlijk niveau. De stuwende dynamiek in haar slagwerkriffs; of ze nu stokken, borstels of mallets (hamers) gebruikte, voorzag het geheel van een schijnbaar onuitputtelijk ritmisch spanningsveld. In samenhang met de groovy, funky en jazz getinte contrabasritmes van René klonk dit ritmeduo als een streling voor het oor. Vooraan duellerende gitaren, klankmatig maar evengoed visualiserend. Met de naar elkaar wijzende gitaarhalzen (Willy is rechthandig en Guido linksdragend euh… handig) leek het of de gitaren een duel met elkaar aangingen. Nog het vermelden waard, 'Why Don't You Love Me' met de vertederende samenzang tussen Willy en Isolde. Maar ook de met bakken vol relativeringzin overgoten ironische intro op 'Plastiek Rozen Verwelken Niet', over Guido's kortstondige moment suprême in de top 20. Dit en nog zoveel meer moois, tot Willy met Chuck Berry's 'Around And Around' de handrem optrekt, en dit op een onvervalste rockabilly way! Er zijn zo van die vertoningen waarvan je stiekem hoopt dat ze geen einde hebben, wel, de Bluesbroeders, you bet! Patrick Lagae
|
koppelingen: - site Broodje Brussel
|