Hoeveel
eieren de organisatoren van Hookrock dit jaar naar de zusters Clarissen
hebben gebracht, zal misschien voor altijd een raadsel blijven, maar wij
vermoeden dat het een respectabel aantal moet zijn geweest, want...
Hookrock kreeg het lekkerste festivalweer dat een organisatie zich maar
kan wensen. Hookrock had dit jaar wat te vieren, namelijk de tiende
editie, proficiat, proficiat, van wat gerust mag worden omschreven als
één van de gezelligste, kleinere festivals binnen het circuit. En
Hookrock had kosten noch moeite gespaard om de liefhebbers van het genre
een feestelijk programma aan te bieden. En een zonovergoten en muzikaal
vrij hoogstaand ‘feest’ werd het uiteindelijk.
Even
chronologisch? Bij een speciale editie hoort toch ook wel een speciale
gast, en daarom had Hookrock Johnny Winter, jawel, de enig échte,
gecontracteerd. Wij appreciëren enorm de inspanningen van Hookrock om
deze legende naar Diepenbeek te halen, misschien wel de laatste keer dat
we hem nog te zien zullen krijgen, maar… we kunnen er ook niet aan doen,
hoe belangrijk de man voor de blues ook is geweest, eigenlijk vonden wij
de Wintershow een beetje… zielig. Alle respect, daar niet van, maar
toch… . Johnny putte vooral uit het oeuvre van Chuck Berry, Hendrix en…
The Rolling Stones, met af en toe toch ook wel een beetje eigen werk. We
vinden het leuk dit nog eens meegemaakt te hebben, maar deze Johnny
Winter, om welke reden dan ook, de podia blijven opsleuren, en dat is
helemaal geen verwijt aan het adres van Hookrock, vinden wij een beetje…
onkies.
Rusty
Roots mocht het voorprogramma voor JW doen en, eerlijk is eerlijk,
wij hebben ten volle genoten van hun schitterende performance. We moeten
daar niet kinderachtig over doen, Rusty Roots behoort tot de absolute
top van de Belgische bluesscene. Rusty Roots is een volwassen band en de
heren weten heel goed waarmee ze bezig zijn. Hun show is energiek,
helemaal niet stereotiep, nooit vervelend, soms verrassend, maar altijd
entertainend.
Zaterdag
dan. Acht bands!! Persoonlijk vinden wij dat een tikkeltje te veel,
maar… vreemd genoeg hebben wij ons eigenlijk geen moment verveeld en dat
zegt uiteraard veel over de kwaliteiten van de gecontrac-teerde bands.
Wij zijn, laten we dat vooraf toch even duidelijk stellen, absoluut geen
fan van gitaarbeul en -geweldenaar Julian Sas, en na twee
nummertjes, toch al snel goed voor een kwartiertje, hebben we het
meestal wel gehad. Dat we dit keer de volle drie nummers hebben
ondergaan spreekt misschien toch wel in het voordeel van Julian. En… wij
hebben helemaal geen probleem met liefhebbers die Sas het absolute einde
vinden. Bourbon Street en Moonshine Reunion zorgden
zaterdag voor de Belgische inbreng. Bourbon Street, een veel beter dan
gemiddeld bandje, houdt het een beetje meer traditioneel terwijl
Moonshine Reunion de plezante rockabilly, country en rock-'n-rolltoer
opgaat. Twee goede bands van bij ons die de weg openlegden voor het USA-
en UK-geweld dat later op de avond nog moest komen.
Hoogtepunt
van de avond, en nogal wat liefhebbers zullen het waarschijnlijk wel met
ons eens zijn, hopen wij althans, was de set van Anson Funderburgh
and The Rockets. Anson, boeiend gitarist, maar geen zanger, laat de
zangpartijen over aan Big John Maher (drums) en Charlie Furthner
(toetsen en harp). Het is allemaal niet echt spectaculair of opzwepend,
maar je proeft hier de échte blues. Wie enige voeling heeft met de
‘klassieke’ blues moet hiervan eindeloos hebben genoten. Ook heel leuk,
hoe kan het ook anders?, de set van Joey Gilmore en Sean Carney.
‘Black and White’ in perfect harmony! Gilmore, uit Fort Lauderdale,
zorgt voor de meer ‘edgy’ kant terwijl Sean Carney die ruwe kantjes zo
een beetje probeert bij te vijlen. Heel erg leuke set van twee
tegengestelde muzikanten die mekaar harmonieus weten te vinden. Omdat
het niet altijd kommer en kwel moet zijn, heeft John Lee Hooker Jr
zijn leukste festivalgezicht opgezet. Niks, geen oubollig gedoe want
Hooker Jr doet zijn best om een goede show te brengen. En dat
apprecieert het publiek ten volle want de interactie met dat publiek is
echt wel vrij solide. Hooker Jr doet uiteraard zijn eigen ding, maar
‘Boom Boom’, van de papa, oogst toch een storm van bijval.
Nieuw
voor ons was Chantel Mc Gregor (UK) en laten we al maar dadelijk
zeggen dat deze jonge deerne ons compleet heeft verrast met haar
ongelooflijk (hard maar aanvaardbaar) gitaarspel. Chantel zingt ook niet
onaardig (soms wel wat schreeuwerig) maar bij haar ligt de klemtoon toch
overduidelijk op wat zij allemaal uit haar gitaar, en de versterker, kan
toveren, en dat is heel wat. Toch een naam om te onthouden. Memo
Gonzalez & The Bluescasters mochten deze Hookrock feesteditie
afsluiten en ze deden dat in hun eigen welbekende ‘are you ready to
partyyyyyyyy’ stijl. Niet zo heel erg hoogstaand, maar qua ‘feestelijke’
afsluiter een voltreffer.
Hookrock
2013, de feesteditie, mag weer bijgeschreven worden in de ‘annalen’.
Deze editie was een… heel erg goede editie, met leuke bands, een leuk
publiek en een lekker weertje waarop Hookrock duidelijk het patent
heeft.
Jean
Bervoets
reageer op dit artikel
terug naar de index van de concert-
en festivalrecensies