|
|
||
|
|
Het hoeft geen betoog dat de iets ruimer denkende bluesliefhebber de versmelting van blues en jazz in de muziek van bijvoorbeeld T-Bone Walker, Eddie 'Cleanhead' Vinson of Louis Jordan enorm apprecieert. En als het net dat tikkeltje meer naar pure jazz mag neigen, zijn ook Grant Green en Wes Montgomery geliefde gitaristen. Laat die laatste nou net het grote voorbeeld van Jimmy Moliere zijn. Volledig in de Montgomerystijl gingen eigen composities als 'Le Vieux Carré Blues' en 'Nadia' er als zoetekoek in. De sympathieke zestiger die tegenwoordig in Oostende woont, genoot zichtbaar van zijn dankbare publiek. Een spontaan applaus brak los na elke spitsvondige solo en elke knappe akkoordengreep. Het succes was niet onverdeeld voor Jimmy. Ook zijn bandleden kregen hun deel van de koek.
Hier was Jimmy uiteraard de ster en ook al houdt hij ervan om weinig tijd te verliezen en meer te spelen dan te praten, dan nog genoot het publiek van woordenloze interactie. Ronduit betoverend beroerde Moliere zijn vintage Gibson L5 van het bouwjaar 1963, een prachtexemplaar! Hij was ook niet vies van een potje humor, want bij de inzet van 'Blueberry Hill' en de bijhorende hoop dat hij zowaar voor de tienduizendste keer deze Fats Domino-klassieker zou spelen, stelde Jimmy lachend orde op zaken. 'We ain't gonna play this one tonight, aren't we'?, grapte hij. De reden hiertoe hebben we voldoende toegelicht in het artikel waarvan hierboven sprake.
Jimmy schudde handjes met zowat iedereen in het publiek. Compleet begeesterd door zijn fenomenale gitaartechniek zochten vrijwel alle aanwezigen in de pauze en achteraf naar het geschikte moment om hem hun persoonlijke waardering te betuigen. 'I just want to be the guy from the neigbourhood', zei Jimmy me ooit. En inderdaad, hij deed ook niet de minste moeite om zijn dankbaarheid voor deze super geslaagde avond te verbergen. Tweerichtingsverkeer dat voor herhaling vatbaat is. Dat is de boodschap die we na afloop van dit memorabele optreden nog lang met ons zullen meedragen. Franky Bruneel
|
foto's: © Filip Verhaege
__________________
|
Na
afloop van dit schitterende concert spraken we een overgelukkige
Bananaboss Franky Van de Ginste. "Normaal hebben we voor een jazzconcert
maximum 70 bezoekers. Vandaag waren er 120. We zijn een bluesclub, maar
oorspronkelijk is Banana Peel gestart als een jazzclub. Daarom
programmeren we af en toe nog jazz. Het criterium waarop ik bands
selecteer, steunt op een eenvoudig principe. Van de muziek moeten mijn
ballen hevig rammelen en begint de schimmel tussen mijn tenen spontaan
te groeien." Wellicht op basis van ons coververhaal in BTTR 73 bezochten
ook heel wat bluesfans dit concert. En ook die hebben mateloos genoten
van Jimmy's toegankelijke, universele en ronduit briljante gitaarspel.
Waar
veel drummers genoegen nemen met een klokvaste timing, drumde
Jean-Philippe Komac gewoonweg de perfectie aan ritmische hoogstandjes
bij elkaar. Bassist Xavier Rau was de functionaliteit zelve en pianist
Marc Alleyn toonde zich een hoogbegaafde virtuoos. Zijn talrijke
prominente intermezzo's zorgen voor kippenvelmomenten. Enkele dagen
later zagen we hem trouwens aan het werk in de bigband Swing Time
Society. Daar vormden zijn arrangementen zelfs de ruggengraat voor het
volledige concert.
Dat
Jimmy de blues ook perfect beheerst, bewees hij in 'Stormy Monday
Blues', waarin hij het vocale gezelschap kreeg van Jamal Thomas, ooit
drummer bij ondermeer Maceo Parker, Fred Wesley en Pee Wee Ellis.
Ook Jamal resideert tegenwoordig in de koningin der badsteden.