Robert Cray
Zaal De Zwerver,
Leffinge - 11 juli 2012
"Hij
is de allerlaatste authentieke bluesmuzikant", zegt een vooraanstaand Belgisch
bluesmuzikant wanneer we na afloop van het concert nog even blijven napraten. "Stevie
Ray Vaughan en Cray zijn de twee laatste die écht een eigen stijl hebben
ontwikkeld. Al wie na hen kwam, is slechts een afkooksel." Er schuilt toch
ergens een zweem van waarheid in deze woorden. We kunnen minstens begrip
opbrengen voor de stelling van deze kenner. "Wat doet hij hier in Godsnaam in
Leffinge of all places", vraagt iemand anders. Nou, behalve vier luttele
concerten is hij in hoofdzaak op pers- en promotieronde door West- en
Zuid-Europa. Op 28 augustus verschijnt immers zijn nieuwe cd 'Nothin But Love'
op het label Provogue. Waarom hij uitgerekend hier optreedt en niet op,
bijvoorbeeld, Blues Peer of Gent Jazz, vragen wij ons helemaal niet af. We zijn
diep gelukkig dat we de levende legende kunnen bewonderen in een zaal op
mensenmaat.
Ook Back To The
Roots krijgt een plaatsje in Roberts persagenda. Precies op het afgesproken
tijdstip staat hij pal voor ons. Een notelaar van een vent! We sluiten ons
gedurende drie kwartier op in zijn kleedkamer. Cray heeft de reputatie van een
nogal introvert persoon. Veel merken we daar niet van. Hij leeft zich ten volle
in ons interview in en we krijgen hem meermaals aan het lachen. We vermijden de
vragen die hun antwoord al in zijn bio hebben staan. Je leest het straks
allemaal in BTTR 84.
"Ik
ga vanavond spelen zonder playlist", zegt Cray. "Kwestie van het allemaal een
beetje spontaan te houden". Volgens ons weet hij verdomd goed waar hij mee bezig
is. Al vrij vroeg in de set komt 'Right Next Door', ergens in het midden krijgen
we 'Phone Booth' en 'Chicken In The Kitchen' en naar het einde toe rijgt hij het
dankbare publiek aan een spiesje met 'Smokin' Gun'. Daar tussenin brengt hij
nummers van de nieuwe cd en een bloemlezing uit zijn 35-jarige carrière. Zijn
band speelt bijzonder functioneel. De fans zijn ontzettend dankbaar voor de
terugkeer van bassist Richard Cousins. Hij is toch wel bepalend voor de sound en
verschaft de solide maar gezwinde meesterdrummer Tony Braunagel een veilige
thuishaven. Toetsenman Jim Pugh speelt al bij de band sinds 1989 maar er zit
absoluut nog geen sleet op zijn inbreng. Wat een virtuoos Hammondspeler is hij
toch! Robert Cray in oerbezetting, wat een godsgeschenk!
De vingers van de
reus zijn toch ook al 59 jaar oud maar laveren nog steeds even behendig over het
fretbord in korte solo's die de lead bepalen en gesofisticeerde jazzakkoorden
die tegelijk het ritme verkopen. Inderdaad, zijn stijl, een mix van blues,
funk en melodische jazz, is onnavolgbaar. Cray speelt alsof zijn leven ervan
afhangt en elke toeschouwer kan zijn hete adem voelen. Wat een fantastische zaal
is De Zwerver eigenlijk! We moeten tot onze eerlijke schaamte toegeven dat we
hier nooit eerder waren, maar we gaan dit in de toekomst ruimschoots goedmaken.
Precies 90 minuten
na aanvang, twee bisnummers inbegrepen, trekt Robert er de stekker uit. We
blijven verweesd achter, maar even later begint het napraten met tal van fans
die van heinde en verre naar dit poldergat zijn afgezakt. Dit zijn zo van die
zeldzame avonden boordevol 'quality time'. Met dank aan Lode, Tim, Tracey, Evert
en Robert.