|
|
||
|
|
En laten we maar meteen met de kleppers van start gaan. Dat Tollos heel wat muzikale ervaring herbergt, is duidelijk. Het muzikale verleden van deze heren strekt zich uit van The Slime Hunters, The Healers en The Blackbirds tot Are & Bee en PJ's Funky Soul Crunch. Muzikale diversiteit is voor deze heren dan ook geen probleem. Hun repertoire was een mooie mix van oud Slime Hunters-werk, covers van o.a. Fleetwood Mac, The Allman Brothers, Dr. John en natuurlijk de broodnodige portie Memphis Soul. Zanger Peter Jacobs heeft een enorm krachtige stem, waardoor hij niet alleen schittert in de soulnummers, maar ook het stevige rockwerk tot een goed einde brengt. Knappe prestatie!
De
81-jarige zwarte pianist Leon Blue is bij het grote publiek niet
erg gekend. Niettemin draait deze senior reeds enkele de
Het
J.J. Louis Quartet kon op het buitenpodium op heel wat
belangstelling rekenen. In het verleden zagen wij J.J. Louis al
in diverse bands en jammer genoeg kon hij ons niet steeds bekoren. Maar
ere wie ere toekomt, in deze band komt hij enorm tot zijn recht. Het
repertoire dat wat in het verlengde ligt van het oeuvre van o.a. Jimmy
Smith is J.J. op het lijf geschreven. En ook saxofonist Seatsniffer Roel
Jacobs verdient in deze band een stevige schouderklop. Het was weer enkele jaartjes geleden dat wij de sympathieke Fransman Nico Wayne Tousssaint aan het werk zagen. En ook al hebben wij hem al vaak gezien, toch kijken we er steeds weer naar uit. Ook nu loste Nico de verwachtingen moeiteloos in met knap mondharmonicawerk en een meer dan overtuigende bloemlezing uit zijn rijke repertoire. Een gedeelte van het publiek trok echter voortijdig naar huis, wellicht wegens de omschakeling naar het zomeruur en het daarmee gepaard gaande verlies van een uur nachtrust. O ja, dan waren er ook nog The DeVilles, een jeugdig trio dat duidelijk zweert bij het hardere gitaarwerk. Eigenlijk had hun set meer met rock, en vaak met hardrock dan met blues te maken. Ook vocaal komt de band niet echt overtuigend uit de hoek, al hadden zij met hun stevige gitaarsound wel iets meer kunnen doen met de Blue Cheer-versie van Summertime Blues. Niettemin was deze editie van Blues In Bloom een editie die nog lang zal nazinderen! Lambert Smits |
foto's: © Lambert Smits van boven naar onder: - Peter Jacobs (Tollos) - Alan Nimmo - Leon Blue - Nico Wayne Toussaint ___________________________
-
site Blues In Bloom
|
Reeds
voor de zestiende keer vond Blues In Bloom plaats. Hoewel kleinere
festivals tegenwoordig grote inspanningen moeten leveren om tegen hun
grotere broers op te boksen, was het verheugend om vast te stellen dat
de organisatoren ook dit jaar weer een affiche met ronkende namen hadden
samengesteld. En dat was ook te merken aan de opkomst. Vanaf de tweede
band werd het gezellig druk en dit zowel bij het hoofdpodium als bij het
buitengebeuren. 
Tweede
hoogtepunt waren de jongens van King King. Deze Schotten hebben
zich onder leiding van Alan Nimmo in een mum van tijd bij de grootste
bands gepositioneerd. Waren zij afgelopen jaar nog de revelatie tijdens
Blues Peer, dan behoren zij nu tot de top binnen hun genre. Ook nu weer
bouwde King King zijn songs op met krachtige blues-, funk-, soul- en
rockingrediënten. Bovendien mixte Nimmo songs uit zijn cd 'Take My
Hand', inclusief de titeltrack met enkele nieuwe songs. En
vanzelfsprekend mocht hun schitterende slowblues 'All My Love' niet op
de setlist ontbreken. Stevige Scottish Blues!
cennia
mee in het blueswereldje. Zo was hij sideman bij meerdere
bluesgrootheden en stond hij in de studio naast o.a. B.B King, Albert
King en Roy Milton. Ook verving hij meermaals Pinetop Perkins in de band
van Muddy Waters. Leon Blue speelde op zijn eentje zijn set vol.
