Boo Boo Davis
De Blauwe Wolk,
Zottegem - 12 november 2011
Uitbater
Billy begroet maar al te graag iemand van Back To The Roots. Hij is
samen met vriendin Helene een fervent lezer van ons blad. Billy is ook
steeds te vinden voor een gezellige babbel of om samen een lekkere
versgetapte Romypils te nuttigen. Kortom, het is er genoeglijk keuvelen
aan de bar. Daarnaast is Billy ook betoverd door rockmuziek én de
bluessound. Amper enkele weken na de succesvolle passage van
Chicagoblueslegende John Primer, wisten ze in Grotenberge alweer een
befaamd artiest te strikken, namelijk Boo Boo Davis.
Boo Boo Davis is waarschijnlijk een van de laatst
overgebleven authentieke deltabluesvertolkers. Je hoort de
Mississippi-rivier zo door zijn keelgat stromen. En dat weerklinkt,
ondanks zijn gezegende leeftijd van 68 jaar, nog steeds in zijn diepe
stem. De aanwezigheid van producer-gitarist Jan Mittendorp en John
Gerritse op drums geven dan ook de aanzet tot een zeer donkere toon. De
spots werden tot het minimum herleid, wat voor een echte
juke-joint-atmosfeer zorgde.
Voor
Davis het eerste nummer op gang trok, leek het alsof hij aan het
mediteren was. Mittendorp begon met een verschroeiende solo en
'Undercover Blues' was meteen een groovy song. Met 'You Better Watch
Yourself' swingde het een eerste keer en het strakke drumwerk wisselde
de prima toonhoogten van Davis mondharmonica mooi af. Na ieder nummer
had Boo Boo het steeds over David, maar dat zou pas op het einde van
zijn show duidelijk worden. 'Let Me Love You, Baby', was terstond een
zeldzame bluestrage om de eerste set mee te beëindigen. Davis had ook
enkele 'pi-pi's'
te koop, na een bulderlach bedoelde hij uiteindelijk cd's.
Na een wel
heel korte pauze was Mittendorp meester op slidegitaar en
'Oh
Darling, Please Let Me Come Home' knalde genadeloos door de woofer. Met
'Deep Blue See' trokken wij richting Chicago.
Tussendoor werd een duo overijverige fotografen
die enkel oog hadden voor hun camera de laan uitgestuurd
en terecht tot meer discretie aangemaand. Een vette knipoog van Boo Boo
naar
Jan volstond om de harp vol te blazen en het wha-wha pedaal beïnvloede 'Get
On Down'. Mittendorp is zo'n begaafd gitarist dat zelfs de baslijnen
niet worden gemist. Met Davis' rauwe en emotionele stem en met een track
als 'The Thousand Dollars', waanden wij ons zelfs even op een
katoenplantage in het diepe zuiden. Wat vrouwelijk schoon bevolkte de
dansvloer en de oude snoeper genoot overduidelijk met volle teugen. Als
afsluiter deed 'Train My Baby Is On' de rails daadwerkelijk daveren op
hun grondvesten.
Als encore kregen wij de enige cover van de avond.
Elmore James zag van hierboven dat zijn 'Dust My Broom' alvast in goede
handen was. Boo Boo Davis brulde, schreeuwde, jouwde en dankte vooral
zijn bewaarengel 'David' (The Lord Jezus) en zijn dolgedraaide fans.
Zijn teksten zijn nauwelijks verstaanbaar, maar de magie die ronddwaalde
in De Blauwe Wolk was van een hoogstaand niveau!