Goed op
tijd naar Diepenbeek vertrokken voor de 2011-editie van Hookrock, het
gezellige blues- en rootsfestival aan de Lutselusstraat in Diepenbeek.
Lutselus… wat was daar weer mee? Enfin, vroeg vertrokken dus, want je
weet maar nooit met de wegenwerken en allerhande omleidingen
tegenwoordig. Maar niks, geen omleidingen en bijgevolg… véél te vroeg
ter plekke. "Nee, meneer, jouw naam staat niet op één of andere lijst!
En wie ben jij, zeg je? En wie heeft jouw naam doorgegeven? Nee, sorry,
maar die persoon komt pas om twee uur." Fuck!!, denk je dan. Dan kom je
eens in 'Djoppenbeek'…
Maar
goed, eigenlijk ging het op Hookrock om de muziek, zeker? En Hookrock
had een redelijk copieus programma samengesteld met niet minder dan
negen bands. Terwijl op het kleine podium, achteraan in de grote
festivaltent, het Duitse, uit Schmachtendorf!, rockabilly-ensemble
Rock 'n Feller was ingehuurd om de ombouwpauzes wat minder steriel
te maken, kreeg de blues- en rockliefhebber op het grote podium toch wel
serieus waar voor zijn/haar geld. Goed twee uur, natuurlijk namiddag, is
het als Mr PC, alias Patrick Cuyvers, The Uploaders aan
het werk zet voor een stevige set swing, jump, Louis Jordan, Rob Rio en
andere stijlen uit de jaren '40 en '50. De band is overduidelijk in
grote doen, Mr PC klinkt precies een beetje… krakerig, maar dat is best
wel charmant. Limburg boven, ook met Different Tacos, zoals de MC
aankondigde, een beetje opgerezen uit de as van Jitterbugs. Different
Tacos doen… The Fabulous Thunderbirds. Niet écht The T-Birds, maar goed
genoeg, plezant! Het moet zijn dat het aanwezige publiek niet meer weet
wie The T-Birds waren, of zijn de Tacos niet zo héél erg goed, maar het
mee- en inleven is duidelijk niet erg gigantisch (voilà seh, dat
modewoord hebben we nu ook eens kunnen gebruiken).
And
now… something completely different. Speciaal moment toch voor
het optreden van United By Music, een project waar Candye Kane
zich volledig, en dat betekent nogal wat, achter heeft gezet. United By
Music geeft een aantal mindervalide muzikanten en zangers/zangeressen de
kans om voor een groot publiek op te treden… en het is werkelijk
aangrijpend en tegelijk hartversterkend om zien met welk enthousiasme
deze mensen zich van hun taak kwijten. Mooi! Na dit half uurtje United
By Music is het de beurt aan Candye herself, in schitterende
Gaga-achtige outfit. Candye beschikt nog altijd, vinden wij uiteraard,
over één van de mooiste stemmen uit de bluesscene. Candye zou ook heel
erg ziek zijn geweest, maar is nu genezen verklaard. Schitterend werk
ook, overigens, van Laura Chavez (gitaar) en Sue Palmer (toetsen).
Enfin, wij hebben genoten van Kane en van haar project United By Music.
Wat we niet kunnen zeggen van de 'platte' show van de Nederlandse The
Wildcats. De zanger/gitarist, we doen zelfs niet de moeite om zijn
naam op te zoeken, noemt zijn bandje een 'kloteband' en daarmee kunnen
wij het volledig eens zijn. Iemand binnen de organisatie zal misschien
ook wat… 'rock' op Hookrock hebben gewild. Vandaar? De manier waarop The
Wildcats een aantal klassiekers verkrachten, 'verkloten', om hun
terminologie nog even aan te houden…, daarop zou eigenlijk best
gevangenisstraf mogen staan.
De
band waarnaar we hadden uitgekeken, Rick Estrin and The Night-cats,
en die ons bezoekje aan Hookrock 'memorabel' had moeten maken, heeft ons
een beetje in de steek gelaten. Maar dat
heb je nogal
eens, als de verwachtingen té hoog gespannen staan, kan het nogal eens
tegenvallen. Tegenvallen is te zwaar, maar, god, we weten niet hoe het
kwam, maar Rick, hoe virtuoos ook, kon ons niet constant boeien. En als
wij zo rondom ons keken, leek ook de massa niet overtuigend enthousiast.
Maar goed, Rick is een 'showman' en het gedeelte show was er wel, maar
niet overtuigend. Rick is ook een 'verteller' en dat had het publiek
duidelijk niet door. Goede show van een… iets mindere Rick. En hebben
wij ons geamuseerd? Jawel, maar niet altijd met de prestaties van de
optredende bands!
Jean
Bervoets
Dana Fuchs begon te laat, want
haar vlucht vanuit Denemarken was met twee uur vertraging geland.
Haar set was grotendeels een herhaling van wat we in Binkom zagen:
beweeglijkheid, wild slingerende haren, gepassioneerde zang, knielen,
heupen wiegen en dansen en dan toch tristesse met het verhaal over haar
overleden zus in 'Song Bird'. Ook haar broer kreeg de onheilsboodschap
van nog maar één jaar te leven. Zij schreef daarom voor hem de
soulballade 'Keep On Rollin' dat zij geëmotioneerd zong. Voor het
overige reeg zij haar succesnummers uit haar eerste cd aaneen: 'Lonely',
'Bible Baby', 'Misery' en 'Helter Skelter'. Achteraf bleef zij nog meer
dan een half uur haar laatste album 'Love To Beg' signeren. Tevens wou
iedereen met haar op de foto.
Ver
na middernacht
(2 uur) sloten Johnny
Mastro & Mama's Boys af. Hun set
werd ingekort. Opzettelijk of niet, maar tot drie keer toe doofden de
lichten in de zaal. Een teken dat het einde in zicht was? Johnny Mastro,
harmonicavirtuoos uit Californië en zijn Boys waren voor mij de
verrassing. Gewoonlijk hou ik niet zo van harmonicablues maar hij deed
dat gesmoord, met distortion of
in functie van de song en nooit schril of schreeuwerig. De groove en
sfeer zat juist en diegenen die hen vergelijken met The Red Devils of de
bluesstijl van Hound Dog Taylor zitten grotendeels juist. Ook zijn zang
was soulvol. En met drummer Jim Goodall en zijn buitenissige look kreeg
het oog ook wat... Spijtig dat zij zo vroeg moesten stoppen, maar
blijkbaar gold er een afspraak dat om 2 uur 's nachts het doek moest
vallen...
Het
publiek had graag nog meer gewild, want de tent zat nog goed vol en het
bier vloeide nog rijkelijk. De wijn was echter op, dus geen miswijn op
zondag...