Moulin Blues Festival
Ospeldijk, Ospel (NL) - 7 en 8 mei 2010

De jaarlijkse pelgrimstocht naar het Peelgebied (op de grens tussen Nederlands Brabant en Nederlands Limburg) liep aanvankelijk niet van een leien dakje. De nieuwe rotonde die in Eindhoven verschillende autowegen in eindeloze lussen met elkaar verstrikt, bracht ons navigatiesysteem behoorlijk in de war. En als de aangegeven afslag spoorloos verdwenen blijkt, en net op dat moment het water met bakken uit de 'hemel' valt, wordt het helemaal gortig. Bij aankomst op het nieuwe festivalterrein van Moulin Blues verzonken onze nieuwe schoenen twee voeten diep in de modder. Maar... we hadden er alle ellende graag voor over en namen er zelfs die niet te drinken Leeuw Pils met de glimlach bij. We waren immers al in de stemming voor de ontiegelijk veel leuke muziekjes die Nederlands grootste en meest gevarieerde bluesfestival naar aloude traditie te bieden heeft...


vrijdag 7 mei


Was het een uitschuiver wanneer we iemand van de organisatie vroegen wat de fenomenale drummer Jimi Bott in hemelsnaam bij zo'n Hollands bandje kwam doen? Geef toe, zo klonken de openers van Woodbrain toch?! En waarom zo loeihard?! 't Was de omgekeerde wereld. Big Blind - en die komen écht uit Nederland - mochten de avond afsluiten en stonden daar lekker superprofessioneel te schitteren. Meermaals schudde zanger/harmonicaspeler Wesley van Werkhoven de geest van Lester Butler wakker. Het was lang geen makkelijke opgave om na Eli 'Paperboy' Reed te moeten spelen. Wat een wervelende soulshow had deze jonge snaak uit Boston neergezet! 'Come And Get It' heet zijn nieuwe cd en dit is geen mis gekozen titel. Opgezweept at het publiek uit Reeds hand. Zijn band, met zo te zien allemaal twintigers, speelde superstrak. Puur vakmanschap! Idem dito voor... Mike Zito. Elders op deze site kunt u een volledig concertverslag van Zito lezen, hier willen we gewoon de veelzijdigheid en de perfecte stembeheersing van deze muzikale kameleon onderstrepen.

 

In Zito's band zat ook hét werkpaard van de avond: saxofonist Jimmy Carpenter, een grote mijnheer op zich, met een ongelooflijke staat van verdienste. U kunt geen blues-, soul- of jazzartiest uit New Orleans bedenken, aan wie Carpenter geen hand-, span of blaasdiensten verleende. Hij prijkt trouwens ook op 'Gulf Coast Highway', de nieuwe cd van Eric Lindell. Uiteraard begeleidde hij Eric ook hier in Ospel. Net zoals op het (Ge)Varenwinkelfestival in Herselt, vorig jaar in augustus, toonde Lindell zich de soberheid zelve. Zijn muziek en vakmanschap spraken voor zich. Het publiek reageerde heel dankbaar op wat het meest integere exposé van 'songwriting', stemgebruik en spitsvondige arrangementen zou worden. Hij heeft zijn zaakje wel voor elkaar, deze Eric Lindell. Na zijn concert bleef hij trouwens nog een hele tijd tussen het publiek rondhangen. Zichtbaar genoot hij van de show van de Ierse schone Imelda May. Een flitsende set boordevol rock-'n-roll, rockabilly en blues was ons deel. Imelda May. We onthouden haar vooral als een lekker inkijkexemplaar waar je, zelfs mét handschoenen, beter van af blijft. Als een zeer ontvlambaar brokje energie goot Imelda de Little Walter-klassieker 'My babe' in een rockabillyjasje en ze verraste aan het eind van de set met een zeer persoonlijke versie van 'Tainted Love' (Soft Cell). Beestige muziek, leuke show, mooie meid. Leuke muziek, mooie show, beestige meid...


Tussen de bands op de 'main stage' door, heerste in het 'Moulin Blues café' - zeg maar de kleine tent, terug van weggeweest - een aangename clubsfeer. The California Honeydrops brachten een leuke crossover van blues en folk. Het jeugdige enthousiasme waarmee de drops hun 'old fashioned music' brachten, werkte aanstekelijk. In ons tijdschrift komen we later vast nog op hen terug. Iets minder goed verging het Thomas Ford & The Dirty Harmonys. Hun nieuwe cd 'Separation Street' mag dan wel een zweem authenticiteit à la Fat Possum uitstralen, hier toonden ze zich als een doodgewone Britse bluesrockband. Veel minder doodgewoon was de gimmick 'Boek't Blues', een gelegenheidsband van plaatselijke muzikanten met burgemeester Henk Evers als hopman. Dit was hét feestje - Oranje boven! - voor alle dorpelingen. We zien het onze stijve harken nog niet onmiddellijk nadoen!

Franky Bruneel


zaterdag 8 mei


main stage
 

Na een kletsnatte vrijdag is het in Ospel droog op zaterdag, de tweede dag van het jubilerende festival. De temperatuur is een tikkeltje vriendelijker en er is merkelijk meer volk dan op vrijdag. Dat is, aan de 'jacks', t-shirts en kapsels te zien, misschien wel grotendeels de schuld, of liever de verdienste, van de herenigde The Paladins. Inderdaad, het rootsrock- en rockabillytrio uit San Diego, California, is weer samen en bezig aan een opgemerkte reünietournee. En jawel hoor, in Ospel gaat het dak eraf. Dave Gonzalez, Thomas Yearsley en Brian Fahey hebben er duidelijk weer zin in en hun enthousiasme slaat al bij de eerste akkoorden over naar het bijwijlen uitzinnige publiek. Enthousiasme dat, volgens ons, een paar graadjes afkoelt voor Johnny Mastro & Mama's Boys, uit Long Beach, California, die het zilveren festival mogen afsluiten. Johnny noemt de in blueskringen erg betreurde Lester Butler één van zijn grote voorbeelden en een beetje kenner weet wat hij dan mag verwachten: rauwe, dampende blues(rock) die duidelijk niemand, of toch maar heel weinig liefhebbers, onverschillig laat.
 

Uit een ander vaatje - variatie moet er zijn - tappen onder andere Kirk Fletcher, Finis Tasby, Bobby Jones, Willie J. Campbell en Randy Chortkoff, samen The New Mannish Boys, een verzameling Delta Groove-artiesten die eens fijntjes komen tonen hoe de blues aan de West Coast klinkt. Is dat niet Big Pete die een paar nummertjes mag meedoen? Inderdaad, dat is hem. De New Mannish Boys zijn een verademing na de set van Dirty Sweet, net zoals The Paladins, uit San Diego, California. Na een 'Once Upon A Time In The West' (Morricone) en nog-iets-klassieks intro barst de hel los! Wat de heren doen zou Southern bluesrock zijn, of alleszins iets 'hardcore', en per definitie bijna, wel héél erg luid. Of dit blues is? Tja, die discussie moeten we hier en nu niet voeren. Ons ding is het alleszins niet, of in een héél beperkte mate, maar Nederland is er duidelijk gek van. 'Ieder zijn meug' zegt het spreekwoord. Ryan Koontz heeft qua stem wel iets van Chris Robinson (The Black Crowes) of van Jimmy Page (Led Zeppelin), maar ons kan hij daarmee toch lekker niet bekeren tot zijn soort blues. Wel onder de indruk en redelijk fan, al een tijdje eigenlijk, zijn we van Rick Estrin & The Nightcats. Rick is, geef toe, een tovenaar op harp en Kid Anderson (van Noorse komaf en uit de band van Charlie Musselwhite) doet op gitaar, qua straffe dingen, niet onder voor zijn frontman. De energie en de opzwepende kracht stromen zo van het podium. Wat zei u, meneer? Dat het veel te luid staat? Tja, ergens zijn wij het met u eens. En wat is er met het videoscherm? Dat zou beter achter de PA hangen in plaats van naast het podium? Misschien wel, ja.

 

Iets minder 'fierce' dan Rick, maar toch best genietbaar, en we spreken hier weer voor onszelf natuurlijk, de leuke set van The Insomniacs, uit Portland, Oregon. West Coast blues in een klassieke bezetting (gitaar, bas, drums) en met een swingende Hammond die de band een duidelijke meerwaarde geeft. Het is een vrij rustige set met een bijwijlen schitterende Vyasa Dodson (zang en vooral gitaar). The Insomniacs zouden sinds hun oprichting in 2007 grossieren in prijzen en nominaties op bluesgebied. Wel ja, redelijk terecht, vinden wij. Omdat het niet altijd en allemaal Angelsaksisch moet zijn was de Deen Thorbjorn Risager, met zeskoppige band, uitgenodigd. Thor heeft een interessante, wat hezige, maar krachtige stem die hij dan ook voluit, soms iets te voluit, gebruikt. Blues, swing, rock, pop, soul, boogie het is er allemaal en daardoor gaat de set ook nooit vervelen. Nog vroeg op de dag, maar toch al hoog scorend, Risager. En als 'opener' van dag twee op een ontiegelijk vroeg uur ook toch al redelijk hoog scorend The Rhythm Chiefs. De Chiefs zijn goede muzikanten die binnen het genre weten wat ze doen en vooral 'hoe' ze het moeten doen. Meestal up-tempo nummers, pompend en stampend opgehangen aan een strakke baseline.

 

Moulin Blues Café

 

Ondertussen is er in het Moulin Blues Café, de 'kleine' tent, ook een en ander aan de hand. Drie acts, spelen elk twee keer een half uur. Eerst is het de beurt aan Rootbag. Nog nooit van gehoord? Zou kunnen, want de heren spelen pas voor de vierde keer samen. Rootbag zou je een spin-off van The Shiner Twins kunnen noemen, want leden zijn: Richard van Bergen, Dick Wagensveld en JJ Goossens. Wat ze dan wel doen? Elementaire Mississippiblues, Louisiana-swamp-pop, sexy grooves uit New Orleans, gekruid met wat rock en 'footstomping' originals. Leuk. Ook leuk, maar je moet ervan houden, natuurlijk, de setjes van eenmansband (voor de gelegenheid vergezeld van een upright bass) Daniel Norgren uit Zweden. Daniel heeft een eigen geluid gedistilleerd uit een aantal verschillende stijlen. Zo horen we countryblues, raw blues, gospel, garagerock en wat jazz. Daniel hanteert een ruwe, hamerende gitaarstijl die eigenlijk wel perfect past bij zijn rauwe, volumineuze stem.
 

Een beetje speciaal dan toch ook weer, de showtjes van Cedric Burnside & Lightnin' Malcolm. Cedric (drums) is de kleinzoon van de legendarische RL Burnside en zoon van topdrummer Calvin Jackson. Samen met Malcolm doet hij juke joint blues, de hedendaagse, elektrische versie van de Mississippiblues van hun voorouders. Zo klonk het en zo klinkt het nu nog in Mississippi: ruw, gedreven, stampend en stomend.

 

De zaterdag van Moulin Blues was al bij al een… leuke dag, met goede, interessante, gevarieerde shows, ook een paar, voor ons dan, mindere dingen maar ook een aantal échte hoogtepunten. 25 jaar Moulin Blues Ospel, een historische editie die, laten we hopen, nog veel 'sequels' zal krijgen.


Jean Bervoets

reageer op dit artikel

 

    
      foto's:
       
van boven naar onder:
       
- Jimi Bott
        (© Peter Jacobs)
      - Eli 'Paperboy' Reed
        (© Franky Bruneel)
      - Eric Lindell
        (© Franky Bruneel)
      - Imelda May
        (© Franky Bruneel)
      - Dave Gonzalez
        (© Peter Jacobs)
      - Rick Estrin
        (© Franky Bruneel)
      - The Insomniacs
        (© Franky Bruneel)
      - Cedric Burnside
        (© Franky Bruneel)

       ___________________________

      
koppelingen:
         -
site Moulin Blues Festival
       - site Woodbrain
       - site Eric Lindell
       - site Imelda May
       - site Mike Zito
       - site Eli 'Paperboy' Reed
       - site Big Blind
       - site California Honeydrops
       - MySpace Thomas Ford
       - site The Rhythm Chiefs
       - site Thorbjorn Risager
       - MySpace The Insomniacs
       - site Rick Estrin
       - site Dirty Sweet
       - site The Mannish Boys
       - site The Paladins
       - site Johnny Mastro
       - MySpace Rootbag
       - MySpace Daniel Norgren
       - MySpace Cedric Burnside
         & Lightnin' Malcolm














 


      




 

 

 


 


 





















 


































































 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.