Tiny Legs Tim
Folkcentrum, Dranouter - 11 februari 2012
Wellicht
zal voor velen onder u de naam Tim Degraeve alias Tiny Legs Tim (*)
onbekend in de oren klinken. Echter niet voor mij. Jaren geleden al zag
ik hem als jonge kerel een paar keer aan het werk op het Blaublues
Festival in Haringe. Toen reeds, vertelde mijn intuïtie me dat hij een
beloftevol talent was. En zie... zoveel jaren later is hij uitgegroeid
tot een toch wel volwaardig bluesartiest.
Gewapend met zijn stem, een mondharmonica, drie akoestische gitaren
(waaronder een Marpa uit de jaren dertig) en een pedaalclavecimbel,
kreeg hij tijdens zijn cd-voorstelling in het folkcentrum van Dranouter
alle aanwezigen op zijn hand. Dit anderhalf uur durend concert bestond
grotendeels uit songs van zijn debuutalbum 'One Man Blues'. Dit
repertoire bevat veelal eigen werk met hier en daar een cover,
aaneengepraat met soms wel grappige bindteksten. Ja, Tim is uit het
goede hout gesneden.
Al
van bij aanvang, met het instrumentale nummer 'Road Trip (part 1)', wist
ik dat het goed zat. Heerlijk 'front porch' en voortreffelijk gespeeld
met dobro, zo hoort blues te klinken. Dat de blues Tim heel diep heeft
geraakt, bewijst zijn levenswandel die niet bepaald over rozengeur en
maneschijn is gelopen. Een zware ziekte heeft hem een paar keer bijna
het leven gekost. En net dat is wat hij met zijn songs duidelijk maakt.
Je mag de dood nog in de ogen kijken, toch zijn er genoeg mooie kanten
aan het leven. Bewijs daarvan waren de songs 'Evil' (over mensen die
last hebben van te veel zelfmedelijden) en 'Cortisone Blues' (waarbij
hij uiteraard verwijst naar zijn ziekte), een nummer dat hij op een heel
leuke ritmische manier bracht.
Omdat Tim vreesde dat zijn stokoude Marpa te vlug stuk zou gaan, speelde
hij slechts één song op deze gitaar (overigens een erfstuk van zijn
grootvader). 'Standing At The Sideline' heette het nummer en de manier
waarop hij het deed, bezorgde me koude rillingen. Ook heel mooi waren
een paar songs opgedragen aan de duivel, een toch wel bekend thema in de
blues. Waaronder het eigen 'Easy To Catch As A Fool' en 'Standing At The
Crossroads', ons allen bekend van het pact dat Robert Johnson bij het
licht van de maan met Satan sloot.
Het
volledige concert tot in de details beschrijven, zou ons hier te ver
leiden. Trouwens, naar mijn mening is Tim iemand die je gewoon aan den
lijve moet ondervinden. Je moet hem aan het werk zien, zelf aanvoelen
dat hij de blues diep in zijn hart draagt, hem laten zingen, praten en
gitaarspelen. Hem gewoon laten tonen dat hij de naam 'bluesartiest'
waardig is. Mijn complimenten en waardering staan hier dan ook op hun
plaats.
Bobtje Blues
(*) De naam Tiny Legs Tim verwijst naar zijn tenger postuur, met
bijhorende magere benen, iets wat hij aan zijn ziekte heeft
overgehouden. Tevens past die artiestennaam in het rijtje driedeligen,
zoals b.v. Blind Willie Johnson, Sleepy John Estes, Mississippi John
Hurt, e.a.
*** In BTTR
82 (begin maart) publiceren we een uitgebreid portret van Tiny Legs Tim.