voorstelling cd
'Guitar Shock' (zie Back to the Roots nr. 83)
Om
zijn eerste cd in negen jaar voor te stellen, koos Zayas - voorheen Alex Alvarez
- zijn lievelingsclub uit, de in jazzkringen befaamde Jamboree op de Plaça Reial
van Barcelona. Hij ging meteen voor twéé voorstellingen in één avond en rondde
af met een funky feestje.
Niet is
vervelender dan een cd-voorstelling op scène die in niets verschilt van
de plaat zelf, maar dan met te dure cocktails, bier zonder schuim of
zwetende buren. Aan het zweet en de drank kon Zayas niets doen, aan het
optreden wel. Hij bracht een ijzersterke band mee en bouwde een funky
feestje. Aan de drums zat de uitstekende Julian Vaughn (bekend van
Albert King en B.B. King), aan de melodieuze bas zijn trouwe vriend
Steve de Swardt (die zijn eigen band heeft), op tweede gitaar
verwelkomden we de bescheiden en uiterst doeltreffende rechterhand
Albert Greenlight. Vondst van de avond was ongetwijfeld toetsenist David
Sam.
'Guitar
Shock', de eerste cd van Zayas a.k.a. Alex Alvarez in negen jaar,
vertrekt van een funky ritme met daarop bluescomposities en daarop nog
eens veel psychogitaar en een bloemlezing Albert Collins. En zo stuurde
de band eerst een reeks funky cd-tracks zoals 'Can I Play My Guitar?' en
'Evil Eye' de zaal in, kwestie van de toon te zetten . Nu is Buddy Guy
ook nooit ver uit Zayas’ buurt, dus kregen we een fantastische 'Damn
Right I’ve Got the Blues', waarna we weer cd-waarts trokken voor meer
funkblues en, na bijna drie kwartier pure fun, een eerste rustpunt met 'Cold
Wind Blows'. De sfeer zat goed, dus trok de immer goedlachse en
entertainende Zayas alle registers open. Te beginnen met 'Electric
Rider', voorzien van een stevige beat met rumblegitaar (staat jammer
genoeg niet op de cd) en een absolute meesterzet: 'Chang Chang' van de
Buena Vista Social Club. Zayas bewees ermee dat genres dichter bij
elkaar liggen dan weleens wordt vermoed, in casu flamenco, latino en
blues. “We just like good music” klonk bijna als een verontschuldiging,
maar wat een muzikaliteit! Om af te ronden, we zijn nu toch al vijf
kwartier bezig, gooit Zayas wat funky cd-olie op het vuur.
Na
een snelle hap in de Bar Glacial, opent Zayas de tweede voorstelling met
een frotale aanval op de overvolle en direct enthousiaste zaal.
Natuurlijk lijkt de tweede voorstelling op de eerste, maar Zayas is een
te groot talent om in doorslagjes handelen. Volgt dus vrijwel direct een
beklijvende versie van 'The Sky Is Crying' (Elmore James), een ideaal
vehikel voor al zijn snarenvirtousiteit. En uiteindelijk kwam alsnog
waar ik persoonlijk zo op had gehoopt: een bijdrage van de klassiek
geschoolde Javier Mas, de wonderlijke gitarist die een cd uit heeft op
Harmonia Mundi, componist voor Catalaanse vedetten (zoals Maria del Mar
Bonet) en vaste wereldtourneegitarist van Leonard Cohen. Om maar te
zeggen. Maar Mas is bovenal de mentor die altijd in Zayas heeft geloofd
en hem ook nu komt steunen. Een half dozijn keren heb ik Mas zien
optreden met Zayas, altijd even boeiend en vol muzikaliteit. De heren
trakteren ons op een dubbel duet, onder andere Guy’s 'Damn Right I’ve
Got the Blues', waarbij Mas zich nog eens de meester van de
spaarzaamheid toont. Grandioos. Nu is Zayas niet meer te stuiten en
krijgen we spelletjes met de toetsenist en zijn tweede gitarist, een
funky einde en ook nog eens twee bissen, een grondige R&B-versie van
'It's All Over Now' en 'Going to Louisiana' waarin nu plots Lightnin’
Hopkins komt opduiken. Drie uur Zayas, een heuse traktatie. Toch die cd
maar eens checken (recensie van 'Guitar Shock' in BTTR 83).