Bluesnight Hamont-Achel
G.C. De Posthoorn, Hamont-Achel - 23 november 2012
Eerlijk gezegd, in Hamont-Achel komen wij niet zo heel vaak. Vrienden vertelden
ons echter dat de Posthoorn vrij makkelijk te vinden was. En dat was inderdaad
zo, maar… doordat wij onze auto op de eerste parking die wij tegenkwamen hadden
geparkeerd, die zoals later bleek aan de achterkant van het gebouw lag, moesten
we eventjes de ingang zoeken. Het cafetaria en de sportzaal betreden was een
koud kunstje, maar de ingang naar de schouwburg ontdekten we pas na wat zoeken.
Voor deze eerste editie hadden de organistoren een aantrekkelijke affiche
samengesteld. Een affiche die, zo bleek al vlug, voor een uitverkochte zaal
zorgde.
Aftrappers
van dienst waren de Limburgse The Bottle Comets. Op Blues Peer
afgelopen zomer speelden deze heren zich reeds in de kijker. En ook hier
zetten zij een degelijke set neer. Frontman Davy Jansen kan zijn
mannetje staan op gitaar maar wat nog meer opvalt is zijn volumineuze
stem. De band speelde hoofdzakelijk covers, waaronder 'Tore Down', 'Hound
Dog' en 'Caledonia' om er maar enkelen te noemen. Met hun mix van blues,
rhythm-and-blues, soul en funk, waarbij saxofonist Marc Swerts als kers
op de taart fungeert, waren de Bottle Comets de ideale opwarmers. Eén
minpunt echter... Davy vertelde ons na afloop dat dit het laatste
optreden was en dat de band er een streep onder trekt. Jammer!
Van The
Rhythm Chiefs hadden wij geruime tijd niets meer gehoord. Frontman
en gitaartalent Dusty Ciggaar zat ondertussen niet stil, en dook in
diverse bands op. In Turnhout zagen we hem in een café met een
rockabillyband het mooie weer maken, en ook speelde hij regelmatig in
Ian Siegals band. Dat Dusty een kei is op gitaar wisten wij reeds
langer, maar wat hij hier in Hamont presteerde tart elke verbeelding.
Hij beperkte de zangpartijen om zich nog meer te concentreren op zijn
gitaarspel. Razendsnel bewoog zijn linkerhand over de gitaar, terwijl
hij in sneltreinvaart hemelse loopjes en solo's door de speakers joeg.
Vanzelfsprekend bestond de set uit nummers van hun totnogtoe enige cd 'Ships
Of Wonder', aangevuld met enkele nieuwe songs en wat Freddie King. Dusty
is een frontman met klasse, daar was iedereen het over eens. Blijkbaar
had alleen de man van de belichting daar wat moeite mee, want de spots
stonden meestal op de drummer en de bassist.
Alan Nimmo
kan rekenen op een heuse schare fans. Want geef toe, of hij nu met The
Nimmo Brothers of lijk hier met King King op het podium staat,
steeds is het weer drummen om een glimp van de man op te vangen. Reden
hiervan is ongetwijfeld dat wanneer Alan de kilt aantrekt hij
transformeert in een uitermate energieke robuuste Schot, die zijn
publiek als het ware richting podium zuigt. En dat was hier net zo. Hij
putte hoofdzakelijk uit de cd 'Take My Hand'. Naast de titeltrack deelde
Nimmo bruisende versies van 'Don't You Get The Feeling (you've been
had)', 'Lose Control' en 'Mr. Highway Man' als vervroegde
Kerstcadeautjes uit. En natuurlijk mocht het mooie, ingetogen 'Old Love'
niet ontbreken. Nog zo een hoogtepunt was wanneer Alan de Gibson ruilt
voor de eigenzinnige Fender Stratocaster met omgekeerde hals en de funky
akkoorden van 'Heart Without A Soul' inzette. Het publiek genoot intens
en liet de Schot niet onmiddellijk de kilt voor de jeans ruilen , want
zonder bisnummers kwam hij niet weg.
Alhoewel de
inkomkaart vermeldde dat het concert om 23.00 eindigde, was het toch
ruim 01.00 u voor wij ons huiswaarts begaven.
De mensen
van de Posthoorn hebben duidelijk gescoord met deze eerste Bluesnight,
die hopelijk een jaarlijks vervolg krijgt. En inderdaad, het was te
merken dat er bij de bouw en inrichting van de zaal aandacht was voor de
akoestiek, want het geluid was subliem!