Southern Blues Night
Parkstad Limburg
Theater, Heerlen (NL) - 16 maart 2012
De
prachtige schouwburg aan het Burgemeester Van Grunsvenplein in Heerlen
was op 16 maart heel erg volgelopen voor de, ondertussen al, 16de
editie van de Southern Blues Night, een evenement waarbij we al een
respectabel aantal keren aanwezig hebben mogen zijn en dat we, eerlijk
gezegd, niet zo heel graag zouden willen missen. Het Bluesnightgebeuren
speelt zich binnen het theater af op vijf locaties en dan is het voor
een verslaggever wel even puzzelen om te proberen van elke set toch
genoeg mee te pikken om een geloofwaardig verslagje te maken. De
lichamelijke conditie moet ook redelijk in orde zijn want in het theater
moeten we nogal wat trappen overwinnen om op de verschillende
locaties te geraken. De Blues Night is ook een beetje uniek omdat een
groot aantal theaterabonnees de Night ook in hun 'theaterpakket' hebben
en dat geeft dan een prettige mix van bluesaddicts en mensen die de
Night eerder zien als een heerlijk, ongedwongen en ontspannend
tussendoortje. Enfin, stilaan tijd om ons op de prestaties van de
gecontracteerde artiesten en bands te gooien, niet?
Hoe beginnen
we hier nu aan? Misschien toch maar best locatie per locatie bespreken,
want het programma is zo gevarieerd dat je het verslag niet rond één
thema kan opbouwen.
Op de
Bluesmarket kan de liefhebber genieten van Guy Smeets and Friends
en van The Handsome Fellows. Guy (Smeets) is dertien, speelt
gitaar, en samen met Marcel Janssen (gitaar en zang) en diens zus Sannie
(harp) doet hij heel verdienstelijke dingen. Een belofte, die Guy? Zeer
zeker wel! The Handsome Fellows, de iets oudere Limburgse
bluesmuzikanten, zitten strak in het (zwarte) pak en doen… zowat van
alles. 'Ervaring en klasse, gepaard aan enthousiast speelplezier' zegt
de folder. Inderdaad, zo is dat!
De
Rabozaal dan? De Rabozaal is de 'pluche' zaal van de schouwburg.
Zittend, en dus iets minder vanzelfsprekend voor een doorgewinterd
bluespubliek. Het enthousiast 'meedoen' waarop de optredende artiesten
altijd wel hopen, verzinkt dan ook voor een groot deel in de rode pluche
van de erg comfortabele zetels. Spijtig voor
Watermelon Slim& Band en voor Preston Shannon & Fat Harry
and The Fuzzy Licks feat. Henry Oden. Voor
Vietnam-veteraan, truckchauffeur en… nog een tiental andere stielen,
Watermelon Slim, is het probleem niet zo heel groot omdat Slim eigenlijk
een 'storyteller' is die niet écht hengelt naar applaus, maar die de
aandacht van zijn publiek in eerste instantie gaande houdt door zijn,
meestal, geëngageerde teksten. Downhome dirty blues met een boodschap,
zou je kunnen zeggen. Dat hij daarnaast ook nog kunstig met harp en
custom made (?) slide-steel overweg kan, is uiteraard mooi meegenomen.
Dat Slim aan het einde van zijn set een ongemeen heftig applaus, zeer
terecht overigens, toegegooid krijgt, raakt hem emotioneel duidelijk
heel erg. Een tikkeltje anders vergaat het gitaarvirtuoos(?) Preston
Shannon, the king of the Memphis blues. Preston heeft met Fat
Harry And The Fuzzy Licks en vooral bassist 'par excellence'
Henry Oden veel jaren ervaring achter zich staan. Preston wil snel
succes en keilt als opener 'Let The Good Time(s) Roll' de zaal in, maar
dat pakt net even anders uit dan hij had verwacht. Wat de man ook
probeert, het publiek blijft beleefd, maar louw reageren en halfweg zijn
set hebben nogal wat 'liefhebbers' de zaal al verlaten. En wanneer
Preston het ook nog nodig vindt om Purple Rain (Prince) vakkundig te
moeten verkrachten, is ook voor ons de maat overvol en is het tijd voor
een bruiswatertje.
In
de Limburgzaal, akoestisch uitstekend tot perfect, kunnen we ons
enthousiasme kwijt aan, achtereenvolgens, Will Harmonica Wilde,
Nathan Williams And The Zydeco Cha Chas en Smokin' Joe Kubek &
Bnois King.
Will
Wilde, Brit en broertje van muzikale zus Dani, kan een aardig stukje
overweg met de Mississippi saxophone. Hij is duidelijk één van die
nieuwe lichting powerharpisten die niet vies zijn van een flinke schep
rock in hun werk. Bovendien zingt hij niet onaardig, een beetje rauw,
maar intens en gedreven. Dat 'spierballen' Will van de gelegenheid
gebruik maakt om zijn nieuwe cd 'Unleashed' uitgebreid te promoten lijkt
ons de vanzelfsprekendheid zelf.
Will off en Nathan
Williams & The Zydeco Cha Chas on. Feestje, zal je dan
denken, maar hoe fanatiek Nathan en de Cha Chas, uit Louisiana
uiteraard, ook hun stinkende best doen om 'les bons temps' te laten
rouleren, het publieksenthousiasme blijft nog een hele tijd op een vrij
laag pitje branden. Eigenlijk vinden wijzelf hun set een beetje te
flauw, te relaxed om tot ongebreideld meehossen aan te zetten. "Leuk
voor enkele nummertjes" weet de dame naast mij en… ze haalt me de
woorden zo een beetje uit de mond. Zou dit dan telepathie kunnen zijn?
Okay, whatever, Smokin' Joe Kubek & Bnois King zullen het vuur
dan wel wat aanpoken, zeker? Zou je toch denken, niet? Wij waren,
toegegeven, jaren geleden toch wel redelijk fan van Kubek & King, maar
die liefde is ondertussen een beetje bekoeld. Let wel, King was en is
een heel goede zanger en Kubek is een beul op de gitaar, maar het
element verrassing is, voor ons dan, weg. 'The Thrill Is Gone' zou B.B.
King zeggen. Middelmatig tot vrij goed Kubek & King. Die azijnpissers
van verslaggevers weten altijd wel wat!
In het
Theatercafé, of de foyer, of de Jukejoint, je kiest maar, is
ook wel een en ander te beleven, qua optredens bedoelen we dan. Wij
hebben ons best wel geamuseerd bij het Franse 'footstomping' duo
Blackberry 'N Mister BooHoo. De heren nemen ons mee op een tripje
door Louisiana en vermits het Fransen zijn, is hun set voornamelijk
'cajun' gekleurd. Vorig jaar, op Moulin Blues (Ospel), hebben wij al met
meer dan gewone professionele interesse staan kijken naar dit energieke
duo, en dit jaar is dat niet anders. Leuke, heel leuke act. Hoeveel
paar schoenen zouden die heren wel verslijten op een jaar tijd, want ze
gaan echt wel geweldig tekeer! Heel wat rustiger, intimistischer zelfs,
is de set van Mattanja Joy Bradley. Mattanja is frontvrouw, en
een hele leuke, van Bradley's Circus, jullie allen wel bekend, maar
solo, en/of met minimale begeleiding, doet zij hele fijne dingen,
muzikaal dan, op een podium. Mattanja heeft een mooie, krachtige stem
die ons bij het eerste nummer fel doet denken aan Patricia Vonne. Jullie
kennen Patricia niet? Toch maar eens even op YouTube gaan kijken.
Mattanja heeft gekozen voor een tamelijk… donkere set. Heel mooi, daar
niet van, maar een tikkeltje vrolijker had het bijwijlen wel gemogen.
Enfin, voor ons mag het meer van dat zijn. En ook in de foyer:
Doghouse Sam And His Magnatones, eerder op de avond te beleven als
backingroep van Watermelon Slim. De kwaliteiten van Sam en co zijn
voldoende bekend en hun set staat altijd garant voor een fikse,
geslaagde mix van blues, rock, jump… noem maar op. Met Sam en kompanen
is het altijd wel feest en dat is dus op de Night niet anders.
Voilà, de
zestiende Southern Bluesnight zit er weer op, en we mogen zeggen dat het
een goede Night was. Niet alles was even hoogstaand, en wij vonden een
paar topacts toch wel tegenvallen, maar al bij al hebben wij ons prima
geamuseerd. Hoogtepunt van de avond vinden wij Watermelon Slim, en dat
zal zeker niet als een verrassing klinken. Maar wij waren ook heel erg
gecharmeerd door Mattanja en meegesleept door Blackberry en Mr BooHoo.
Tegenvaller van de avond vinden wij, sorry, Preston Shannon die écht
niet kon overtuigen en die een beetje buiten de lijntjes moest kleuren
om zijn set alsnog wat… euh… kleur te geven. Maar, al bij al een heel
erg geslaagde Night. Proficiat, organisatie! Well done!