Los Lobos
Ancienne Belgique, Brussel - 4 mei 2010

Naast een aantal concerten in Nederland vonden de heren van Los Lobos nog even tijd om de grens over te wippen voor een eenmalig concert in onze contreien. Na hun laatste passage op de Lokerse Feesten in 2009, waar de band ons niet snel kon overtuigen, zakten wij ook nu vol hoge verwachtingen af naar de Brusselse AB. Zou er na meer dan 35 jaar sleet op David Hidalgo & Co zitten? Neen, deze keer kwamen wij niet zo bedrogen uit. Daar in Lokeren had de band misschien gewoon een slechte dag gehad...

De Naamse Fred Lani & Superslinger kregen eerst de eer hun nieuwste schijfje 'Second Life' aan het publiek voor te stellen. Fred maakte vooral furore met Fred & The Healers en X-Three en is dus alvast geen onbekende in ons kleine bluesrockwereldje. Slechts een half uur kregen Fred (vocals, gitaar), broer Bert (gitaar, vocals), Gerry Fiévé (drums) en Ced Cornez op bas om ons te overtuigen. En dat deden ze uiteraard met brio. Vooral het midtempo 'Second Life' en het popgevoelige 'Running After You' maakten indruk. 'Sad and Blue' had zowaar een schitterende vibrerende gitaarsound en 'The Truth About Little Leo' dreef op een sterke gitaarrif.

Tijd voor een historische band uit East L.A. Ruim dertig jaar staat Los Lobos synoniem voor dampende, swingende rockabilly, blues, latin, mariachi en Tex-Mex.  Los Lobos, Spaans voor 'De Wolven', begon in 1973 als feestband voor bruiloften en party's. In 1983 registreerden ze een eerste lp 'And A Time To Dance', om pas een jaar later 'How Will The Wolf Survive' op ons los te laten. Pas met de soundtrack 'La Bamba' uit '87 kwam uiteindelijk de wereldwijde doorbraak. De band zingt zowel in het Engels als het Spaans en heeft een unieke speelstijl, in het vakjargon ook wel eens Chicanorock  genoemd. David Hidalgo (vocals, gitaar, accordeon), Steve Berlin (sax, fluit, melodica, harmonica, keyboard), Conrad Lozano (bas) en Louie Perez (vocals, gitaar) verweefden oude en nieuwe songs perfect met elkaar. En Cesar Rosas? Jawel, die ontbrak in de line-up. Zijn vader overleed schielijk een drietal dagen terug, en dat hield hem op het thuisfront...

Met een jukebox vol greatest hits brachten ze talloze fans in beroering, al liet de afwezigheid van Rosas hier een grotere leegte na dan eerst werd gedacht. Uit hun vorig jaar verschenen 'Los Lobos Goes Disney' (waar hebben wij die' Goes' nog al gehoord) kregen wij deze keer geen nummers, al zou het alvast een leuke afwisseling zijn geweest. In een net geen volgepakte AB openden Los Lobos meteen met 'Evangeline' uit het album 'How Will The Wolf Survive?', een kraker van formaat maar toen bleek al dat de statische Hidalgo matig bij stem was. Ze vervolgden onmiddellijk met het hemels mooi opgebouwde 'Emily'. Al vrij vlug kregen wij een allereerste cover. Ze lieten het onverwachtse 'The Fat Man' van Fats Domino in een swingende versie op de menigte los. Net als de onvermijdelijke ode aan de veel te vroeg verongelukte Ritchie Valens, dit keer een rock-n'-roll versie van 'Ooh, My Head', met een alweer de  geweldige Steve Berlin op tenorsax, meteen een heuse meezinger. 'The Neighborhood' uit het gelijknamige album werd een kunstje naar de hand van Hidalgo, met stevige gitaarriffs en Berlin deze keer op dwarsfluit. Terstond was dit een eerste hoogtepunt.

Tijd om de accordeon even om te gorden. Tja, dan weet je het wel, 'La Pistola Y El Corazon', een Tex Mex-song uit de oude doos. De sfeer reikte hier onmiddellijk naar een absoluut hoogtepunt. 'Saint Behind The Glass' is een semi-Spaans akoestische track waar Louie Perez de vocals voor zijn rekening mocht nemen. 'Kiko And The Lavender Moon' bezit zo'n typische sound dat het een waar kippenvel moment was. Op 'La Playa' viel bassist Lozano vocaal wat laat in bij het eerste couplet, hilariteit alom op de bühne, maar wie maalde hierom. Hidalgo hoeft nog maar met zijn vingers te knipperen en zijn fans liggen reeds aan zijn voeten. De band stak warempel een tandje bij en zette het luidkeels meebrullende 'All Night Long' in. David Hidalgo vroeg meerdere malen om verzoeknummers, maar bleef gewoon bij de playlist. Bij 'Maricella' was het hek helemaal van de dam, het publiek danste dat het een lieve lust was, eindelijk. De afsluiter 'Mas Y Mas' stak boordevol uitmuntende solo's en ontpopte zowaar tot een bombastisch geheel. Als 'encore' serveerden ze slechts twee nummers. Er werd gekeild om 'La Bamba', maar waarschijnlijk heeft de band meer dan zijn buik vol van deze superhit. De song staat trouwens al een hele poos niet meer op de playlist. Het werd dan maar 'I Got Loaded' but I feel all right, net zoals wij… Het opmerkelijkste was toch het bij Neil Young geleende, 'Cinnamon Girl', die ze gelukkig lekker in de originele grunge stijl lieten. Een ronduit fraaie versie.

Los Lobos, een jonge groep wolven zijn het allang niet meer, al beheersen ze nog wel de kunst om ons aan het dansen te krijgen. We zijn wel benieuwd wat hun nieuwste schijfje 'Tin Can Trust' deze zomer zal geven.

Philip Verhaege

 

reageer op dit artikel

 

    
      foto's: © Peter Jacobs

       ___________________________

      
koppelingen:
         -
site Ancienne Belgique

       - site Los Lobos
 

 


      




 

 

 


 


 





















 






















 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.