Gompel
Sunday Blues
Café Gompelhof, Mol - 25 november
2012
Wat kan er
heerlijker zijn op een herfstachtige zondagnamiddag dan een
bluesevenement in een gezellige omgeving. Wel, blijkbaar deelden velen
onze mening, want de voorverkoop voor de Sunday Blues zorgde voor een
uitverkocht Gompelhof. Alhoewel Jo zijn affiche al erg vroeg had
samengesteld, kwam hij op het laatste moment toch nog voor
verrassingen te staan. De Duitse Henrik Freischlader, die zou afsluiten,
moest noodgedwongen wegens ziekte zijn tour cancelen. Jo zou Jo niet
zijn als hij niet onmiddellijk op zoek zou gaan naar een waardevolle
vervanger. Meer zelfs hij zocht en vond vervangers wier naam nog
bekender klonk dan die van Freischlader en die bovendien al vaak hebben
bewezen dat ze kunnen zorgen voor de klassieke 'vlam in de pan', nl.
King King. Klokslag 14.30 u ging het startschot af voor een heerlijke
zondagnamiddag.
De vraag 'Can white men sing the blues?'
zou voor de Robert Smith Bluesband als 'Can old white men sing
the blues?' moeten klinken, en geloof me, ze kunnen het. Want met een
gemiddelde leeftijd van 60 jaar, waarbij gitarist Ralph Masius zelfs 73
jaren op de teller heeft staan, zijn Robert Smith en zijn maten
ongetwijfeld de senioren van de bluesbands uit de lage landen. Smith,
die ooit het podium deelde met Janis Joplin, heeft na talrijke
omzwervingen door de hele wereld duidelijk rust gevonden in deze
band. Bovendien heeft hij als zanger-harmonicaspeler, met zwarte hoed, waaronder
een grijze paardenstaart bengelt zoveel charisma en voelt hij de blues
zo hevig aan, dat hij vanaf de eerste noten het publiek aan zich
kluisterde. Zijn hoofdzakelijk op Chicagoblues geënte
set bevatte o.a. 'Born In Chicago', 'Shake, Rattle And Roll' en 'You Got
Me Dizzy'. Maar ook de andere bandleden straalden door hun kunnen
en vooral door hun speelplezier. De Robert Smith Bluesband bewees dat
60-plussers niet noodzakelijk hun tijd moeten vullen met klaverjassen en
petanque.
Twee one-manbands stonden er
geprogrammeerd. Vooreerst was er Tiny Legs Tim die in het café
de podiumwisselingen muzikaal invulde. Tim is muzikaal duidelijk gegroeid. Erg zelfzeker verplaatste hij gedurende drie maal 45 minuten de
Mississippidelta naar de Antwerpse kempen. Aansluitend aan Tims eerste
set, was het de beurt aan de Franse Philippe Menard die ook als
one-man band opereert. Terwijl Tiny Legs Tim meer aansluit bij de
authentieke Mississippi blueslegendes, is Menard een man die zich niet
op een bepaald genre toespitst. Je zou hem naast Seastick Steve en Ben
Prestage kunnen plaatsen, maar dan doe je deze laatste twee eigenlijk
teveel eer aan. Philippe scoort namelijk heel wat beter. Met een
instrumentarium bestaande uit o.a. elektrisch versterkte akoestische
gitaar, elektrische gitaar, basdrum, snare, mondharmonica en zelfs een
gietijzeren naambord waarop Menard prijkt, zet hij zowaar het geluid van
een complete band neer. Als vriend van de betreurde Rory Gallagher,
klinkt diens invloed duidelijk door in de gedreven, vaak wilde blues,
die we toch net niet als bluesrock willen bestempelen. Philippe is een
energiek gitarist, wat hij vooral etaleerde in een naar zijn hand
gezet 'Voodoo Child'.
De 21-jarige Eric Steckel is
ongetwijfeld de jongste onder de bluesrockers met faam. Als 11-jarige
had hij reeds een liveplaat op zijn naam staan en sindsdien is zijn ster
als een komeet naar de bluesrockhemel gestegen. John Mayalls oog viel al
vlug op Steckel en hij aarzelde dan ook niet om hem in 2004 en 2005 bij
The Bluesbrakers in te lijven. Hier in Gompelhof deed Steckel wat zijn fans
van hem verwachtten. Zijn set was een staaltje bluesrock op niveau, en
zijn gitaarsolo's waren vlijmscherp. Eric grasduinde
in zijn toch reeds omvangrijk repertoire, waarbij vooral 'Born Under A
Bad Sign', 'Mary Had A Little Lamb', 'All Your Love (I Miss Loving) en
Muddy Waters' 'She's 19 Years Old' ons bekoorden. Als toemaatje
riep Steckel Bluesbone gitarist Stef Paglia op het podium, waarmee hij
een heuse gitaarbattle uitvocht.
Omdat Freischlader forfait moest geven
wegens ziekte, mocht Alan Nimmo met zijn band King King de Gompel
Sunday Blues afsluiten. Aangezien de prestaties van King King op
vrijdagavond tijdens de Bluesnight in Hamont-Achel, nog vers in ons
geheugen zaten, was het makkelijk om hun optreden in Gompelhof hieraan
te toetsen. De setlist was grotendeels hetzelfde met werk uit 'Take My
Hand', als 'Don't You Get The Feeling (you've been had)', 'Lose Control',
'Heart Without A Soul' en natuurlijk 'Take My Hand'. En alhoewel hun set
in Hamont-Achel schitterend was, had dit concert toch net nog dat
tikkeltje meer. Kwam dit door Nimmo's goede relatie met Jo, die voor de
gelegenheid zelf een kilt aantrok, het valt moeilijk te zeggen, maar qua
energie en geestdrift stak Alan toch nog een tandje bij. Het dolgedraaide
publiek riep King King dan ook terug het podium op. Rond 22.00u viel het
doek over een schitterende editie van Gompel Sunday Blues.