Na
een tussenhalte voor de 15de editie van het Delirium
Bluesfestival in Kortemark, was de plaats van afspraak dit jaar
Lichtervelde, de gemeente waar organisator Dominiek sinds enige tijd het
café 't 13de Gebod uitbaat. In samenwerking met de vzw Mid-Live-Rock
zette hij de 16de uitgave van dit festival er op de rails.
Naar aanleiding van de 40ste verjaardag van het overlijden van
gitaartovenaar Jimi Hendrix, doopte men het festival dit jaar het 'Jimi
Hendrix World Freedom Festival'.
Nog een
alias, op zijn vraag, was de vermelding op het programma van Bill
Roseman with the Jimi band, wat eigenlijk overeenkwam met het Bill
Roseman Trio. Dat Spinner een tweede 'n' toegevoegd kreeg in zijn
voornaam en Gwyn Ashton een 'h' werd ontnomen in zijn familienaam, zal
eerder toe te schrijven zijn aan het zetduiveltje.
Het
Delirium Festival, waarvan de bron in Handzame ontspringt, heeft een
aantal ups en downs achter de rug, maar de toekomst ziet er een stuk
rooskleuriger uit. De nieuwe locatie, het o.c. Lichtenhove, leent zich
uitstekend voor dit festival. Deze zaal biedt een aantal interessante
troeven die in het verleden ontbraken, zoals de aankleding van de muren
die zorgt voor een behoorlijke akoestiek. Ook het lage, boogvormige
plafond draagt bij tot een positieve geluidservaring. Het podium
beschikt over de nodige ruimte om plaats te bieden aan groepen met
meerdere muzikanten en de zaal is net voldoende groot om een sfeer van
verbondenheid te creëren. Indien nodig, kan men deze bovendien
uitbreiden door een bijkomende ruimte achter de PA open te stellen.
Daarnaast kan het publiek tussen - en bij zomers weer ook tijdens - de
optredens verpozen op twee afzonderlijke terrassen. Voor het stillen van
de honger kon je op een van deze terrassen terecht bij de drukbezochte
'Bakmobiel', wat mij eraan doet herinneren dat mijn broodje braadworst
op omgevingstemperatuur werd geserveerd. Och ja, dat kan gebeuren hé? Nu
we toch hoekjes willen rond maken, kan ik nog vermelden dat het wat
behelpen was om je wagen te parkeren.
De
organisatie liet dan weer niets aan het toeval over op het gebied van de
geluidstechniek. Achter de tafel van de ingehuurde PA stond Gino 'Pietje
Punk' die bovendien had gezorgd voor wat extra apparatuur. De gunstige
zaaleigenschappen en een goede mix waren de essentiële bestanddelen voor
een voortreffelijk geluid, ook op de momenten wanneer er niet op een
decibel meer of minder werd gezien. Tussen aftrap en eindsignaal gaapte
een kloof van ruim twaalf uur, die werd opgevuld door zes groepen.
Wegens het vroege aanvangsuur, in combinatie met het zonnige weer, moest
Bill Roseman het klaren voor een grotendeels lege zaal. Ook bij de
afsluiter, die een stuk na middernacht aan de beurt kwam, kon je je
vrijelijk bewegen. Zes groepen afwerken op één podium is natuurlijk geen
koud kunstje, misschien zou het niet zo een slecht idee zijn om te
overwegen dit ruime aanbod aan groepen te herbekijken met het credo
'minder is meer' in het achterhoofd. Let wel, waardeer deze beschouwing
voor wat ze waard is, het betreft hier een louter persoonlijke visie.
Overigens, het festival verliep zonder noemenswaardige problemen, op het
vlekkeloze af. Het muzikale aanbod varieerde binnen een brede vork van
blues over partyblues, rockblues en gitaarrock tot wat ik, met
instemming van Teddy Hesper, omschrijf als speedrock. De linkshandige
gitarist van Le Chat Noir behoorde, samen met drumster Eileen Spruce,
tot de categorie groepen die energie omzette in muziek. Hepser ging als
een wildeman ter keer, ongeacht of hij zich op of voor het podium
bevond. De blootsvoets drummende Spruce droeg eenzelfde bezetenheid uit
(remember Animal uit de Muppetshow?), in die mate dat ze het vel van de
snaar aan diggelen sloeg en dit onderdeel vervolgens als een frisbee
door de zaal keilde. Ik vraag me af hoeveel brokken ze een paar uur
later in Peer hebben gemaakt. De set van Jesus Volt reken ik bij
dezelfde categorie: gedreven en geïnspireerde muzikanten, die het in
blues geënt zaadgoed oppeppen tot rauwe, intense en wilde rock-'n-roll.
Het was al een tijdje geleden dat ik (een in volume toegenomen) Lord
Tracy, Mr. Tao, Magic Doudous aan het werk zag. Met de nieuwe bassist (Julienass)
aan boord heeft deze groep nog niets aan frisheid ingeboet. De inhoud
van 'Hallelujah Motherfuckers' (Dixiefrog - 2008) laat hierover geen
twijfel bestaan.
Nog
onder deze noemer viel Guy Verlinde met zijn Mighty Gators. Lightnin',
jazeker, dit gebundeld in een set met zowel pure partyblues als
hartverscheurende uitbarstingen. Guy stort zich met een ontoombare
kracht in de muziek, hij gaat op een onverschrokken tempo het gevecht
aan met de grenzen van expressie en hij slaagt er bovendien keer op keer
in om via zijn muziek het publiek te betoveren. Een optreden van deze
groep gaat een stuk verder dan het afhandelen van een setlijst, de
muziek belichaamt de verlossing van gevangen demonen op het eelt van
hart en ziel. Ooit stelde ik me de vraag: waar haalt Guy al die energie
vandaan? Het antwoord hierop had ik al gauw gevonden. Ik hoef enkel
aandachtig te kijken en te luisteren hoe hij nummers als 'Me And My
Blues' of 'Ain't No Sunshine' vertolkt. Ook in Lichtervelde was het
opnieuw raak, zeker wanneer hij het in zijn eentje klaarde met enkel
zijn stem, een resonator en een bottleneck voor een ingetogen versie van
'Voodoo Child', gevolgd door 'The Wind Cries Mary'. Guy had zich al op
voorhand verontschuldigd voor het geval zijn versie van laatstgenoemd
nummer niet helemaal juist zou zitten. Tijd is een relatief gegeven
wanneer hij zich op een podium bevindt. Het afsluitende feestje op het
nummer 'Bon Ton Roulet' leek wel eindeloos, maar kon wel doorgaan als
een van de uitschieters van dit festival. Het podium vulde zich met
dansend publiek dat zich volledig in de geest van het nummer liet gaan
op de noten van de muziek. Voor 'Blues Brothers' (beiden met leuk hoedje
en Thierry met zonnebril) Thierry Stievenart- Dominiek Buyse en Willy
Devleeshouwer ligt de uitdaging bij opgave erin te slagen gelijke tred
te houden met hun energieke frontman, met succes uitgevoerd overigens.
Tony
Spinner moest, na de wat uitgelopen set van Guy, zorgen voor een mooi
sluitstuk van dit festival. Hij deed dit blootsvoets en met een zeer
voortreffelijke set. Op dit late uur lag het wel moeilijk om alsnog het
toeschouwerveld, dat steeds verder uitdunde, aan te zetten tot
vreugdekreten, dito dansen. Tony probeerde wel en met wisselend succes
slaagde hij in zijn opzet. In elk geval kon het publiek genieten van
zijn knap gespeelde nummers. Vroeger op de avond was er ook nog Gwyn
Ashton, begeleid door de Britse drummer 'Killer' Kev Hickman. Sinds
anderhalf jaar maakt deze jonge drummer deel uit van Ashton's 'Two-Man
Blues Army' (eveneens de titel van de in 2009 uitgebrachte cd) en het
optreden in Lichtervelde was zijn eerste kennismaking met België. Dit
optreden liet ik voor een groot stuk aan mij voorbijgegaan, niet om
reden van 'niet goed' maar des te meer omdat ik na de dubbele hellevaart
die aan Ashton voorafging even tijd nodig had om wat op adem te komen.
Spijts
een geringe aanwezigheid van publiek speelde Bill Roseman in de vroege
namiddag de pannen van het dak. Zoiets typeert de gedrevenheid van de
muzikant, boven alles staat steeds de muziek. Samen met Didier en
Philippe demonstreerde hij waar klasse voor staat op het podium. Bill
kennen we nog uit de tijd toen hij de Medford Slim Band oprichtte en hij
heeft sindsdien zijn gitaar nooit terzijde gelegd. Verder kan je hem ook
sporadisch aan het werk zien bij Lighnin' Guy als vervanger van Willy.
De rode
draad doorheen dit festival was zonder twijfel de uitgesproken
aanwezigheid van de (elektrische) gitaar, via een omweg langs de
effectenpedalen, gekoppeld aan een performante versterker. Analoog aan
de titel van het programma Top Gear zou ik het festival de titel Top
Strings (niet te verwarren met…) willen meegeven. De nieuwe locatie
biedt het Delirium festival zeker alle mogelijkheden voor een goede
doorstart. Dominiek was alvast tevreden over de hele lijn, hetzelfde kan
gezegd worden voor de toeschouwers. En de muzikanten met wie ik heb
gesproken, hadden ook niets dan woorden van lof. Als dit niet kan tellen
om te besluiten op een positieve noot, dan weet ik het ook niet meer…
Wanna experience a delirium, you better check it out next year!