Dat
Turnhout in 2012 fungeert als culturele hoofdstad van Vlaanderen, was
ook te merken aan het steeds in het Paasweekend gehouden Rockin’ Around
Turnhout. De organisatie pakte het nog grootser aan dan de vorige jaren
en dat zorgde voor een overweldigend aantal bezoekers. Rockin’ Around
Turnhout mag zich terecht tot de top rekenen van de Europese rock-‘n-rollevenementen.
Gedurende drie dagen zakten duizenden boys en girls in schitterende
fifties-outfits af naar de speelkaartenstad om er zich onder te dompelen
in de roemrijke jaren '50. Met de opkomst van de rock-'n-roll waren die
jaren niet alleen verantwoordelijk voor een omwenteling in de populaire
muziek. Ook het dagelijkse leven onderging heuse veranderingen. Omwille
van een enorme economische groei na de donkere periode van WO II, werden
welvaart, comfort en nieuwe technologische uitvindingen gemeengoed en
‘crisis’ was een woord dat nog niet op ieders lippen lag. Wij haalden
ons lederen jack uit de kast, en lieten ons leiden door spetterende
rock-‘n-roll en rockabilly!
Traditiegetrouw
wordt het startschot gegeven in café Keizershof en dit was ook nu weer het
geval. De Nederlandse 44 Shakedown waren de openers in een tot de nok
gevuld Keizershof. Zij brengen voornamelijk de muziek uit de periode dat de
zwarte rhythm and blues zorgde voor de geboorte van de blanke rock-‘n-roll. Hun
jumpin’ jive en rock-‘n- roll sloegen enorm aan en vooral de saxpartijen
bezorgden ons kippenvel. Goede band met een duidelijke knipoog naar het werk van
Louis Jordan.
Dat de organisatie
het dit jaar erg groots opvatte, was ’s zaterdags te merken aan het aantal
geprogrammeerde bands. Maar liefst vijf bands kreeg je er voorgeschoteld. Al van
bij het inscannen van je ticket in de foyer van de Warande werd je verwend door
onze eigen The Horney Horses, die met covers als ‘Boppin’ The Blues’,
‘Hit The Road Jack’, ‘Tequila’ en ‘Lonesome Train’ een leuk opwarmertje waren
voor het grotere werk dat vanaf 20 u in de Kuub te beleven viel. Aankondiger
Frantic Franky kondigde The Taildraggers aan als een ‘band die uit
Nederland komt, maar daar kunnen de jongens ook niks aan doen’, en hiermee ging
het pas echt loos. Deze band behoort tot de Nederlandse top in hun genre. Met
hun repertoire, waaronder covers van o.a. Cash en Owens kregen zij de menigte
reeds vroeg op de avond op temperatuur.
En
die temperatuur steeg nog toen Bob Wayne and The Outlaw Carnies aan zet
kwamen. Hun ruige uiterlijk doet hun ‘outlaw’ imago alle eer aan, maar tijdens
een babbel met Bob na zijn optreden, bleek al vlug dat onder deze ruwe bolster
een vriendelijke man schuilt. Met een mix van rock, country, truck- en roadsongs,
doorspekt met karrenvrachten humor joeg hij zijn set, als een 18-wheeler
daverend op een of andere highway, de zaal in. Een meer dan verdienstelijk woord
gaat naar de fiddlespeelster, die met een zelden geziene souplesse haar
instrument te dienst stelde van Bobs wilde songs. Zelfs toen de complete
beharing van haar strijkstok het begaf, haastte ze zich om een nieuw exemplaar
en speelde verder alsof er niets gebeurd was. Bob Wayne is dé vaandeldrager van
dat stukje Amerikaanse rootsmuziek dat je zelden live te horen krijgt!
Werd er vorig jaar
aandacht besteed aan de mix van rock-‘n-roll met country dan koos men in 2012
voor de combinatie rock-‘n-roll en rhythm and blues. Een eerste groep die
hieraan gestalte gaf, waren de Zweedse The Domestic Bumblebees. Dit trio
dat toch weer een aantal jaren meedraait in de bluesscene, weet ondanks de toch
vrij jonge leeftijden van de muzikanten waar het in de muziek om draait. Met een
immense spontaneïteit slingerden zij songs als ‘Mathilda’, ‘She’s Hot’, ‘Good
Time Blues’ en hun door Hound Dog Taylor geïnspireerde ‘Bumblebee Boogie’, naar
het publiek. Wanneer Tobias Einestad zijn bas ruilde voor een Fender Telecaster
om samen met frontman-gitarist Daniel Kordelius te duelleren, zorgde dit voor
enkele schitterende boogies.
Toetsenist
Mike Sanchez zagen wij reeds met diverse bezettingen. Nu eens met zijn eigen
band en dan weer met bijvoorbeeld The Seatsniffers. Hier kreeg hij Ray Collins
Hot Club, de band die zondagavond het festival zou afsluiten, als begeleiders.
En dat liet weer een heel ander beeld zien van de Engelse Sanchez. De
uitmuntende blazers van Ray Collins joegen Mike naar een jump, jive en swing
niveau dat het een lieve lust was. Het was duidelijk een hechte bigband die
onder de spots stond, waar Sanchez deel van uitmaakte. Mooie combinatie!
Het fijne aan Rockin’
Around Turnhout is dat er steeds wel iets te doen is en dat je de zondagnamiddag
niet doelloos door de stad hoeft te kuieren. Zo ging de zondagnamiddag dit jaar
van start met een dans initiatie door de Nederlandse The Boogie Academy, terwijl
buiten aan de Warande, in de buurt van enkele kraampjes met gadgets, een car
show plaats vond. Binnen in de Kuub was er een vlooienmarkt, waar vintage
spullen zoals kledij, platen, huishoudspullen van eigenaar veranderden. Ook dit
bleek een goede organisatorische zet, want het aantal verkopers groeit jaarlijks
aan. Ondertussen speelden de Franse Nico Duportal & His Rhythm Dudes op
het grote podium, waar zij met hun good time rock-‘n-roll een ideale
voorbereiding waren voor de kroegentocht.
Vanaf 20 uur ging de
kroegentocht van start met maar liefst 13 bands. Wegens de enorme volkstoeloop
was het onmogelijk om alle kroegen te bezoeken, om maar te zwijgen over het
binnen geraken in de cafés. Wie wij wel aan het werk zagen en die ons aangenaam
verrasten waren de Zweedse Emmy Lou & The Rhythm Boys, de Franse bands
Jake Calypso & His Red Hot en Chris Almoada & The Broken Hearts,
alsook onze eigen Baboons.
Het
geluid van de groepen had blijkbaar een invloed op onze magen, want ook die
lieten zich horen. Na vlug een pita te hebben verorberd, repten wij ons naar de
Kuub waar om middernacht Ray Collins Hot Club editie 2012 zou afsluiten.
En dat deed deze Duitser in stijl. Ray in wit pak en de bandleden in lichtbruin
kostuum zagen er helemaal uit zoals hun grote voorbeelden uit de fifties. Zij
opende met ‘The Hot Club Is Coming To Town’ en dat ze de stad op stelten zouden
zetten, zou spoedig blijken. Net als destijds bijvoorbeeld Louis Jordan, had
Collins ook aandacht voor het showgehalte. De blazers haalden tussen hun
interventies grappen en grollen uit met mekaar, waardoor ze de aandacht van de
massa wisten te winnen. Bovendien is Ray, weeral zoals vele bandleiders uit
vervlogen jaren, een multi-instrumentalist. Of het nu de sax, de gitaar of de
xylofoon betreft, hij bespeelt alles alsof het doodsimpel is. Maar ook vocaal
kan hij best zijn mannetje staan. Met nummers als o.a.‘Barefoot’, ‘Bacon
Fat’ en ‘Knockout Boogie’ gaf hij een wervelende show waarbij de energie met
bakken van het podium droop. Dat het publiek massaal bleef totdat de laatste
noot was gevallen, gaf duidelijk aan dat Ray Collins de gedroomde afsluiter was
van een grootse en sfeervolle editie van Rockin’ Around Turnhout. En...
berg de leren jacks en fifties-jurkjes niet te ver op want volgende afspraak is
er al op 12 mei voor de vierde Turnhoutse Rootsnight met niemand minder dan
rockabilly queen Imelda May! Be There!
Lambert Smits
reageer op dit artikel
terug naar de index van de concert-
en festivalrecensies