Wigberts Straffe Gasten Club
Palethe, Overpelt - 10 maart
Niet de gebruikelijke
Muzezaal maar de Zinnezaal, eigenlijk de schouwburgzaal, was die
zaterdagavond de plaats van het gebeuren. Maar goed trouwens, want het
talrijk opgekomen publiek, waaronder wij heel wat bluesliefhebbers
bespeurden, zou met geen stokken in de Muzezaal te krijgen zijn. Reden
van die grote opkomst was Wigbert, die er zijn twintigjarige carrière
kwam vieren. Nu kan je Wigbert geen recht toe, recht aan bluesartiest
noemen, maar het is wel, zoals onze Belgische peetvader van de blues
Roland ons vertelde, dat Wigbert in zijn ganse muzikale loopbaan netjes
het commerciële circuit wist te ontwijken. In het verleden werkte hij
samen met artiesten van diverse pluimage die hem ook die avond
omringden, zoals Roland, Pascale Michiels (van o.a. Blue(s) Angels),
Gert Bettens (K's Choice), accordeonist Tuur Floizoone en drummer Marc
Bonne. Die samenwerkingen geven zijn muziek ongetwijfeld een rootstint.
Wigbert is bij het grote publiek
vooral bekend van zijn 'Ebbenhout Blues', maar al vlug bleek dat hij meer blues-
en rootsinvloeden herbergt dan dat je op het eerste zicht zou vermoeden. En dat
maakte hij live ook meer dan waar, door Roland en Pascale veel ruimte te
geven om accenten te leggen. Roland bewees andermaal dat hij naast een
schitterend gitarist ook een ware klanktovenaar is, die door het veelvuldig
reizen, her en der de muziek met volle teugen heeft opgezogen.
Naast nummers als 'Je danst als Mata
Hari' imponeerde Wigbert vooral met een variante op de Diddleybeat
in 'In De Jungle' en 'Je Geeft Een Arme Sloeber Beter Brood Noch Kaas' wakkerde
onze liefde voor de Piedmontblues volop aan.
Het mooiste moment moest dan
eigenlijk nog komen… toen Wigbert een souvenirtje in de zaal wierp. Diegene die
het kleinood opving, mocht aanduiden wie van de muzikanten een echte blues mocht
inzetten, waarop de andere muzikanten dan maar moesten improviseren. Het was een
dame die verantwoordelijk zou zijn voor deze opdracht en terwijl de spot zich
beurtelings op alle muzikanten richtte, moest zij 'stop' roepen wanneer het
licht op haar bevoorrechte artiest scheen. En dat was niemand minder dan Pascale
Michiels, die zich bovendien heel professioneel van deze taak kweet, met een
nummer waarin het woord 'zelfrespect' centraal stond. Roland nam hier ook een
deel van de tekst voor zijn rekening en toverde daarbij nog rillingwekkende
klanken uit zijn snarenplank. Pascale zorgde tevens door het bespelen van
Chinese snaarinstrumenten zoals de Da Ruan en de Zhong Ruan voor een veelzijdig
klankenpalet.
Als slot trakteerde Wigbert ons nog
op een super bluesversie van zijn 'Ebbenhout Blues'. Deze schitterende
voorstelling benadrukte nogmaals dat je als muziekliefhebber best geen
oogkleppen draagt, zodat je genietbare concerten als deze, zeker niet aan je
neus voorbij ziet gaan. Roland en Pascale weten dit al lang!