Port of Rotterdam North Sea Jazz, vanaf nu tot 2018 onder een licht gewijzigde merknaam, beleeft dit jaar zijn 38^ste aflevering, waarvan alweer de achtste editie in het Rotterdamse Ahoycomplex. De drie avonden zijn al van tevoren uitverkocht. De meeste jonge bezoekers zijn onwetend van het feit dat dit gebeuren dertig jaar lang in Den Haag haar thuisbasis had, en in 1976 voor het eerst plaatsvond. Langs 13 podia zullen we drie dagen lang op zoek gaan naar die muziek die van belang is voor bluesliefhebbers in brede zin.
 

Vrijdag 12 juli

Het is aan The James Hunter Six om in de langzaam vollopende Maas Arena te openen; niet de meest dankbare taak voor een band. We zagen hem eerder, en eerlijk gezegd ook beter in eerdere afleveringen van North Sea Jazz. Het Maaspodium lijkt net een maat te groot voor dit lichtgewicht opgewekte R&B- en soulgenre. De boel op stelten zetten is er op deze schaal niet bij. Hunters muziek is prettig, beluisterbaar maar vluchtig. Zijn laatstverschenen cd 'Minute By Minute' bevat alleen eigen composities en dat is precies wat eraan mankeert: de songs zijn onderling inwisselbaar en blijven niet echt hangen. In een kleinere setting, voor een danspubliek in een weekend na een vermoeiende werkweek, komt hij veel beter tot zijn recht dan op dit podium. Maar, het moet gezegd, aan het eind van zijn optreden heeft Hunter De Maas toch behoorlijk volgespeeld.
 

 

Tot mijn verbazing is de immense Nile-hal bomvol bij de wieldoppenmuziek van Seasick Steve en zijn drummer Dan Magnusson. Natuurlijk kun je je afvragen of de massale toeloop wordt ingegeven door muzikale belangstelling of het aanschouwen van een cultfenomeen. Maakt eigenlijk niet uit; in no-time krijgt hij het publiek, op basis van zijn ongekunstelde authenticiteit, op de knieën. Zijn verhalen, raps en songs hebben zijn eigen kleurrijk leven als onderwerp. Vertederend is het moment waar hij Judy Blank, kandidate in het tv-programma 'De Beste singer-Songwriter van Nederland' hoffelijk op het podium vraagt en toezingt. Mooi voorbeeld van ruwe bolster, blanke pit.

Voor het Mississippipodium laten we ons aan het eind van de avond plezierig verrassen door een rauw en vermakelijk optreden van JJ Grey & Mofro, gruizige blues uit Jacksonville, Florida. Zeven man sterk met een sterke blazerssectie en een charismatische frontman, die met speels gemak en genoegen de toehoorders bespeelt.

Zaterdag 13 juli

Wie zich deze avond verheugt op het optreden van Shuggie Otis, vooral gekend als zoon van…, komt helaas bedrogen uit. Zijn opkomst met onsamenhangend pleidooi tegen platendiefstal doet al het ergste vrezen, en dat komt allemaal uit. Verstopt achter een reusachtige zonnebril loopt de fragiele Otis als verdwaald op het podium. De band probeert nog te redden wat er te redden valt, maar veel wordt het niet, gemompelde excuses over reisvertraging en slaapachterstand moeten een verklaring zijn. Jammer.

Hoe anders is het met goud omrande optreden van Steve Winwood, inmiddels 65 jaar jong en als altijd de bescheiden vriendelijkheid zelf. Hij neemt ons mee door een carrière die inmiddels bij 50 jaar omspant. Allemaal 'vintage songs' zoals Winwood ze noemt. Hij opent met 'Rainmaker', met sfeervol fluit- en saxofoonspel van multi-instrumentalist Paul Booth. Een Booker T Jones achtige orgelfunk vormt de opmaat voor 'I’m A Man', gevolgd door 'Can’t Find My Way Home'. Het hammondorgel is nog springlevend onder de vaardige handen van Winwood, die ook op gitaar zijn mannetje staat. Het virtuozer werk laat hij echter over aan José Neto, die in het lang uitgesponnen 'Light Up' de vrije ruimte krijgt, evenals de andere groepsleden. Volgen nog onder meer de onvermijdelijke hits 'Higher Life', 'Keep On Running', 'Dear Mister Fantasy', met als afsluiter natuurlijk 'Gimme Some Lovin’.'.

 

De jonge belofte Gary Clark Jr. staat in de bomvolle Maashal voor de uitersten van vette powerblues en de met falsetstem gezongen ballades. Hij vindt overduidelijk zijn inspiratie niet alleen in de blues, maar ook door genres als grunge, country en hiphop. Nirvana, Jimi Hendrix en The Jon Spencer Blues Explosion. Al die invloeden hoor je in zijn muziek terug, zoals ook te horen op zijn recent verschenen 'Blak And Blu'.

Zondag 14 juli

Het was alle hens aan dek voor een strak afgetrainde en minimaal zwart geklede Bettye Lavette, bijna 70 jaar jong, waarvan 50 jaar muzikaal actief. Ze leefde en leeft intensief. Dat valt te lezen in haar aanbevolen biografie 'A Woman Like Me'. Een leven vol opgelopen deuken en krassen hebben haar getekend: een prachtige mengeling van rauwheid en élégance. Met een vierkoppige begeleiding zingt ze op volstrekt geloofwaardige manier een repertoire waaraan je op papier twijfelt. De meesteres van de onverwachte covers zingt 'The Word' (Beatles), 'Heart Of Gold' (Neil Young), 'My Joy' (Lucinda Williams) en 'Nights In White Satin' (Moody Blues). Vanzelfsprekend en intens, alsof de liedjes voor haar speciaal geschreven werden.

De krachtenbundeling van Ben Harper (1969) & Charlie Musselwhite (1944) werkt hoorbaar goed op hun cd 'Get Up'! Ook op het Maaspodium komt hun samenwerking volledig tot zijn recht. Harper, veelal op slidegitaar, zingt gekweld in het prachtige 'I dont’ believe A word You Say'. Ook de stem van Musselwhite is nog vitaal en krachtig. Hij slaat meestal een luchtiger toon aan, getuige de song met als prachtregel: “Your legs are long like summer days”, een ode aan heupen, dijen en aanpalende regionen. Ook het subtiele harmonicaspel van de bijna 70-jarige Musselwhite is hier een feest om aan te horen.

In de situatie van Mud Morganfield (Muddy Waters Jr.) zijn twee opties denkbaar: iets heel anders, of in de voetsporen van. Mud heeft gekozen voor de ongetwijfeld ook meest lucratieve optie. De overeenkomst met zijn vader is griezelig, het lijkt een gekloonde versie van McKinley Morganfield: uiterlijk, postuur, stem en lichaamstaal. De vraag of dit allemaal als compliment is op te vatten is hier niet van belang. Feit is dat hij, geruggesteund door een voortreffelijke huurlingenband, met o.a. West Weston op harmonica en oud Big Town Play Boys-bassist Ian Jennings. Een set onversneden Chicagoblues krijgt het massaal toegestroomde publiek te horen. Een genoegen, want zo hoor je het zelden meer. Net als zijn vader zingt hij, let op! 'I Just Wants To Make Love To You' en veel meer klassiekers of songs die daar verdacht veel op lijken.

 

Bonnie Raitt… ook even vluchtig van kennisgenomen. Weinig verrassend maar competente doorsnee van ook een inmiddels monumentale loopbaan met ups en downs. Haar versie van Gerry Rafferty's 'All Down The Line' maakt in elk geval indruk. Niet zo vreemd, want Raitt heeft natuurlijk altijd al een goed ontwikkeld instinct gehad bij het kiezen van haar songs. Zoals ook de keuze en vertolking van Bob Dylans 'Million Miles'.

De ware afsluiter van deze zeer geslaagde 38^ste jaargang North Sea Jazz was natuurlijk Charles Bradley. Omhooggestuwd door een authentiek aangrijpend levensverhaal dat is vastgelegd in een prachtige documentaire, en een verse cd in de achterzak is er aan voorpubliciteit geen gebrek. De belangstelling voor zijn optreden in de Congotent is overweldigend. Een half uur voor aanvang is er al geen doorkomen meer aan. Maar nu moet dit alles natuurlijk worden waargemaakt en dat lukt. Ongeremd gaat hij te keer, krijsend, kronkelend, biddend, smekend. Zo intens dat je je afvraagt hoe lang dit goed kan gaan. Halverwege het optreden lijkt de vrees bewaarheid. De jonge gitarist-bandleider maant de zanger van het podium. Moeten we ons zorgen maken? Nee, gelukkig na vijf minuten is Bradley terug, in schone droge kleren. Het is duidelijk. Bradley is nu 65 en geeft de indruk net te beginnen. Volgend keer op het grote Nile-podium zou ik zeggen...

Henk Demper

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.