De twaalfde editie van Blues Oan Daa Stoazze, blues aan het oude station zo u wil, in Hamme, bracht ook dit jaar drie avonden bluesplezier. Dat het festival gericht is op een familiepubliek mag voor iedereen duidelijk zijn. Het begint en eindigt relatief vroeg, is gratis en biedt uitgebreide randanimatie.

Ganashake mocht op de eerste avond de aftrap geven. Dit bluesrocktrio met funky inslag verbaasde. Ondanks het geringe publiek, hield de zanger-gitarist Jess Jacob de sfeer op peil. Deze jongeman bood heel de set lang solo’s om van te smullen en spreidde in enkele nummers een sterke stem tentoon. Zo genoten we zeker van ‘Give Me Back My Wig’, een prachtcover van Hound Dog Taylors klassieker. ‘Ain’t Nobody’s Business’ volgde als tweede cover en hoewel de setting misschien niet ideaal was voor dergelijk intiem nummer, werd dit voor mij het hoogtepunt van hun optreden. Ganashake kan zeker nog wat werken aan een distinctief geluid en betere eigen songs maar het mag gezegd dat ze, vooral tijdens hun meest sobere nummers, erg wisten te plezieren.

Op vrijdagavond waren er slechts twee acts en zo sloot het Nederlandse Barrelhouse af. Een file op de Antwerpse ring speelde hen parten en dus begon het optreden met een aanzienlijke vertraging. Met zes staan de leden van Barrelhouse elkaar, vooral muzikaal, te verdringen op het podium. Ze dreven het volume onnodig hoog op en hoewel zangeres Tineke Schoemaker technisch erg sterk is, overstemden de andere bandleden haar. Wanneer de muzikanten elkaar de ruimte geven en durven afzien van hun 12 bar blues fetisj, hoor je mogelijks een goed nummer maar toch vooral een bluesband die over het hoogtepunt heen is. Het hele optreden klonk ontzettend gedateerd en miste stiltemomenten. Hoogtepunt was ‘Hard Time Killing Floor’, een sterke cover van het origineel van Skip James.

Zaterdag bracht ons naast beter weer ook drie optredens. The John Henry Orches-tra mocht de spits afbijten. Dit duo bracht naast enkele eigen nummers vooral co-vers. Bluesy versies van ‘Personal Jesus’, ‘Green River’ en ‘This Is Hip’ konden on-dergetekende en het publiek erg bekoren. Jammer dat een talentvolle band die met een ongeziene energie het podium innam zo vroeg stond geprogrammeerd. The John Henry Orchestra bracht entertain-ment en muzikale klasse van een onge-zien niveau. Hopelijk zien we ze volgend jaar terug op een iets sfeervoller uur.

The Zoomatics, een bluesband die toch vooral swing en rock-‘n-roll bracht, betrad het podium en trad een mooi volgelopen plein tegemoet. Hoewel de bandleden technisch erg sterk zijn en het harmonicaspel van Hoboken Slim van een eenzaam hoog niveau is, blijft mij vooral de eentonigheid bij. De eigen nummers zijn niet erg sterk en mogen gerust wat soberder. Het jaren ’50 geluid dat de heren bewust nastreven, heeft ongetwijfeld zijn publiek maar beviel mij niet erg. Een groot deel van het publiek moet het met me eens zijn geweest want velen haakten halverwege de set af.

Howlin’ Bill, een band die in dezelfde categorie valt als The Zoomatics, sloot de avond af. De programmatie kon beter, gelijkaardige groepen elkaar laten opvolgen doe je nu eenmaal niet. Graag hadden wij The John Henry Orchestra een betere plaats zien krijgen. Howlin’ Bill bracht stevige rock-‘n-roll en swing en de zang van de frontman is mooi. Jammer dat het hoge volume ook deze avond voor velen roet in het eten gooide.

Zondag wachtte een stralende zon de artiesten op. Ook het publiek was in groten getale aanwezig. De avond begon met The Blues Vision. Deze jonge band bracht sobere bluesrock. De erg sterke gitarist, Arne Demets, weet zijn gitaarspel perfect te timen en stiltes mooi te benutten. Vlagen van Peter Green en Buddy Guy bereikten het publiek. Deze jonge bandleden moeten vooral nog veel lef kweken en geloven in zichzelf. De verlegen perfectie van de leadgitarist kan hier een houvast bieden. Wat vooral bijblijft is een prachtversie van ‘Hey Joe’, de Jimi Hendrixklassieker.

Over het vervolg van de avond kan ik kort zijn. De Franse band Bo Weavil is een basic bluesband zonder franjes die vooral hun set mooi startten en afsloten. Ze hebben erg sterke eigen nummers en onderscheiden zich hierdoor van andere bands. De Oostenrijkse Meena sloot de avond in stijl af. Stevige gitaarsolo's, een stevige drum en doordringende bas zorgden voor een mooi geheel. De zangeres gaf zich volledig doorheen een set die voldoende variatie bood voor alle aanwezigen.

Blues Oan Daa Stoazze bood ook dit jaar een afwisselend programma. De middelmatigheid van sommige bands nemen we erbij, want per slot van rekening is het het leuk dat de bluesliefhebber elk jaar weer kan rekenen op dit sfeervolle en gratis festival.

Jago Kosolosky

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies